Stevige stappen zonder drama… Body en Mind weer in balans!

Het bereiken van de Hahnenkopfle op 2.143 meter, met erachter het Gottesackerplateau, heeft iets dubbels. Enerzijds voel ik me oppermachtig na uren klauteren over smalle en soms steile paadjes richting de top. Uitdaging voltooid. Anderzijds voel ik me enorm nietig daarboven op dat topje. Eén misstap en ik lig er letterlijk af. De Gottesacker benadrukt dat overduidelijk. Het is een ‘kerkhof’ van maanachtig landschap vol gaten, scheuren en spleten. Ontstaan door erosie. Afwijken van paden wordt afgeraden. Toch schijnen er mensen te zijn verdwenen in de spleten. Brrr….

De weg omhoog gaat boven verwachting goed. Aanvankelijk gaat het pad over groene alpenweiden. Al snel belanden we in rotsachtig gebied waar de begroeiing afneemt en de uitdaging toeneemt. Links doemt een soort tafelberg op, de Hoher Ifen, die ons op de verdere weg naar boven begeleidt. Het laatste stuk is een vreemd pad. Het is een soort holle weg tussen rotsen van één tot twee meter hoog. Ten slotte volgt een smal zigzagpaadje naar de piek. Daar steekt mijn hoogtevrees de kop op. Eenmaal boven plof ik neer op een platte steen. Om niet meer van mijn plek te komen terwijl ik voorzichtig over de randjes naar het dal spiek. Het uitzicht over het Gottesackerplateau is adembenemend.

Naar beneden moet ik de slag te pakken zien te krijgen. Het smalle pad overbrugt in korte tijd flinke hoogtes. Ik twijfel aan mijn knieën. Naar boven was geen enkel probleem. Met mijn blik op de ‘afgrond’ gericht, moet ik even slikken. Kan ik dit nog? De schrik slaat me om het hart. Durf ik dit wel? Ik aarzel en sta te dralen terwijl mijn man al een stuk verder is.

Een nare herinnering van een jaar eerder doemt in mijn hoofd op. We hadden de top van een berg in de mist bereikt maar de weg naar beneden was een drama. Mijn knieën werkten niet mee. Ze deden pijn en het lukte met moeite de afdaling te voltooien. Elke stap ging uitermate gecontroleerd uit angst om te vallen. Terwijl wandelaars, jong en oud, vrolijk naar beneden denderden en van steen naar steen sprongen, voelde ik me een oude vrouw. Ik vond het verschrikkelijk.

Kunnen en durven zijn met elkaar verbonden. Vorig jaar kon ik het niet. Toen lieten mijn knieën me in de steek. Beter gezegd, ík had mijn knieën opgegeven. Dit jaar weet ik dat ik het kan. Ik heb keihard gewerkt aan het herstel van mijn gewrichten. Niet mijn lichaam belemmert me nu. Het is mijn brein. Het gaat om durven. Hoogtevrees, angst om te vallen én onvoldoende vertrouwen in mijn eigen lichaam.

In een seconde flitst dat besef door mijn hoofd terwijl ik sta te stuntelen. Zachtjes fluister ik tegen mezelf ‘Ik kan het… Ik kan het… Ik kan het…‘. Dan zet ik mijn stokken voorzichtig neer en zet de eerste onhandige stapjes neerwaarts. Er volgen nog een paar instabiele stappen maar ik zet door. ‘Ik kan het.. Ik kan het…‘. Met elke stap komt mijn zelfvertrouwen terug. Ik voel de kracht in mijn benen. Mijn knieën zijn stabieler dan ze de afgelopen vijf jaar zijn geweest. Vermoeid maar zonder pijn keren we terug in het dal. Dit was een gave dag!

De volgende dag nemen we nietsvermoedend de lift naar de Kanzelwand. Daarboven blijkt een wirwar van paden over bergkammen te lopen naar verschillende toppen. Op zijn plat Rotterdams gezegd ‘scheet ik al zeven kleuren stront in de gondel’ maar nu zakt de moed me opnieuw in de wandelschoenen. Toch starten we op een smal paadje naar een relatief kleine top. Terwijl ik mezelf moedig toespreek met mijn eerder verzonnen bergmantra ‘Ik kan het…’ begin ik te lopen. Ook nu overwin ik mezelf en passeren we het kruis. Het pad naar beneden is steil maar begaanbaar. Mijn knieën zetten bijna een huppelpasje in. Ze worden overmoedig. Moet niet gekker worden. Dan begint de lange weg naar de Fellhorn op 2.038 meter. Het pad naar boven is breed en wederom steil. De hoogte wordt benadrukt door het uitzicht op het Oostenrijkse dal links en het Duitse dal rechts van de route. Na zo’n anderhalf uur stijgen, bereiken we de Fellhorn. Ik vind mezelf best goed bedenk ik terwijl ik het zweet van mijn hoofd veeg. Ook naar beneden gaat super. In plaats van ingehaald worden, halen wij in. Ons tempo is stevig maar stabiel.

Mijn zelfvertrouwen in de bergen is flink toegenomen. Lichaam en geest zitten weer op één lijn. Toen mijn knieën mij in de steek lieten, ging mijn brein ermee aan de haal. Ik had geen geloof meer in mijzelf waardoor ik uitdagingen uit de weg ging. Nu ik bewust gekozen heb om iets aan mijn ‘beperking’ te doen, door mijn knieën te trainen met een speciaal programma bij Vhealth, voel ik me stukken beter. In plaats van het slachtoffer uit te hangen in de trant van ‘Tja, ik kan dat niet meer. Mijn knieën zorgen ervoor dat ik niet meer kan wandelen‘, heb ik de stoute wandelschoenen aangetrokken.

N-Mrii

Creëer beweging met N-Mrii Stress- & Performance Solutions!

Specialist in leiderschapsontwikkeling, strategische procesbegeleiding, groepsdynamiek, communicatieve vaardigheden, persoonlijke effectiviteit en stressmanagement.

Mail: info@nmrii.nl

Site: www.minderstressophetwerk.nl

Site: www.minderstressophetwerk.online (N-Mrii’s Online Academy)