Krak… Gloeiende #%$@! (alleen voor vrouwen!)
Terwijl ik een grote pan met stamppot andijvie van de kookplaat haal, kijk ik met een schuin oog naar het nieuws. Ik roep gewoontegetrouw en enigszins afgeleid ‘Pas op!’ tegen mijn man en dochter die al aan tafel zitten. Degene die echter niet oppast, ben ik zelf. Op het moment dat ik met de pan in mijn handen richting de tafel loop, neem ik de bocht net iets te ruim. Mijn rechtervoet komt hierdoor zeer ongelukkig in aanraking met de stalen pilaar van de pui. De botsing van mijn kleinste teen is onmiskenbaar. Krak hoor én voel ik tegelijkertijd. Normaal gesproken gaat dat gepaard met een aantal niet mis te verstane kreten gevolgd door een hinkelende dans op mijn andere voet terwijl ik de gebotste teen beschermend in mijn handen houd. Dat is geen optie deze keer. De volle en gloeiend hete pan laat me geen ruimte. Ik schiet met kookpot en al voorover terwijl het me lukt om mezelf in balans te houden. Ik kletter het gerecht op tafel en begin alsnog met de verlate dans waarbij pijnlijke oerkreten uit mijn keel stoten. Geschrokken blikken staren me in stilte aan…
Ik weet niet waarom we kleine teentjes hebben maar wat kunnen die enorm dwars zitten. Hopeloos ga ik aan tafel zitten terwijl mijn man zorgzaam een coldpack om mijn gewonde tenen legt. Dat verlicht enigszins. Na een half uur gloeit mijn voet als een gek. Ik ben nog zo onnozel dat ik denk mee te kunnen met de honden. Op de een of andere manier krijg ik mijn dikke en beginnend blauwe voet in een oude maar ruime wandelschoen en doe ik de eerste stappen buiten de deur. Dat werkt niet! Terneergeslagen hinkel ik op één been weer terug naar binnen. Ik baal enorm van mijn superonhandige actie. Want wandelen, sporten en bewegen zijn voor mij essentieel. Ik moet er niet aan denken dat ik niet meer naar buiten kan.
De volgende dag is mijn kleine teen volledig blauw gekleurd. Omdat ik er niet op kan staan en het niet vertrouw, besluit ik toch maar even naar de huisartsenpost te bellen. ‘Ja hoor mevrouw. U kunt om kwart voor drie even langs komen. U heeft geen corona klachten?’. Ik word keurig netjes geholpen door een arts in opleiding. Voor de zekerheid toch een fotootje maken. In een rolstoel crossen ze me als een invalide naar de röntgenafdeling. Twee minuten later weet ik het antwoord. Teen gebroken, middenvoetsbeentjes niet. Daardoor hoeft mijn voet niet in het gips. Gelukkig! Wel zetten ze mijn pinkteen met een soort scalpje vast aan de teen ernaast. ‘Mag ik wandelen?’ vraag ik hoopgevend. ‘Ja hoor, geen probleem. Hou de pijn goed in de gaten en zorg dat je je voet niet overbelast!’. Die avond ga ik voor het eerst een rondje om. Mijn man houd de blije beesten aan de riem zodat ze me niet uit balans kunnen halen. Traag maak ik kleine stapjes waarbij ik mijn voet nauwelijks kan belasten. We doen er twee keer zolang over. Maar ik ben even buiten. De volgende dag gaat het iets beter en tegen alle verwachtingen in duurt het zo’n vier dagen voordat ik weer op redelijk normaal tempo kan lopen. Het ziet er niet erg charmant uit. Want het volledig afwikkelen van mijn voet is nog pijnlijk. Dat kan me echter niets schelen. Hoewel hardlopen er even niet meer in zit, kan ik wel weer wandelen.
Het helingsproces in mijn voet verloopt overigens bijzonder. Na een kleine week hebben de blauwe plekken zich vanuit mijn wreef helemaal uitgebreid tot en met de vierde teen. Het is geen gezicht! Maar goed dat het winter is. Alleen mijn grote teen kleurt nog normaal. Ook gloeit mijn voet na elke wandeling.
Ik ben me weer eens pijnlijk bewust geworden dat aandacht belangrijk is bij alles wat ik doe. Een mens kan niet twee dingen tegelijk! Ik al helemaal niet. De kleinste afleiding kan in een split-second zorgen voor een behoorlijke dosis ellende. Of je nu in de auto zit, op de fiets of met een hete pan door je eigen huis wandelt. Een vriendin informeert of ik ongesteld moest worden. ‘Hoe zo dat dan?’ vraag ik omdat ik de link niet begrijp. Ze vertelt me dat zij haar tenen ook overal tegen aanstoot als ze ongesteld moet worden. Haar man weet dan precies hoe laat het is. Hilarisch! Het schijnt dat vrouwen in de aanloop van hun maandelijkse periode een stuk onhandiger worden. Er is zelfs onderzoek naar gedaan. Maar ja, ik moet haar teleurstellen. Gelukkig heb ik daar geen last meer van. Ook daar heeft ze een antwoord op. ‘Wist je dan niet dat de cyclus ook dan gewoon doorgaat?’. Ik val bijna van mijn stoel van het lachen… ‘Echt? Nou, dat verklaart wel mijn pokkenhumeur van de afgelopen dagen! Ik heb gewoon verborgen maandstonden…’. Gerustgesteld kan ik nu elke maand mijn klunzigheid ophangen aan een voor mij nu onbekende cyclus. Ik hoef geen enkele moeite meer te doen om mijn aandacht wat beter te managen… Of toch wel?
N-Mrii
Creëer beweging met N-Mrii Stress- & Performance Solutions!
Specialist in leiderschapsontwikkeling, strategische procesbegeleiding, groepsdynamiek, communicatieve vaardigheden, persoonlijke effectiviteit en stressmanagement.
Mail: info@nmrii.nl | Telefoon: 06 – 57 33 45 90
Online live incompany trainingen voor teams! Nieuwe trajecten van zes sessies van 1,5 tot 2 uur!
Keuze uit de training ‘Jongleren met taken en tijd!’, ‘Flow op je werk!’, ‘Positief omgaan met verandering, tegenslag en negativiteit!’ of ‘Effectief communiceren op het werk!’.
