De verborgen parel…

Casper, een deelnemer aan mijn training ‘Jongleren met taken en tijd’, heeft zojuist drie opdrachten gekregen. Hij start onbewust met de moeilijkste. Op mijn teken moeten de andere deelnemers Casper steeds luidruchtiger hinderen. De telefoon rinkelt, de inbox meldt nieuwe berichten, collega’s zijn heftig met elkaar aan het discussiëren, de baas staat aan zijn bureau te wachten en op de achtergrond hoort hij een collega luidkeels zingen. Casper kijkt geïrriteerd om zich heen en legt zijn pen met een moedeloos gebaar neer. Hij kan zich onmogelijk concentreren. Ik vraag Casper hoe dit is voor hem. ‘Zo kan ik deze opdrachten toch niet doen? Met die eikels die zitten te klieren?’ antwoordt hij. Ik informeer hoe vaak hij in werkelijkheid wordt gestoord op het werk. ‘Heel vaak!’ 

De deelnemers geven aan dat ze op een reguliere werkdag continu worden onderbroken. Ze geven zelfs aan dat ze hiermee rekening houden tijdens hun weekindeling. ‘Op maandag werk ik op kantoor. Dan zijn de meeste mensen er en word ik vaak gestoord. De rest van de week werk ik thuis zodat ik ongestoord mijn opdrachten kan afwerken’. Ze zijn ervan overtuigd dat dit de beste manier is om met stoorzenders om te gaan.

Ik vraag hen of ze zich bewust zijn van hun strategie. Het wordt stil en tien paar vragende ogen staren me aan. ‘Hoezo strategie?’ Ik informeer of ze hiermee het probleem van de continue verstoringen oplossen of dat ze het juist in stand houden. Dat knarst en de boodschap landt. Mooi! Ik kan beginnen met de training. De leerstand staat aan… 

Mensen leren het beste als ze ‘pijn’ of ergens ‘last’ van hebben. Dus begin ik daar een training mee. Deelnemers typeer ik als sponzen, katten en  oesters. De ‘sponzen’ zijn de deelnemers die vol verwachting naar de training komen en alles willen ‘opzuigen’. Ze voelen ‘pijn’ en daar willen ze vanaf. Ze zitten vanaf moment één in de leerstand. De ‘katten’ zijn de cursisten die van een afstandje rustig kijken of ze iets kunnen halen. Het doet wel ‘zeer’ maar het is nog draaglijk. Hun strategieën zijn nog werkbaar. Ten slotte hebben we de ‘oesters’ die onwrikbaar lijken. Zij ontkennen hun pijn en lossen dat zelf op. Hun boodschap luidt non-verbaal ‘Je kunt mij niets wijs maken’. Het zijn de oesters die mij proberen te verleiden tot harder werken. Casper heeft iets weg van een ‘oester’. 

Hoe krijg je een oester open? Niet door hard te gaan wrikken! De oester heeft pijn en beschermt zich door zich (af) te sluiten. Pas als hij gehoord wordt, kan hij zich ontspannen en openstellen. Vaak is er sprake van machteloosheid. Het niet meer weten hoe met de situatie om te gaan. Door de oorzaak bij de werkgever te leggen, voelt de oester zich niet verantwoordelijk voor zijn probleem en hoeft hij ook niet te veranderen. Pas wanneer de oester inziet dat hij een aandeel heeft in de oplossing,  ontstaat er een opening. Schitterende pareltjes komen dan tevoorschijn.

Tijdens de training opent de oester. Ik zie ineens een stralende lach en humor vult de zaal. Casper blijkt een meester in improviseren te zijn. Handig als je flexibel moet kunnen acteren op onverwachte situaties. De hele groep is verbaasd maar geamuseerd. Wat een mooie parel zit er verborgen in deze oester! 

Een paar dagen later stuurt Casper me een mail. Helemaal enthousiast! Hij is aan de slag gegaan met een paar technieken om zijn werkdruk aan te pakken. Hij heeft zijn focuspiek geblokt en zijn inbox is leeg! Hij bedankt me voor de nuttige training en excuseert zich nog voor zijn bozige, geïrriteerde gedrag. Mijn dag is weer goed! Casper heeft de stap gezet van weerstand naar leerstand. De oester toont zijn verborgen parels…  

N-Mrii

Ook interesse in de training ‘Jongleren met taken en tijd’? Neem dan contact met me op of kijk op minderstressophetwerk.