Minder moeten……..
Mijn hoofd ligt op tafel… Ik schrik wakker van de natte neus van Sky. Verdwaasd kijk ik om me heen. Het is donker in huis. Ik herinner me dat ik mijn voorhoofd, naar wat uren geleden lijkt, op de tafel voor me heb gelegd… Ik kon mijn ogen bijna niet meer openhouden en dacht even te ontspannen. Niet met de bedoeling dat ik een powernap zou doen in zo’n onhandige houding. De verkoudheid heeft me goed te pakken. Een enorm irritante kriebel in mijn neus zorgt ervoor dat ik de hele dag moet niesen. Krabben tegen de jeuk in mijn neus is kansloos.
Ik richt me op en neem me voor om wat beter voor mezelf te zorgen. Afgelopen weken ben ik twee van de negen avonden thuis geweest. Allemaal leuke afspraken. Feestje van mijn ouders die het hebben gepresteerd om 55 jaar getrouwd te zijn. Danslesje bij Clara Lamar. Etentje met de dames van de V-Coupé. Nieuwe ideeën opdoen bij de schrijfclub. De donderdagavondtraining. Kortom, te weinig tijd voor mezelf.
Ik merk dat ik vooral heel veel moet van mezelf. Stil zitten komt niet voor in mijn woordenboek. Altijd maar doorgaan. Als je kijkt hoe de moderne mens zichzelf beperkt met zijn eigen regels, is meteen duidelijk waarom er zoveel stress in de wereld is. Al die ‘moetens’ worden zelf opgelegde wetten in onze hoofden waarmee we onszelf vastzetten. Het worden dwangmatige eisen. En dat leidt tot ‘regelgeleid’ gedrag. Een soort vicieuze cirkel waarin je wegzakt als je een keer niet voldoet aan je eigen regels.
Het is bijvoorbeeld een logisch gevolg van het moederschap dat ik graag een goede moeder ‘wil’ zijn. Maar als ik vind dat ik een goede moeder ‘moet’ zijn, kan mij dat behoorlijk beperken. Stel dat ik een keer uit flip omdat ik chagrijnig ben of omdat mijn dochter zit te klieren, voldoe ik al snel niet meer aan mijn eigen wetten. Daarmee bevestig ik mezelf in het feit dat ik geen goede moeder ben. Ik ga dan voorbij aan de realiteit dat je niet altijd een goede moeder ‘kunt’ zijn. En daarnaast rest de vraag; ‘Wat is de definitie van een goede moeder?’. Kinderen hebben grenzen nodig… Moeders ruimte… Ik in ieder geval wel!
Rigide regels en overtuigingen werken dus beperkend. Het wordt een harnas dat aan alle kanten knelt. Terwijl je niet in de gaten hebt hoe het komt dat het zo strak zit. Je bent zo gewend geraakt aan je eigen regels of die van je omgeving dat je niet beter weet. Je gaat over je grenzen. Als dat lang genoeg duurt, komt je lichaam in opstand. Met allerlei stress- en alarmsignalen. Uiteraard zijn we het contact met ons lichaam kwijt, dus snappen we die signalen niet. Die negeren we met overspannenheid of burnout tot gevolg.
Als ik mijn leven onder de loep neem, heb ik al heel wat aangepakt. Efficiency, effectiviteit, communicatiepatronen, denkpatronen, mindfulness, ACT. Daarbij heb ik anderhalf jaar geleden een rigoureuze keuze gemaakt op het werkfront. Had ik jaren eerder moeten doen! Ik heb nu veel meer tijd voor mijn gezin en voor mezelf. Maar het ‘moeten’ is nog altijd een onderdeeltje van mij. Ook al kan ik daar steeds beter mee omgaan. Door het ‘moeten’ te veranderen in ‘willen’. Door te zoeken naar de waarden achter al die moetens. Want wat is de waarde achter ‘hard moeten werken’? Dat is voor mij waardering krijgen. En heb ik daar anderen voor nodig? Of kan ik dat ook uit mezelf halen? En wat is de waarde achter ‘afspraak is afspraak’? Betrouwbaarheid. Deug ik dan niet als ik een keer afwijk van een afspraak? Of is het een probleem als ik een keer een afspraak afzeg?
Kortom, als je je regels vertaalt naar waarden, ontstaat er ruimte. Waarden geven je een richting om positieve doelen te stellen. Ze geven je energie om die doelen te bereiken. Regels beperken je. Waarden stellen je open.
Als ik dan toch bezig ben met het stoppen van regels en me te richten op waarden, haal ik meteen een streep door een aantal afspraken in mijn agenda. Ik moet niets! Zo, nu zorg ik eens voor mezelf!
N-Mrii
