Schuldig? Of niet…
Het eerste dat ik doe als ik ’s morgens beneden kom, is Caren checken, het zorgsysteem van mijn ouders. Ik scan de berichten en lees vervolgens in het dossier wat er de afgelopen nacht is gebeurd. Eerst mijn vader. Dan mijn moeder.
Mijn beide ouders zijn inmiddels opgenomen in dezelfde zorginstelling. Ze leven apart samen, een soort LAT-relatie. Ze kunnen niet zonder maar zeker niet meer met elkaar. Mijn vader heeft iets meer bewegingsvrijheid en bezoekt mijn moeder elke dag. Samen drinken ze iets in de brasserie of kijken televisie op de kamer van mijn moeder.
Terwijl ik een kop koffie maak, vertel ik mijn gezin over de berichten. ‘Oma, heeft vannacht een kussengevecht gehad met een stoel!’. Mijn dochter kijkt met grote ‘oh nee-ogen’ op van haar telefoon. ‘Hoe dan?’ vraagt ze. Ik haal mijn schouders op en we moeten er allebei ineens ontzettend om lachen. Humor maakt ons verdriet lichter.
De berichten zijn confronterend. ‘Gaat dit over mijn moeder?’ denk ik dan. Het is schrijnend om te zien hoe ze zichzelf beetje bij beetje aan het verliezen is. Haar gevecht om die heldere momenten moet enorm vermoeiend zijn. Ze pakt me wel eens vast en zegt dan ‘Zorg maar dat jij deze rotziekte niet krijgt! Het is echt niet leuk!‘. Het volgende moment gaat ze nieuwsgierig kijken wat er achter de deur in haar kamer zit en knikt goedkeurend naar haar eigen badkamer. ‘Dat ziet er netjes uit! Een toilet. Een wastafel.’ Dan schuifelt ze gerustgesteld weer terug naar haar bank. Om een paar minuten later weer op onderzoek te gaan. Zo is ze de hele dag haar onbekender wordende wereld aan het ontdekken.
Vooral in het begin kwamen de berichten bij me binnen. Ik begon me te irriteren aan de verzorging. Ik vond dat ze het niet goed genoeg deden. Eén onschuldig berichtje was voor mij de druppel. Het bevatte een impliciete ‘opdracht’ aan mij om nieuwe schoenen voor mijn moeder te kopen. Ik werd woest. ‘Hoezo nieuwe schoenen? De kast staat vol met schoenen. Trek die deur eens open en kijk eens verder dan je neus lang is!’ dacht ik gefrustreerd. We waren er net geweest. Daarbij wonen mijn ouders niet naast de deur. Het was het zoveelste zegeltje op mijn bijna volle zegeltjeskaart, die ik driftig aan het volplakken was. ‘Zie je wel.. Ze zorgen niet goed voor mijn moeder’ dacht ik bevestigend.
Alles viel op zijn plaats toen een studiegenootje aan me vroeg waarom dit me zo raakte. ‘Welke emotie zit er nu echt onder jouw boosheid?’. Alsof ik een stomp in mijn gezicht kreeg, viel het kwartje. SCHULDGEVOEL. Ik was perfect bezig mijn schuldgevoel weg te stoppen met boosheid. Woede is een veel makkelijkere emotie voor mij. ‘Maar waarom voelde ik me dan zo schuldig?’ . Simpel. Het is mijn schuld dat mijn moeder is opgenomen. Tegen haar wil in! Dus ben ik automatisch ook verantwoordelijk voor haar verzorging. Zo neem ik fijn alle tekortkomingen op me. Daarbij weglatend dat mijn moeder hartstikke ziek is. En dat het onverantwoord is om haar zelfstandig te laten wonen. Ook negerend dat de zusters elke dag hun stinkende best doen om de demente bewoners te verzorgen.
Ik ervaar dus een enorm verantwoordelijkheidsgevoel en heb het idee dat ik niet voldoe aan zelf gestelde verwachtingen. Hier kwam een onbewuste loyaliteit binnen het familiesysteem boven drijven en ging ook ik ‘vechten’. In plaats van te dealen met mijn schuldgevoelens. Inmiddels lukt het me om deze een plekje te geven. Dat geeft ruimte…
N-Mrii
Strategisch procesbegeleider met focus op gedrag en groepsdynamiek!
Creëer beweging met N-Mrii Stress- & Performance Solutions!
Specialist in leiderschapsontwikkeling, strategische procesbegeleiding, groepsdynamiek, communicatieve vaardigheden, persoonlijke effectiviteit en stressmanagement.
Mail: info@nmrii.nl
Site: www.minderstressophetwerk.nl
Site: www.minderstressophetwerk.online (N-Mrii’s Online Academy)
