Afscheid van een groep leiders

13 december 202013 december 2020 N-Mrii

Enthousiast en ook met een vleugje weemoed begin ik de training. Het is de laatste dag van een programma dat met ups en downs is verlopen. De eerste dagen gingen goed. De deelnemers bestaan uit een groep leidinggevenden, alleen maar mannen, die elkaar wel kenden maar niet echt een team vormden binnen de organisatie. Ze tasten vooral af. ‘Kan ik hier nog wel iets leren?’. Dat duurt ongeveer één dag. Hoewel er altijd een verschil in tempo van leren is, zit de volledige groep al snel in de leerstand. Ondanks het hoge testosteron-gehalte stellen ze zich, nadat ze hun positie in de groep hebben verkend, vrij kwetsbaar op. Ze komen met leerzame praktijkvoorbeelden. Geven elkaar tips zonder belerend te zijn. Ego’s laten ze thuis. Ze zijn volledig zichzelf. Ik weet niet of ze het beseffen maar ze creëren hiermee een veilig leerklimaat, waar ook veel gelachen wordt.

De hobbels hebben vooral te maken met Corona. Tijdens de eerste lockdown wordt het programma stilgelegd. Ik besef me dat koud opstarten na vijf maanden onderbreking pittig zal worden. Daarom plan ik samen met de groep een wrap-up sessie in na de zomervakantie. Hoe gaat het met iedereen? Wat houd je bezig? Even geen trainingsonderwerpen. Wel de focus op de deelnemers en op het vernieuwen of opfrissen van hun leerdoelen. De sfeer zit er meteen weer in. Een paar weken later pakken we het programma weer op. Corona-proof natuurlijk. Vanuit het Nobtra (de beroepsorganisatie waar ik als erkend Nobtra-trainer aangesloten ben) is een ‘Veilig trainen protocol’ opgesteld waar we ons aan houden.

Helaas nemen de besmettingen in het najaar weer toe, waardoor de ene na de andere organisatie besluit trainingen on hold te zetten. Ondanks dat trainers onder onderwijs vallen en hun vak, het Corona-protocol in acht nemend, mogen blijven uitoefenen. Hoewel ik ook online trainingen geef, vind ik héle dagen online trainen, zeker op leiderschapsgebied, niet wenselijk. Toch bied ik op verzoek van de opdrachtgever die mogelijkheid aan. De deelnemers zien een online vervolg niet zitten en de opdrachtgever komt al snel met een andere variant. Deze stelt voor om de groep van acht mannen in tweeën te splitsten. Of ik een hele trainingsdag in een halve dag wil proppen en die dan twee keer achter elkaar wil geven. Met minder mensen zullen jullie vast sneller gaan, is de gedachte erachter. Heerlijk. Zo’n opdrachtgever die meedenkt. Ik pas het programma aan, plak er aan het begin en einde van de dag een half uur aan vast en we voegen er nog een dag aan toe. Ik train ’s morgens de ene groep en ’s middags de andere groep. Trainen in groepen van vier blijkt veel intensiever te zijn. De onderwerpen worden in plaats van sneller behandeld juist dieper uitgekauwd. Weinig gelegenheid om even weg te dromen of te sudderen. De deelnemers zijn er enthousiast over. Beide groepen stellen dat het nog effectiever, leerzamer en ‘veiliger’ is.

Ik blik die laatste dag met de twee ‘halve’ groepen terug op het programma. Het is zo mooi om te horen dat ze concreet kunnen benoemen wat ze geleerd hebben, hoe ze dat kunnen toepassen en wat het effect is op hun functioneren. Eén van deelnemers in de tweede groep stelt voor om elke maand bij elkaar te komen om te sparren over lastige situaties. De rest omarmt dit initiatief. Zo wordt onbewust een intervisiegroep geboren binnen een groep leiders die het goede voorbeeld wil geven in een snel groeiende organisatie. Ten slotte hoor ik hun lovende woorden dankbaar aan. Twee keer die dag. Ja, ik vind het stiekem hartstikke moeilijk om complimenten te ontvangen. Met pijn in mijn hart neem ik afscheid van de groep. Wetend dat ik ze zeker nog ga tegen komen binnen deze organisatie.

N-Mrii