Irritant stemmetje in mijn hoofd

Mijn verstand is in een crisis beland…. Met zichzelf!

Anderhalf jaar geleden ben ik meer afstand gaan nemen van mijn verstand. Met als doel, minder stress in mijn hoofd. Het werkt! Je kent dat wel. Zo’n irritant stemmetje in je hoofd dat je continu vertelt wat je allemaal moet en wat je niet goed doet. Zo’n monstertje dat alles beter weet, vanalles invult en daar heilig in gelooft. Zo’n ellendig nekhijgertje…

Om wat ruimte te scheppen tussen mij en mijn verstand, heb ik mijn verstand een naam gegeven, ‘Jones’ (lees mijn blog hierover). Jones is altijd  aanwezig. Heel vaak hilarisch. Want Jones is onhandig, zegt wat ze denkt en weet zich perfect in dé onmogelijke situatie te manoeuvreren. Tijdens een training krijgt ze geregeld de slappe lach. En dan kom je als trainer lekker serieus over…… Jones struikelt over kabels, stoelpoten en flipovers. Echt professioneel. Tot overmaat van ramp zegt ze ook letterlijk wat ze denkt. Ze brengt niet alleen mij, maar af en toe ook mijn opdrachtgever in verlegenheid. Zo ook afgelopen week. Jones maakte een nogal dubbelzinnige opmerking. Heel fijn! De hele groep in een deuk. En Jones? Die geeft nonchalant de schuld aan een opvlieger. Wat doe je dan? Ik kan toch niet met droge ogen vertellen dat mijn verstand met me aan de haal gaat? Dat het Jones is, en niet ik? De groep verklaart me meteen voor gek!

Toch is die afstand tussen mij en mijn verstand een verademing… Het geeft me letterlijk lucht! Ik neem mijn gedachten voor het eerst niet meer zo serieus. Want gedachten zijn slechts chemische reacties in mijn hersenen. Het zijn onzinnige mentale constructen die nergens op slaan. Maar omdat ik al die gedachten geloofde, maakte ik het mezelf moeilijk. Jones staat voor alles wat maar irritant en onzinnig is in mijn hoofd. En nu ze een naam heeft, is haar invloed beduidend minder.

Desondanks klopt er iets niet met Jones. Want Jones is redelijk onverschillig en behoorlijk naïef. Dat knarst! Want mijn verstand is niet onverschillig en zeker niet naïef. Die weet precies wat ze wil, waar ze energie van krijgt en hoe ze dat aanpakt. Mijn brein is eerder doelgericht en een soort van ‘bezeten’. De naam ‘Jones’ past niet meer. Ook als heb ik door haar veel minder last van stress.

Dat nieuwe zeurende stemmetje is intenser dan ‘Jones’. Een stuk fanatieker. Die wil dat ik alles nog beter doe. ‘More is better’ in plaats van ‘Less is more’. Na lang zoeken heb ik een nieuwe naam. Mag ik je voorstellen aan ‘Mathison’. Zij doet meer recht aan dat hartstochtelijke, gedreven en misschien wel dwangmatige stemmetje in mijn hoofd. ‘Mathison’ komt van Carrie Mathison van de serie Homeland (echt geweldig!). Een CIA-agente die volstrekt doorslaat is in haar verbeten onderzoeken. Ze staat in contact met haar intuïtie waardoor ze juist in de problemen belandt. ‘Van kwaad tot erger’ lijkt haar lijfspreuk. Het mooie is dat ze, doordat ze luistert naar haar instinct, ze altijd in de goede richting beweegt. Hoe emotioneel ze is, hoe ze ook doordraaft, ze blijft trouw aan zichzelf. En dat vind ik gaaf. Dus ‘Mathi’…. Fijn dat je er bent… Besef wel dat ik je toch niet al te serieus zal nemen! Hoe goed je het ook bedoelt en hoeveel spoken je ook ziet. Als je teveel loopt te ‘blaten’ in mijn hoofd, roep ik je tot de orde. Of ruil ik je gewoon weer in…

Heb jij ook zo’n vervelend stemmetje, dat jou de hele dag loopt te commanderen? Waar je stress van krijgt? Neem er ook afstand van. Geef het een naam. En als dat misbaksel in je hoofd weer ‘binnenshoofds’ begint te schreeuwen, bedank je hem vriendelijk en ga je gewoon door met wat jij belangrijk vindt.

N-Mrii

Theoretische achtergrond: Volgens de Acceptance and Commitment Therapy (ACT) is ‘het geven van een naam aan je verstand’ één van de defusie-technieken om je gedachten minder serieus te nemen.