Close finish…

Hoewel de zon schijnt, word ik zaterdagmorgen wakker met een onbestemd gevoel. Alsof er iets niet klopt. Maar ik kan de vinger er niet op leggen. Mijn emotie negerend, neem ik een eerste slok van mijn dampende koffie en check de nieuwssites. Mijn oog valt meteen op een klein berichtje van de NOS. ‘Universiteiten en scholen in Jakarta sluiten hun deuren vanwege het Coronavirus’. Slik… Onze dochter zit voor haar studie in Bandung, ook Indonesië. Je hoeft geen hogere wiskunde gestudeerd te hebben om te kunnen voorspellen dat, als in Jakarta alles dichtgaat, Bandung ook plat zal gaan. Die vreemde sensatie in mijn buik krijgt vorm en mijn moederinstinct neemt het over. Onze meid, Amanda, zit daar met een klasgenootje, Laura. We nemen meteen contact op met haar ouders. Ook zij hebben hebben het nieuwsbericht gelezen.

Ik hoor van hen dat de meiden voor de komende week een snoepreisje hebben geboekt naar Malang. Een binnenlandse trip van zes dagen waarvoor trein, vlucht en hotels al geboekt zijn. We spreken af dat ik na het weekend contact op neem met de directeur van de kunstacademie Maastricht waar ze studeren. Maar de baksteen in mijn buik krijgt steeds meer gewicht. Dit kan niet wachten. Tijdens het avondeten app ik, meer ter geruststelling maak ik mezelf wijs, de directeur met de vraag of ze ons op de hoogte wil houden. Een kwartier later staat onze wereld op zijn kop. Terwijl de exchangestudenten nog in het ongewis zijn. Ze heeft contact opgenomen met het crisisteam en ze adviseren ons de meiden zo spoedig mogelijk terug te halen. Bij het lezen van dit bericht schakelt mijn hart in de hoogste versnelling. Oeps… Dit had ik niet zien aankomen. Of toch wel? Want mijn moederinstinct weet dit allang en schreeuwt om actie. En wel NU!

Vanwege het tijdsverschil spreken we met Laura’s ouders af om de dames de volgende dag samen te informeren. Een oud-collega waarschuwt mij dat de reisadviezen van het Ministerie van Buitenlandse Zaken minimaal een dag achter de huidige situatie aan lopen. Indonesië heeft nu nog code geel . Ofwel, ‘Let op, veiligheidsrisico’s’. Mijn voorgevoel zegt dat dit elk moment kan veranderen. Omdat ik geen zin heb om een dag achter de officiële instanties aan te lopen, besluiten we het heft in eigen hand te nemen en bewust een voorsprong te pakken van minimaal twee dagen op de rest van de wereld. Dat betekent doorpakken. Niet afwachten.

Aan het begin van de zondagmiddag overleggen we met de ouders van Laura hoe we de boodschap zullen brengen. Er gaat in ieder geval een streep door de trip naar Malang. De dames zo snel mogelijk terug naar Nederland halen is nu dé prioriteit van vier bezorgde ouders. We maken een videoverbinding en zorgen dat we samen in beeld zijn. Dat was niet zo’n handige actie. Ze hebben ons meteen door. Nog voor we iets kunnen zeggen, worden ze boos en schreeuwen ‘Wij gaan niet naar huis!!!’. Dat kwartje viel wel heel snel. We leggen zo geduldig mogelijk uit dat ze zo spoedig mogelijk terug naar Nederland moeten op advies van school. Er is geen sprake van een keuze. Het risico is te groot dat ze niet meer terug kunnen, daar ziek worden of bij een complete ‘lockdown’ niet meer in hun dagelijkse levensbehoeften kunnen voorzien. Zeker in een stad als Bandung met 2,5 miljoen inwoners. Vanwege de hoog oplopende emoties heeft verder praten geen zin. Het is net een training ‘slecht-nieuws-gesprekken voeren’. We volgen de drie stappen ‘dreun, kreun en steun’. Na enige moeite lukt het ons om een half uur later weer contact te maken met de twee huilende meiden. De make-up zit overal. Hun haar ook. Ze snappen er niets van en maken zich enkel zorgen over hun studiepunten. Lekker belangrijk, denk ik.

De meiden zetten een emotioneel bericht op Instagram en Facebook waarin ze in het Engels hun aftocht bekend maken. Het lukt om de tickets van begin mei om te boeken naar komende week. Ze halen de volgende dag hun spullen op bij de universiteit en boeken hun treinreis naar Jakarta voor de dinsdagmorgen. Dan begint het grote aftellen… Want diezelfde avond nog krijgen Laura en Amanda te horen dat ook in Bandung de scholen dichtgaan. Het bevestigt mijn ongerustheid. Komen ze daar nog weg? De wereld is bizar op dit moment. Niets is meer zeker.

Dan is het eindelijk dinsdagmorgen, lokale tijd. Ze komen het treinstation naar Jakarta niet zomaar in. Naast ticket en paspoort wordt nu ook hun temperatuur gemeten. Bij koorts mogen ze niet door. Het risico op een ‘No go’ ligt de hele reis op de loer. Gelukkig hebben ze geen verhoging en kunnen ze de trein in. Het voelt als een race tegen de klok. Elke stap die ze zetten, is er één in de richting van Nederland. Er hoeft maar één klein radartje de verkeerde kant op te staan en ze mogen terug naar af.

Halverwege de middag komen ze aan op het vliegveld van Jakarta. Ook daar moeten barrières genomen worden. Laura heeft een te hoge temperatuur. Ze krijgt een spervuur aan vragen. ‘How are you feeling?’, ‘Sick? Sick?’. Paniek overvalt de meiden. Er wordt een collega bijgehaald. Hij heeft een andere thermometer en doet nog een meting. Gelukkig, geen koorts. Ze mogen toch door. Dan volgt het lange wachten op het vliegveld van Jakarta. De seconden tikken te langzaam weg. Uren later mogen de studenten door de douane en belanden ze in het vliegtuig naar Dubai. Terwijl ze net opgestegen zijn, bericht de oud-collega dat Indonesië zojuist ‘Code oranje’ heeft gekregen. ‘Alleen noodzakelijke reizen’ zijn nog toegestaan. Net op tijd weg uit Indonesië voordat chaotische toestanden uitbreken! Weer een hobbeltje overwonnen. ’s Nachts slaap ik nauwelijks. Wachtend op een teken van leven. Midden in de nacht bevestigen de meiden ons dat Dubai veilig is bereikt. Ze moeten tweeëneenhalf uur wachten voor hun vlucht naar Amsterdam. Onze dochter is inmiddels niet lekker geworden. Ze is misselijk en duizelig. Compleet gestrest en oververmoeid. Ik ben bang dat ze het volgende vliegtuig niet meer inkomt als ze ziek is. Met paracetamol en reistabletten lukt het ze om aan boord te komen voor het laatste deel van de reis.

Terwijl ik de volgende morgen Airbus 380 van ‘Emirates’ in de gaten hou, appt mijn broer me bezorgd waar ze uithangen. Hij heeft zojuist vernomen van Filipijnse vrienden dat Indonesië voor acht maanden op slot gaat. Tegelijk beginnen er in de media berichten te verschijnen uit heel de wereld met noodkreten van reizigers die vastzitten. Ze zijn net op tijd vertrokken. Blij en trots dat mijn moedergevoel ons gedwongen heeft twee dagen voor te lopen op alle ellende in de wereld.

Het moment dat ze bepakt en bezakt door de gate komen, beginnen ze enorm te huilen. Ik kan niet meer praten, met een enorme brok in mijn keel sluit ik ons meisje in mijn armen.

N-Mrii

Wil je minder werkstress? Meer werkplezier? Kijk dan op minderstressophetwerk.nl voor informatie over Stress- en Burn-out Coaching of Teamcoaching.

Interesse in stressreductietrainingen of communicatietrainingen? Kijk dan bij de trainingen die ik geef. Elke training heeft een verdiepingsprogramma van twee maanden. Hiermee kun je het geleerde ook borgen in jouw werkpraktijk.

Meer informatie over incompany leiderschapstraining en/of -coachtraject op maat? Neem dan contact op met Anne-Marie via info@nmrii.nl.