Tom Poes verzin een list!
Vandaag gaan we voor uitdaging! Vanaf ons hotel in het Kleinwalsertal wandelen we eerst 2,5 kilometer om bij het startpunt te komen. Vandaaruit gaat het stijgend de bergen in. De route loopt rond de Derrenjoch en is zo’n 14 kilometer lang. Maar lengtekilometers zeggen niets in de bergen. Je loopt makkelijk een half uur over één stijgende bergkilometer.
Aangekomen bij het beginpunt zet ik de routeplanner aan. Het eerste brede stijgende gravelpad wordt afgewisseld door bomen en weiden. Het is heel stil, doet sprookjesachtig aan. Aan het einde van dit relaxte maar adembenemende pad gaan we links. Dan beginnen de hoogtemeters echt te tellen. Met elke stap die we zetten, stijgen we 10, 20 of 30 centimeter. Klimmen dus. Na een kwartier gutst het zweet langs mijn nek. Ik ben niet vies van zweet maar vind het smerig als haren plakken. Suf genoeg heb ik niet gedacht aan een elastiekje. We wandelen verder totdat het geplak me begint te irriteren. Mijn man denkt dat hij slim (en vooral leuk) is en stelt voor om een schoon hondenpoepzakje om mijn haren te binden. Belachelijk idee! Schoon of niet… Dat gaat niet gebeuren! Ik keer de rugzak om en er komt allerlei zooi uit. Zo ook een smoezelig gebruikt mondkapje. Met een groot zakmes snijdt mijn man het uitgerekte touwtje van het masker. Ik doe mijn bezwete haren bij elkaar en hij doet er provisorisch iets wat een knoop mag heten omheen. Het zit wild. Maar mijn nek is weer vrij. We moeten lachen om deze oplossing. ‘Tom Poes verzin een list’ zeggen we in koor. Tja, met een beetje creativiteit bedenken we altijd een oplossing.
Lopend over het smalle pad genieten we van het schitterende uitzicht. De honden springen speels in smalle bergstroompjes waar ze ook uit drinken. Het rijzende pad loopt met de klok mee rond de binnenkant van de berg. Waar we ook lopen, we hebben steeds uitzicht op de ‘kleine’ Derrenjoch die fier in het midden omhoog torent. Halverwege moeten we een ‘wandelpas’ over en krijgen we zicht op een ander dal. Hier staan de draden onder stroom vanwege koeien. Luna loopt nietsvermoedend tegen een draad en krijgt terplekke een opdonder. Hij verandert in een zielige piepende en jankende hond. Eén ding is zeker. Hij vermijdt vandaag elke draad waardoor hij letterlijk ’tegendraads’ meewandelt. Vermoeiend. Zeker met wat er nog gaat komen.
We passeren het hoogste punt en krijgen zicht op het volgende dal. Daar is een alm met jonge koeien op een ‘postzegel’ met stroomdraad afgezet. Het pad loopt dwars door de kudde heen en uitwijken is onmogelijk. Maar het afgezette gebied is te klein om riant om de nieuwsgierige beesten heen te navigeren. Hoewel we weten dat jonge koeien geen bedreiging vormen, loopt mijn man met beide honden kort aangelijnd vlak achter me terwijl ik de wandelstokken in de aanslag heb. De koeien trekken zich niets van ons aan en grazen lekker door. Totdat één bruin Oostenrijks exemplaar de honden in het vizier krijgt. Nieuwsgierig als zij is, wandelt ze onverschrokken in stevige pas op ons af. Dat was niet afgesproken! Wat we ook doen, ze blijft resoluut op ons afstappen. Shit! Deze is wel heel erg gefocust. Achteruitlopend en de koe met de stok op afstand houdend, belanden we weer bovenop de pas. Ik vraag me pissig af welke boer het in zijn hoofd haalt om een bergpas ter grootte van een postzegel af te zetten met die nieuwsgierige K%$# koeien?. Denkt die boer soms dat toeristen koeien leuk vinden of zo? Of vindt hij het leuk om vervelende wandelaars te stangen? I know. Allemaal zinloze gedachten.
Wat nu? We kunnen terug maar dat voelt niet als af. ‘Tom Poes verzin jij eens een list!’, zeg ik mijn man aankijkend. Hij stelt voor om de prikkeldraad op de bergpas links te volgen, een nogal pittige helling te beklimmen en zo de koeien te omzeilen. Slik. Oké. Dat valt tegen. Luna is inmiddels allergisch voor elke draad en houdt hoe dan ook afstand. Na de klimmetjes overwonnen te hebben, zien we tot onze opluchting dat de nieuwsgierige koe is gebleven waar we hem achter hebben gelaten. Aangekomen bij een nogal nat stuk zegt mijn man stoer ‘Volg mij maar!’ en vervolgens twijfelend ‘Of niet…’. Bij de tweede stap die hij zet, verdwijnt zijn rechter wandelschoen tot en met zijn enkels in de vieze koeiendrek. We schieten allebei in de lach. ‘Nou, als je het niet erg vindt, volg ik mijn eigen pad!’ roep ik en ik beklim een nog steilere helling. Daar komen we eindelijk achter de draad. Bij het poortje dat het koeiengebied afsluit, staan twee bonte koeien de weg te versperren. Daar trekken wij een lange neus naar terwijl we veilig aan de goede kant staan. Weer een horde genomen!
Mijn man geeft geen kik als hij verder wandelt met zijn doorweekte en loodzware ‘koe-voet’. Ik weet dat ik daar onwijs chagrijnig van zou worden. Terwijl ik me weer focus op de route, krijg ik een stuk lager weer een gebied met jongvee in het vizier. Laat ons pad daar doorheen gaan. Ik zucht en begin te mopperen. Ik voel me ’trapped’. Terug is absoluut ondenkbaar. De weg voor me geeft spanning. Hier een tentje opzetten is geen optie. Optimistisch als hij is, haalt manlief Tom Poes erbij. ‘Maak je niet druk! We verzinnen vast wel weer een list…’ Na een kwartier komen we bij de volgende ‘koeienalm’. Mijn wederhelft besluit samen met de doggies de naastliggende steile maar padloze bergweide naar beneden te pakken. Ik neem in mijn uppie het pad dwars tussen de jonge koeien door. Terwijl de honden mij van een afstand nauwlettend in de gaten houden, zwaaien we af en toe naar elkaar. Met ingehouden adem loop ik dapper tussen de grote koeien door. Ze staren me dom aan met hun grote ogen. Ze doen me niets. Letterlijk. Pffff….
Ik zucht van verlichting als mijn man zich weer bij me voegt. Bij een hut komen we even bij van ons avontuur. Onder het genot van een heerlijke Frittatensuppe en een verkoelende Spezi. De ‘koe-voet’ van mijn man trekt bekijks… Of is het de geur die daarvoor zorgt? Terug in het dal stapt hij met beide wandelschoenen tot aan zijn knieën de ijskoude rivier in. Even wassen voor de laatste kilometers naar ons hotel.
Het was in meerdere opzichten een uitdagende wandeling vandaag. We hebben het gefikst. Mijn les? Blijf relax bij spannende situaties. Denk in kansen en wees creatief. Verzin een list! Net als Tom Poes.
N-Mrii
Creëer beweging met N-Mrii Stress- & Performance Solutions!
Specialist in leiderschapsontwikkeling, strategische procesbegeleiding, groepsdynamiek, communicatieve vaardigheden, persoonlijke effectiviteit en stressmanagement.
Mail: info@nmrii.nl
Site: www.minderstressophetwerk.nl
Site: www.minderstressophetwerk.online (N-Mrii’s Online Academy)
Online live incompany trainingen voor teams! Korte trajecten van zes wekelijkse sessies van 2 uur!
- Timemanagement training ‘Jongleren met taken en tijd!’
- Communicatie training ‘Effectief communiceren op het werk!’‘
- Stressmanagement training ‘Flow op je werk!‘
- Training positieve psychologie ‘Positief omgaan met verandering, tegenslag en negativiteit!’
