Diploma in de hand, steen in mijn maag…
Ik schrik rond een uur of 2 wakker met een soort paniek in mijn hoofd. ‘Komt toch niet door de volle maan’, denk ik slaapdronken. Een dag later voel ik op een rustig momentje ineens een baksteen in m’n buik. Een gat waarin iets van verdriet doorsijpelt. Ineens besef ik me dat het naderende afscheid me zwaar op de maag ligt. Ik sta op het punt om de driejarige PG&PO-opleiding aan de TA-Academie in Zeist af te sluiten.
Drie verrijkende jaren die om gevlogen zijn. Een groep van zestien heel diverse deelnemers. Achttien gave trainingsdagen per jaar. Zeven online intervisiebijeenkomsten jaarlijks tussendoor. En niet te vergeten heel wat diepgaande supervisiesessies van de mentoren. Drie jaar van intensief contact en leren in de praktijk. Daarbij diepgaand aan de slag met mijn levensscript. Snappen waarom ik impasses ervaar in mijn hoofd. Mijn miskenningen onder ogen zien. Begrijpen waarom communicatie met de ander zo verrekte moeizaam verloopt. Ineens is het leven een stuk eenvoudiger. Althans, het snappen ervan. Ik weet nu waarom (samen) leven en samenwerken zo verdraaide lastig is.
Na een onveilige ervaring bij een gerenommeerd opleidingsinstituut daar in de buurt, was ik bij aanvang van deze opleiding sceptisch. ‘Ga ik mezelf inzetten met mijn lastige en directe kantjes of hou ik me fijn op de vlakte?’. Al snel bleek dat de tribune geen optie voor mij was. Ik werd ‘gedwongen’ het trainingsveld op te gaan om echt te gaan leren. Gelukkig was dit veld goed omlijnd. Veiligheid, mezelf mogen zijn én ontdekken waren kernwoorden. Daardoor ben ik, samen met de anderen, in het diepe gesprongen en heb ik kunnen leren. Zwemvestje aan en weer uit. Altijd een reddingsboei in de buurt.
Waarom ervaar ik dan zo’n paniek nu het afscheid nadert? Omdat ik de groep oprecht ga missen! De verbinding (in TA-termen ‘intimiteit’) met de deelnemers en mentoren is zo (h)echt, dat de groep gedurende de afgelopen jaren echt een baken is geweest waar ik onderdeel van was. Eén van de deelnemers verwoordde dit heel mooi in haar pitch; Ik geloof dat ik geen groter geschenk kan ontvangen, dan door de ander te worden gezien, te worden gehoord, te worden begrepen, te worden aangeraakt. Het grootste geschenk dat ik kan geven is de ander te zien, te horen, te begrijpen, aan te raken. (Virginia Satir) En zo was het. Ik voelde me gezien. De anderen zagen mij. En ik kon de anderen zien.
En dan nadert het onvermijdelijke afscheid. Tijdens de voorlaatste module staan we bij de groepsdynamische oefening uitgebreid stil bij het naderende einde. Bij deze oefening, die we heeeel vaak hebben gedaan, krijgt de groep een uur de tijd om de volgende (altijd dezelfde) vraag te beantwoorden ‘Het is de taak van de groep te onderzoeken in het hier en nu, wat het betekent om lid te zijn van deze groep’. Ik vond deze opdracht aanvankelijk ‘verschrikkelijk’. Letterlijk verduren. Want, in mijn ogen, niet concreet en zonde van de tijd. Maar hoe vaker we de oefening deden, hoe meer we bij de kern kwamen. Achteraf moet ik bekennen dat juist deze momenten voor mij erg leerzaam waren. We zijn elkaar gaan begrijpen.
Tijdens de oefening deel ik met de groep waarom afscheid nemen voor mij zo ontzettend moeilijk is. Ik vlieg letterlijk uit de bocht op het stuk ‘rouw’ in de hechtingscirkel omdat ik het nooit geleerd heb. Het is een megagroot issue binnen onze familie. Als het moeilijk wordt, lopen we er met een bocht omheen. We negeren het gemis gewoon vanaf dat moment. Het is er met de paplepel ingegoten.
Een klein voorbeeld. Vorig jaar vroeg mijn vader hoe het met mijn schoonvader ging. Mijn man vertelde hem dat zijn vader pas was overleden. Zijn eerste reactie was boosheid. In plaats van medeleven verweet hij ons dat we dat wel eens eerder hadden kunnen vertellen. Hij draaide vervolgens zijn hoofd naar voren, pakte zijn koffie en nam een grote slok. Daarna werd er niet meer over gesproken. Zijn manier (en ook die van mijn moeder) om met verdriet om te gaan, is ontkennen en doorgaan. Ik wist niet beter. Zo deed ik het dus ook altijd. Bewust van mijn patroon vraag ik de groep me bij te staan als ik tekenen vertoon dat ik dit afscheid dreig te gaan saboteren. Alleen het uitspreken was al verlossend. En het is me gelukt op een waardige en warme manier af te ronden. I did it!
Op een goede manier uit elkaar gaan, is een thema dat een plek heeft gekregen. Ik kan het nu anders doen. Het afscheid is mooi geweest. Met unieke pitches, lieve kaartjes, warme woorden, een lach en een traan. Met als kers op de taart een geweldige diploma-uitreiking waarbij familie aanwezig was. We hebben met trots een grote punt achter deze waardevolle opleiding gezet.
Ik kijk met weemoed, plezier en triomf terug op drie mooie, leerzame en verbindende jaren met een rijke groep aan mensen om me heen. De opleiding stopt dan wel maar de band die wij hebben blijft voor altijd in mijn hart. We gaan in welke vorm dan ook door met onze verbinding.
Ik wil Lies, Nynke en Alice, de mentoren/trainers van de opleiding, nogmaals bedanken voor deze onvergetelijke reis. Ook spreek ik dank uit naar mijn mededeelnemers voor deze intensieve en fantastische leerervaring. Zonder jullie was deze reis voor mij nooit zo leuk, leerzaam én veilig geweest.
N-Mrii
Strategisch procesbegeleider met focus op gedrag en groepsdynamiek!
Creëer beweging met N-Mrii Stress- & Performance Solutions!
Specialist in leiderschapsontwikkeling, strategische procesbegeleiding, groepsdynamiek, communicatieve vaardigheden, persoonlijke effectiviteit en stressmanagement.
Mail: info@nmrii.nl
Site: www.minderstressophetwerk.nl
Site: www.minderstressophetwerk.online (N-Mrii’s Online Academy)
