I’m simply the best…
Met de slaap nog in mijn ogen loop ik de trap af. Helmut staat beneden te wachten om Sky uit te laten. Terwijl ik mijn theemok van gisteravond op het aanrecht zet, sta ik oog in oog met een stapel kadootjes en een dikke kaart. Wat lief… 21 november. Ik ben jarig vandaag. Voordat we de hond uitlaten, moet ik van Helmut eerst de dikke envelop open maken. Als ik de kaart open, verbreekt Tina Turner de stilte. Ze schreeuwt ‘You’re simply the best! You’re better than all the rest. Better than anyone. Anyone I ever met…. Oooh, you’re the best! Better than all the rest….’. Ik ben meteen klaarwakker. Dat is iets anders dan het gebruikelijke ‘Lang zal ze leven…’ Helmut heeft naast zijn felicitaties in de kaart nog een aparte brief toegevoegd. Daarin schrijft hij waarom hij zo blij is met mij. Terwijl ik de brief hardop voorlees, krijg ik een brok in mijn keel. Echt lief! Ik ga nog bijna geloven dat ik ‘simply the best’ ben.
Wie ben ik?
Weer een jaartje ouder. Door die tekst van Tina Turner stel ik mezelf de vraag ‘Wie ben ik eigenlijk?’. Ben ik de beste? Voor wie dan? Typisch zo’n vraag waarop je nooit antwoord zult krijgen… Want als ik mezelf zou moeten omschrijven… Wie ben ik dan?
Ik ben 49 jaar. Ik ben echtgenote van Helmut. Ik ben moeder van Amanda. Ik ben baasje van Sky. Ik ben trainer/coach. Ik ben enthousiast. Ik ben gedreven. Ik ben perfectionist. Ik ben direct. Ik ben integer. Ik ben emotioneel. Ik ben 1.81m. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar als ik niet langer 49 jaar zou zijn, ben ik er dan nog? Jazeker! Of als ik niet langer perfectionistisch zou zijn, ben ik er dan nog? Ook daar moet ik bevestigend op antwoorden. Wat ik ook wegstreep achter ‘Ik ben’…, dan nog ben ik.
Klopt dat wel? Ben ik ook echt wie ik denk te zijn? Want ben ik wel zo enthousiast? Ben ik echt perfectionistisch? Of heb ik mezelf dat ingeprent en wil ik zo zijn? En wat als ik niet voldoe aan mijn eigen zelfbeeld?
Mijn omgeving bepaalt wie ik ben!
Een mens denkt veel, ook over het zelf. En dat denken levert behoorlijk wat onzin op. Zoals ik vorige week schreef, zijn gedachten mentale constructen, chemische reacties in de hersenen. Wij mensen zijn helemaal niet zo onafhankelijk, uniek en bijzonder als we denken! Wie we zijn, wordt volledig beïnvloed door onze omgeving! Ik zal het uitleggen…
Stel je eens voor dat ik een drukke baan zou hebben in een ‘onveilige’ werkomgeving. Daarmee doel ik op een omgeving met alleen maar haantjes waarin iedereen ‘simply the best’ moet zijn. Een organisatie met een continu gevecht om de pikorde. Wie zou ik zijn in zo’n organisatie? Ik denk ‘ambitieus’, ‘doelgericht’, ‘daadkrachtig’ maar ook ‘bot’, ‘streberig’, ‘achterdochtig’ en misschien wel ‘manipulatief’.
Stel je me nu eens voor in mijn thuissituatie. Als partner, moeder, baasje. Daar zou ik heel anders zijn. Ik ben dan zorgzaam, integer, flexibel en gezellig. Andere eigenschappen dan ik ben in mijn ambitieuze baan.
En als laatste, stel je nu voor dat ik zaterdagavond mijn verjaardag in de kroeg vier. Een goede DJ draait mijn favoriete ‘Apres Ski-variant’ van ‘Sweet Caroline’. Ik sta op een bank hard en vals mee te blèren. Rosé biertje in mijn ene hand. Mijn andere hand zwaaiend in de lucht op het ritme van de muziek. Een grote lach op mijn gezicht. De positieve energie giert door mijn lichaam. Ik ben enorm enthousiast. Ik ben compleet ontspannen en gezellig voor mijn vrienden die mij omringen.
Ik ben!
Drie verschillende contexten. Ik ben steeds dezelfde persoon die wordt beïnvloed door verschillende omgevingen. In elke omgeving ben ik anders. Je omgeving bepaalt dus grotendeels wie jij bent. Op mijn werk ben ik heel anders dan thuis en weer anders dan tijdens een avond stappen. Een ding is steeds hetzelfde. De observator die in mij zit en mij, in die verschillende contexten, vanaf een afstandje oordeelloos waarneemt. Dat ben ik. Zonder al die toevoegingen…
Wie ben jij?
N-Mrii
Theoretische achtergrond: Volgens de Acceptance and Commitment Therapy (ACT) is het afstand nemen van het ‘beschrijvende’ zelf één van de defusie-technieken om jezelf wat minder serieus te nemen. Hierdoor ervaar je meer ruimte en kun je bewustere keuzen maken.
