Gedachten over het ouderenbeleid in Nederland

Gelukkig begint de zon achter ons al langzaam onder te gaan. Het is een snikhete zaterdagavond op het Vrijthof in Maastricht. Voordat Rieu begint aan zijn geweldige concert zijn we uitgenodigd om te dineren op één van de terrasjes op het bekendste plein van Nederland. Het gezelschap is ook dit jaar voortreffelijk. We spreken geanimeerd over allerlei onderwerpen. Totdat mijn moeder me belt. Ik neem op en spreek haar kort. Moet haar geruststellen. Ze vraagt me mijn vader te bellen om haar op te halen. Ik weet dat ik haar weer moet teleurstellen. Terwijl ik haar vertel over het concert van André probeer ik haar gedachten af te leiden. Dat lukt. Terug aan tafel kijken mijn tafelgenoten me goedmoedig aan. Mijn man heeft de situatie inmiddels uitgelegd. Mijn moeder zit sinds 1,5 maand in de crisisopvang voor dementerenden. Wachtend op een plek elders. Thuis komen zal ze niet meer, ook al denkt ze zelf van wel. Het voelt schrijnend. Krijg een brok in mijn keel. Elke keer als ik erover vertel.

De dag ervoor is het kabinet gevallen over het asielbeleid. Ik weet niet goed wat ik ervan moet vinden. Asielzoekers worden opgevangen in ons kleine landje en krijgen dagelijks verzorging en een besteedbaar bedrag. Ook degenen die nooit een verblijfsvergunning zullen krijgen en zich misdragen, kunnen gewoon blijven. Ik heb er moeite mee. Niet dat we mensen uit bedreigd of oorlogsgebied opvangen. Wel dat het in ons land zo’n zootje is.

Het is pijnlijk om te ervaren dat mijn ouders, die hun hele leven lang hard gewerkt hebben en flink wat belasting hebben betaald, eigenlijk ‘geen recht’ hebben op zorg. Terwijl ze wel een indicatie hebben en thuis wonen niet meer verantwoord is. Ze moeten maar uitzoeken hoe ze de laatste fase van hun leven doorkomen. Ze worden aan de kant geschoven. Terwijl ze als na-oorlogse generatie hun steentje (en daarmee bedoel ik een behoorlijke kei!) hebben bijgedragen aan de wederopbouw van het land. Het voelt als stank voor dank!

Ik weet het niet goed. Wat ik wel weet is dat de ouderenzorg in Nederland, door jarenlange bezuinigingen, op dit moment op een bedroevend laag pitje staat. Mijn moeder staat al heel lang op een wachtlijst. Er is simpelweg geen plaats! Pas op het moment dat er een noodsituatie is, wordt er actie ondernomen. Veel en veel te laat in mijn ogen. Ik snap gewoon niet hoe de overheid heeft kunnen besluiten om zo enorm te korten op ouderenzorg wetend dat vergrijzing en dementie alleen maar toenemen. Ik juich zeker toe dat ouderen zo lang mogelijk zelfstandig kunnen blijven wonen, ook al werkt dat de woningnood (om nog maar een crisis te noemen) in de hand. Maar zijn we niet een beetje doorgeschoten? Want recht op zorg is al lang niet meer vanzelfsprekend in ons welvarende land. Alles is gericht op korte termijn beleid. Wetend dat er nog flinke bezuinigingen op de ouderenstapel staan, maak ik me grote zorgen over de toekomst van ons land.

Terwijl ik voorzichtig mijn gedachten aan tafel deel, blijk ik niet alleen te zijn. Meer mensen worstelen hiermee. We delen een gevoel van onmacht. Het enige wat ik wil, is dat mijn ouders de laatste fase, die niet alleen voor hen maar voor de hele familie emotioneel zwaar is, op een menselijke wijze kunnen doormaken. Zoals dat hoort bij een ‘eerste wereldland’.

Het voelt wrang dat ik aan het genieten ben op het Vrijthof. Wetend dat mijn moeder een paar honderd kilometer verderop wanhopig haar gedachten probeert te ordenen maar steeds dieper wegzakt in niet te bevatten hersenschimmen.

N-Mrii

Strategisch procesbegeleider met focus op gedrag en groepsdynamiek!

Creëer beweging met N-Mrii Stress- & Performance Solutions!

Specialist in leiderschapsontwikkeling, strategische procesbegeleiding, groepsdynamiek, communicatieve vaardigheden, persoonlijke effectiviteit en stressmanagement.

---

Mail: info@nmrii.nl

Site: www.minderstressophetwerk.nl

Site: www.minderstressophetwerk.online (N-Mrii’s Online Academy)