De duikvlucht
In mijn linkerooghoek zie ik iets zwarts bungelen. Het slingert ongeduldig naast mijn voet. Met een snelle actie corrigeer ik mijn stap en ontwijk ik het donkere touw. Terwijl ik dat doe, activeer ik een kettingreactie met grote gevolgen. De dikke lijn passeert nogmaals mijn linkerschoen en er valt niets meer te vermijden. Voor ik er erg in heb, zweef ik door de lucht. Het rode asfalt onder me is nog ver weg. Maar ik weet dat er geen ontkomen aan is. De tijd lijkt stil te staan.
Terwijl ik in de lucht hang, vervloek ik mezelf voor mijn onhandige gedrag. Eigen schuld, onderweg naar een dikke bult. Ik vraag me, al vleugelloos vliegend, af hoe ik hier vanaf zal komen. Schaafwonden? Gebroken arm? Hersenschudding? Ik weet het nog niet. Nog altijd zweef ik richting mijn noodlot. Het beton komt minutieus dichterbij. Elk detail dringt zich aan me op. In een moment van onnozelheid spreid ik mijn ontbrekende vleugels om een doorstart te maken. Helaas kan ik niet vliegen. Deze lamme vogel nadert het keiharde asfalt in rap tempo.
Voor mijn gevoel een eeuwigheid later, steek ik mijn handen bijna hunkerend naar voren. Mijn lichaam draait zich een fractie naar rechts. Hoewel mijn rechter zijkant seconden later de volle klap krijgt, lijkt de duim van mijn linkerhand mee te strijden om als eerste de grond aan te tikken. Terwijl de duim de race wint, volgt mijn rechterzijde. Met mijn rechterarm op de grond, boort mijn romp zich vol in mijn elleboog. Mijn lichaam stuitert nog een keer waarna mijn hoofd net naast het beton tegen de grond in het zeiknatte en modderige gras naast het fietspad slaat. Mijn vlucht is ten einde gekomen.
Ik lig doodstil gevloerd op het fietspad. Een paar honderd meter van huis na een uur hardlopen met de honden. We dachten verstandig te zijn om niet in het gladde en modderige bos te gaan rennen. Want stel je voor dat je zou vallen… Heel helder van geest check ik mijn lichaam. Ik voel niets. Toch blijf ik stil liggen omdat ik bang ben dat elke beweging iets stuk maakt. Beseffend dat ik daar niet kan gaan wonen, richt ik me voorzichtig op en draai ik me om. Meer versuft van de duikvlucht dan van de pijn. Ik zit met mijn kont in een natte plas maar dat boeit me niets. Ik zie dat mijn winnende linkerduim compleet blauw is. Wat een prijs voor deze stunt.
Mijn geschrokken man trekt me voorzichtig omhoog en strompelend leg ik het laatste stuk van het parcours af. Hoewel mijn kleding bruin is van de modder, vertoont mijn lichaam geen enkel uiterlijk gebrek. Oké, op die twee blauwe duimen na. Geen schaafwonden, geen gat in mijn hoofd, geen blauwe plekken op mijn armen en benen. Uiterlijke schijn bedriegt. Mijn rechterhand en pols doen zeer en groeien binnen no time uit tot een dikke worst. En mijn ribben lijken zich door mijn longen geboord te hebben. Elke ademteug doet zeer.
Er wordt weleens gezegd dat vreugde en geluk worden bereikt door volledig aanwezig te zijn in het moment. Daarbij kun je je adem als anker gebruiken. Nou, ik kan je vertellen dat ik me 100% bewust ben van het hier en nu. Pijnlijk bewust zelfs. Mijn adem is niet mijn anker maar een sloopkogel. Elke zucht, snik of hoest confronteert me met dit moment. Tja, bewustzijn van het hier-en-nu heeft ook een andere kant. Ik ben de afgelopen week nog nooit zo vaak ‘in het moment’ geweest. 😉
N-Mrii
Wil je minder werkstress? Meer werkplezier? Kijk dan op minderstressophetwerk.nl voor informatie over Stress- en Burn-out Coaching of Teamcoaching.
Interesse in stressreductietrainingen of communicatietrainingen? Kijk dan bij de trainingen die ik geef. Elke training heeft een verdiepingsprogramma van twee maanden. Hiermee kun je het geleerde ook borgen in jouw werkpraktijk.
Meer informatie over incompany leiderschapstraining en/of -coachtraject op maat? Neem dan contact op met Anne-Marie via info@nmrii.nl.
