Virusstress
Ontbijten in een hotel is voor mij altijd een feestje. Daar neem ik de tijd voor, na een heerlijke nacht zonder nachtelijk gekreun. Terwijl ik de eerste hap van een lekkere warme boterham naar mijn mond breng, hoor ik achter me in de keuken iemand luid hoesten. Mijn vork blijft halverwege in de lucht hangen. Mijn fantasie slaat meteen op hol. Beelden van een kalende dikke man met grote snor nemen mijn gedachten over. Hij is zwaar bezweet en heeft het zichtbaar benauwd. Met in zijn ene hand de steel van de koekenpan, houdt hij met zijn andere hand de spatel voor zijn mond tijdens een hoestbui. Bij zijn tweede kuchpartij komt het virus in mijn verbeelding tot leven. Het zijn allemaal kleine groene stipjes die samen een snel groeiende wolk vormen. De mist vermeerdert zich razendsnel en zoekt een uitweg uit de keuken. Achter mij dringt een groene waas de eetzaal binnen. Boven mij stoomt het groen via de ventilatieroosters naar binnen. Ik wil vluchten. Maar waar ik ook kijk… De lucht is compleet bevangen van een mos kleurige zweem. Ik kan nergens heen. Ik kijk naar het stuk brood op mijn vork en vraag me af of dit hapje virusvrij is. Ik haal vervolgens accepterend mijn schouders op. Als ik het dan toch krijg, dan kan ik net zo goed genieten van dit heerlijke ontbijt.
Ik check uit, rijd naar mijn klant en meld me bij de receptie. De dame verbergt zich achter een provisorisch glaswandje dat er vorige keer niet stond. Het lijkt alsof ze in haar hand een pistool heeft. Ze houdt me op afstand en wijst met het ding naar mijn voorhoofd. Automatisch laat ik alles vallen en steek mijn handen overgevend in de lucht. Niet schrikken zegt ze. Ik moet je temperatuur opnemen. We willen geen besmette mensen in huis. Ik schiet in de lach en blijk 36,8 te meten. Dan moet ik een formulier invullen wat alle privacyregels overtreedt. Nee, ik ben niet in Italië geweest. Wel in Brabant. Ik check mijn lichaam. Hoewel mijn ribben nog steeds zijn gekneusd als gevolg van mijn duikvlucht, ben ik niet verkouden, snotterig en heb ik ook geen last van een droge of natte hoest. De pen waarmee ik geschreven heb, gaat meteen in quarantaine.
Na een leuke training luister ik onderweg naar huis geïnteresseerd naar allerlei virusexperts op Radio 1. De boodschap? We lopen negen dagen achter op Italië. De patronen zijn overduidelijk. Omdat we geen weerstand tegen het virus hebben, is de kans 60 tot 70% dat we het krijgen. Onontkoombaar. We moeten hoe dan ook met zijn allen door dit hoepeltje heen. Dat hoepeltje is alleen wat klein. Ik vraag me af in hoeverre we een economische crisis creëren in onze poging een gezondheidscrisis in te dammen. Ik bel mijn moeder nog even en grap met haar over haar voedselvoorraad. Ze is geboren in de oorlogswinter en heeft het hamsteren in haar DNA. Ik waarschuw haar dat ik haar kasten kom plunderen op het moment dat ik niets meer kan krijgen tijdens de hamsterweken.
Moe van al het Corona-nieuws zet ik thuisgekomen mijn favoriete Netflix-serie op. The Blacklist. Maar ik lijk niet te ontkomen aan virussen. De aflevering gaat over een fanatieke sekte die de aarde wil redden. Ze ontwikkelen een virus om de mensheid grotendeels uit te roeien. De sekteleden staan in een cirkel, nemen een virusdrankje en gaan vervolgens naar vliegvelden om zo veel mogelijk mensen in de wereld te besmetten. Rare timing deze aflevering. Natuurlijk loopt het goed af.
Vlak voordat ik naar bed ga, open ik een mailtje. Niet te geloven. Het virus besmet nu ook mijn computer. Het lied ‘Links Rechts’ van de Snollebollekes schalt uit mijn pc. Met op de achtergrond de Brabantse vlag, springen groene virusdeeltjes op en neer. Bij het commando ‘naar links’ hoppen alle virusdeeltjes vrolijk naar links. Bij het commando ‘naar rechts’ hop ik, nu nog onbesmet, mee naar rechts. Het virus gaat compleet uit zijn bol. Ik kan er nu nog hartelijk om lachen. Toch maak ik me serieus zorgen over deze bizarre situatie.
N-Mrii
Wil je minder werkstress? Meer werkplezier? Kijk dan op minderstressophetwerk.nl voor informatie over Stress- en Burn-out Coaching of Teamcoaching.
Interesse in stressreductietrainingen of communicatietrainingen? Kijk dan bij de trainingen die ik geef. Elke training heeft een verdiepingsprogramma van twee maanden. Hiermee kun je het geleerde ook borgen in jouw werkpraktijk.
Meer informatie over incompany leiderschapstraining en/of -coachtraject op maat? Neem dan contact op met Anne-Marie via info@nmrii.nl.
