In gevecht met mijn rug…
Ik stap onder de douche, neem de douchekop van de houder en draai de thermosstaatkraan open. Ik ben echt toe aan een hete douche na het hardlooprondje van zojuist. Met mijn linkerhand controleer ik de temperatuur van het water. Op het moment dat het water warm genoeg is, draai ik me een kwartslag om terwijl ik met mijn rug tegelijkertijd omhoog kom…. Krak…. Een helse pijn schiet in mijn onderrug. Ik kan niet meer normaal omhoog. Ik draai me half gebukt om en laat hopeloos de warme straal over mijn rug lopen.
Een paar keer per jaar haal ik zo’n onhandige actie uit. Door twee bewegingen in mijn rug te combineren. En dat vindt mijn rug niet leuk! Dan loop ik zeker twee weken met een pijnlijke rug en voorovergebogen lichaam rond. Naar het toilet gaan is dan niet leuk, in de auto stappen is helemaal lastig, autorijden is ook niet fijn, zitten is niet fijn, lopen is niet fijn, liggen is waardeloos. En een rugmassage is helemaal pijnlijk. Kortom, niets is fijn en ik weet dat ik mezelf een paar weken in de weg zit. Lekker vooruitzicht aan het begin van een nieuwe week.
De nacht van zondag op maandag kan ik niet slapen. Geen enkele houding is comfortabel. Op mijn zij liggen doet pijn, op mijn rug lig ik onrustig en op mijn buik is ronduit onmogelijk. En anders gaan liggen en draaien vergt veel energie. Ik ga voorzichtig op mijn rug liggen en laat mijn knieën beurtelings een beetje opzij zakken om mijn rugspieren wat op te rekken. Helmut wordt wakker van mijn gedraai en stelt voor paracetamol in te nemen. Twee paracetamols verder, die voor mij als slaappillen werken, zak ik vermoeid in een diepe slaap.
Om 6 uur gaat de wekker en, rugpijn of niet, ik ga mee met Sky uitlaten. Ik hijs me in mijn kleren en strompel de trap af. Pfffff…. Dat belooft wat vandaag. Eenmaal buiten sjok ik mee met de hond. Mijn tempo is een stuk lager dan normaal en ik loop als een oud krom vrouwtje. Drie kwartier later ben ik kapot.
’s Middags geef ik een training in Nijmegen. Helmut heeft mijn trainingskoffer al in de auto gezet en ik zet mijn laatste spullen ernaast. Autorijden is ook niet leuk met rugpijn. De groep is wel leuk. Flinke onderlinge discussies maar de deelnemers maken een mooie beweging. Ik niet… Ik struikel twee keer over de rechterpoot van de flipover. De groep ligt in een deuk, vooral de tweede keer. Ik lach mee… Mijn rug niet. Die zwijgt en mokt. Op de terugweg besluit mijn rug dwars te gaan liggen. Jij mij uitlachen? Dan ik jou pijn geven… Ik baal van mijn rug. Ik wil dat de pijn weggaat. Nu! Ik ga helemaal voorover zitten met mijn neus bijna tegen het raam om de pijn maar niet te voelen. Ik ben blij dat het donker is en dat mijn suffe houding niet voor iedereen zichtbaar is. Ondertussen probeer ik de pijn weg te eten met een Lion en als ik thuiskom, duik ik meteen de la in om mezelf te troosten met nog meer chocolade en Glacé koeken…
De volgende dag ben ik radeloos. Mijn verzet tegen de pijn werkt niet. Ik besluit maar vriendjes te worden met mijn rug. Ik ga midden op de dag in bad liggen met een boek en een bak koffie. Ik laat me langzaam in het warme water zakken en de pijn is meteen verdwenen… Pfffff… Dat is lekker. Pijn kun je je later niet herinneren. Maar als de pijn letterlijk wegzakt, is dat een genot. Ook de nieuwe hittepit én de aangeschafte ergonomische kruk dragen een steentje bij aan mijn herstel.
’s Avonds in bed besluit ik maar eens bewuste aandacht aan mijn rug te geven. Ik sluit mijn ogen en adem naar de pijn toe. Ik merk dat mijn halve rug verkrampt is. Ik blijf bij het ongemak en merk op dat de pijn er nog zit. Ik accepteer de pijn en vraag me af wat de pijn mij wil vertellen? Ik krijg geen antwoord… Natuurlijk niet… Maar het was het proberen waard… Ik blijf bij de pijn, geef het aandacht en er verzacht iets. Het toelaten van de pijn zorgt dat ik er ineens veel minder last van heb. Ik verzet me er niet langer tegen. Ik laat de pijn de pijn zijn en geef het zo nu en dan wat vriendelijke aandacht. Terwijl ik dat doe, merk ik dat mijn spieren weer iets zachter worden, minder verkrampt. En dat voelt goed. Op donderdag ben ik zo goed als van mijn rugpijn af. Ik kan weer rechtop lopen… Heerlijk! Ik herstel veel sneller dan andere keren. Zou deze snelle genezing komen door mijn liefdevolle aandacht? Of is de spit er deze keer gewoon minder erg ingeschoten? Who knows?
Hoe ga jij om met pijn, vervelende gedachten of negatieve emoties? Kun jij accepteren dat ze er zijn? Of probeer jij ze te onderdrukken, te vermijden of te negeren? Druk jij ze als een bal onder water waardoor de druk zich alleen maar opbouwt? En de focus steeds meer op het negatieve komt te liggen? Of kun je de bal gewoon op het water laten drijven? Kun je een beetje ruimte geven aan die pijn? De pijn als het ware ‘omhelzen’? Hoe meer je vervelende gedachten bewust kunt toelaten en daar op een vriendelijke manier aandacht aan kunt geven, hoe makkelijker je je kunt richten op de dingen die echt belangrijk voor je zijn…
N-Mrii
