Ik wil een hond…! (R.I.P. ‘Chara’ 16 oktober 2018)

Mijn telefoon licht voor de derde keer kort achter elkaar op. Ik zit in overleg maar zie dat het mijn dochter is. Het is augustus 2012 en ze heeft nog vakantie. Ze is 13 jaar en alleen thuis. Ik excuseer me en neem de telefoon bezorgd op. ‘Wat is er?’ vraag ik haar. ‘Mama’ zegt ze, ‘Ik ben bezig met PowerPoint. Dát is een leuk programma! Ik heb je net een mailtje gestuurd. Wil je daar nu meteen naar kijken? Het is belangrijk!’. Ik rol met mijn ogen naar mijn collega’s die op me wachten om het overleg te vervolgen. ‘Oké’ zeg ik ‘Ik kijk er zo naar, ik zit nog even in overleg, goed?’. Vrolijk hangt ze op. Ik vraag me af wat ze nu weer voor een verrassing voor me in petto heeft.

Ik leg de situatie uit aan mijn collega’s en stel voor even een koffiepauze in te lassen. In de tussentijd open ik het bestand dat ze me gemaild heeft en dat uit drie slides bestaat. Mijn mond valt open van verbazing en ik schiet in de lach. Ik print het om het te delen met mijn collega’s en zij vinden Amanda ook vindingrijk.

Want wat doe je als je een hond wilt en je moeder nog niet overtuigd is…? Dan praat je er heel veel over en stel je vooral vragen over wat de ideale hond van je moeder zou zijn. En je gaat honden op straat punten geven. ‘Wat voor punt geef jij die hond daar, mama?’… En ik ben er met open ogen ingetrapt. We hebben heel wat punten gegeven. En mijn ideale hond? Die kwijlt niet… Die haart niet… Die blaft niet… Die kan overdag alleen blijven… Kan bij katten… En ik weet niet wat ik allemaal voor onmogelijke eisen stel. Maar Amanda, slim als ze is, heeft het allemaal opgeslagen in haar hoofd. En ze heeft een oproep op marktplaats gezet met als titel ‘Ik wil een hond!’. En mama, onwetend van wat zich thuis afspeelt, maar werken…

Ondertussen lijken er heel wat hondenbezitters te zijn die Amanda ervan proberen te overtuigen dat hun hond echt bij Amanda past. Zeker 100 aanmeldingen krijgt ze. Ik kan je vertellen dat dat een hele goede tijdsbesteding is, als je je verveelt in de vakantie. Ze heeft dus intensief contact met al die baasjes en maakt een top drie van honden die ze leuk vindt. Daarbij houdt ze rekening met de ‘eisen’ van mama.

En ik maar werken. Tot het moment van de mail met de PowerPoint. Drie slides met een top drie aan honden. Kort en krachtig. Eerst naam van de hond met een foto ernaast en de plaats in de top drie. Vervolgens het karakter en mama’s eisen. Kwijlt: nee, kan alleen blijven: ja, verhaart: nee, etc. De ideale honden op een rij, voldoen allemaal aan mijn eisen. Er klinkt niet de vraag ‘Mama, wil je een hond?’. Maar de vraag ‘Welke hond vind jij het leukst?’. Amanda kan zo in de verkoop! Mijn collega’s gaan meteen mee in de vraag van mijn dochter en er wordt volop gekozen. ‘Pfffff….’ denk ik… ‘Hoe kom ik hier vanaf?’

Thuisgekomen gaat de discussie door. Mama, ik ben veel alleen nu ik te oud ben voor de BSO. Dus ik wil een hond. Een sneller schuldgevoel kun je als moeder volgens mij niet krijgen… ‘En’ zegt Amanda ‘De baasjes van de hond op nummer één, Chara, zoeken oppas want ze gaan volgende week op vakantie. Een weekje maar. Dan kunnen wij kijken of ze bij ons past. Toch?’ Zucht… Mijn eigen moeder ‘Amanda’s oma’ vindt het ook een geweldig idee. Vorig jaar heeft Amanda me aan twee katten, Romeo en Julia, gepraat die we meteen mee hebben genomen bij het asiel. En nu moet er ook een hond bij? Ik ben echt een zacht ei als het om mijn dochter gaat… en als het om dieren gaat…

Chara komt logeren. Chara, 4,5 jaar, is niet zomaar een hondje. Nee, Chara is een rashond die de naam ‘Amazing Flower’ van de fokker heeft gekregen. Een Newfoundlander van slechts 60 kilo. Een schitterend beest. Megagroot maar superlief. Ze wordt gebracht door haar baasje. Heeft meteen alles meegenomen van Chara… Voor het geval ze blijft. Dat voelt wat dwingend. Maar Amanda vindt het geen enkel probleem. Ooh, en Chara is dol op balletjes. Ze rent graag. Op dag 2 neem ik haar mee het bos in voor een lange wandeling. Na ongeveer een half uur, ergens halverwege, gaat Chara hijgend op de grond liggen en kijkt me vermoeid aan. ‘Shit, Hoe krijg ik die joekel mee naar huis?’ Na een poosje uitgerust te hebben, wandelt ze weer mee… Chara blijkt helemaal geen conditie te hebben. Daar gaan we eerst aan werken want een hond moet wandelen. Amanda gaat elke middag op de hei spelen met Chara en haar bal. Ze zijn echt maatjes. Ik raak ook gehecht aan onze loebes. ‘Hoe kan ik die hond ooit terugsturen naar haar baasje?’. Ik besluit dat we haar houden ondanks dat ze toch niet aan een aantal eisen voldoet (Chara verhaart enorm). En Amanda zich ook niet aan de afspraak houdt (elke dag stofzuigen). Met de katten gaat het goed. Julia en Chara worden ook echte maatjes.

Een paar maanden later komt Helmut in ons leven. Ook een hondengek. Na een paar jaar besluiten we te verhuizen naar Zuid Limburg maar krijgen ons huis niet verkocht. Amanda maakt een filmpje vanuit het gezichtpunt van Chara. Ze laat haar door het huis lopen en zo potentiële kopers het huis zien. Ze laat Chara door het bos en over de hei rennen achter ons huis. Ze zet er een mooi muziekje onder, ondertiteling namens Chara en we sturen de link naar de makelaar die het op Funda zet. En ja hoor, ineens wordt het filmpje wel heel vaak bekeken en volgt er een koper. Dankzij Chara hebben wij ons huis verkocht!

Met haar grote onschuldige ogen kan ze je heerlijk aanstaren. En dan die enorme poot die ze zo onbehouwen op je arm kan leggen. Chara heeft geen stoel nodig. Die kan in zithouding precies zien wat er op tafel staat. En op het aanrecht. Regelmatig verdwijnen er boterhammen en broodjes… Zo in Chara’s maag. En wat kan ze snurken en boeren. Niet bepaald ladylike! Ze is een trouwe beschermelinge van Amanda. Als er een vreemde man in de achtertuin staat om de ramen te zemen, slaat Chara luid alarm met haar zware geblaf. Er komt geen ongewenste gast het huis in. Die zachtaardige loebes verandert in no time in een weerzinwekkende bewaker.

Chara wordt ouder en kan niet meer zo ver mee lopen. Rennen met de bal doet ze wel maar niet meer zo lang. Door de pup Sky, een Indian dog, die in juni 2017 bij ons komt, krijgt Chara een opleving. Ze is een echte moeder en roedelleider voor Sky. Ze gaat weer mee op wat langere stukken met wandelen. Een half jaar later wordt dat minder. Ze vindt een rondje door het dorp genoeg. En dat vinden wij prima. De hete zomer is niet prettig voor een Newfoundlander. We besluiten haar niet te plukken maar te scheren. Ze ziet er kaal uit zonder haar maar wat geniet ze van koelte. Ze krijgt weer een opleving.

Afgelopen week lijkt het ineens minder goed te gaan met Chara. Ze draait gek met haar kop en haar oog staat anders. Ze lijkt blind aan één oog. We weten alle drie dat het niet goed gaat en gaan dinsdagmorgen, 16 oktober 2018, naar onze dierenarts. Ze heeft waarschijnlijk een hersenbloeding gehad en gezien haar leeftijd, bijna 11 jaar, en haar andere kwalen verwacht de dierenarts dat hij op lange termijn niet veel kan doen. En we willen Chara ook niet laten lijden. We besluiten haar te laten inslapen. Chara ligt op de grond en Amanda zit voor haar. Ze krijgt een narcose waardoor ze gaat slapen. Ze legt haar kop in de schoot van Amanda en snurkt heel vertrouwd. Alle drie zijn we stil en intens verdrietig. We weten dat dit het beste is maar het doet zo’n pijn… Op het moment dat haar hart stopt met slaan, beginnen de kerkklokken van Berg en Terblijt te luiden, 12 uur. En dan vertrek je zonder hond naar huis. Zo stil. Zo raar. Twee dagen later wordt Chara om 12 uur gecremeerd. Een enorme pot met as staat nu op de kast. Ze neemt nog altijd flink wat plaats in. Maar ze is gelukkig weer thuis.

Lieve Chara, Je was een top hond! En je hebt supergoed voor Amanda gezorgd. Dankjewel daarvoor!

Je blijft voor altijd in ons hart. Je blijft voor altijd in onze gedachten.

Amanda zegt het volgende over haar Chara;

‘It really sucks to let you go, but it’s true what they say… It’s the best for you <3. I can’t stop crying but the idea of you sitting next to me, forever watching me, and the good way we said goodbye to each other helps me to feel a little peace inside. In human years you have become 100, but in my life you will live forever. I send you all of my love and we will see each other again. Charatartaartje you are amazing!’

N-Mrii

Kijk hier het filmpje dat Amanda in 2014 van Chara heeft gemaakt!