Reuzinnen vriendschap

19 april 1999. Ik word wakker in het ziekenhuis na een onrustige nacht. Er steken allerlei slangen in mijn lichaam om vocht toe te dienen en af te voeren. Als ik wat rechterop wil gaan zitten, voel ik een trekkende pijn. Maar het kan me niets schelen. Gisteren is Amanda geboren na een pittige bevalling die uitmondde in een spoedkeizersnede. Wat een mooie meid! Wel een beetje zwaar met haar 4.280 gram. Ik ben verliefd! Vandaag zou ik een sollicitatiegesprek hebben maar daar kan ik niet verschijnen. Mijn verwachting was dat ik gisteravond alweer thuis zou zijn en vandaag gewoon dat gesprek even zou doen. Niet dus. Ik heb de bevalling iets te rooskleurig voorgesteld. Het was geen grap dat ik was uitgerekend op 1 april. Achttien dagen later maakte de kleine dame nog geen aanstalten om naar buiten te treden. Ingrijpen was noodzakelijk.

Anderhalve week later gaat bewegen me al iets beter af. Het gaat goed met Amanda en de organisatie waar ik gesolliciteerd heb, heeft het gesprek verzet ondanks dat ze een goede andere kandidaat hebben. Mijn partner zet me voor de deur af en ik strompel naar binnen. Ik pak de lift en boven gekomen, word ik opgevangen door een lange dame die mij enthousiast naar binnen loods. “Hallo! Welkom, Kom binnen. Ik ben Daphne!” en ze grijpt haastig een stoel en zet me er voorzichtig in. Geïnteresseerd vraagt ze hoe het met mij en mijn dochter gaat. Er valt een last van me af. Wat een lief mens. En wat een oprechte warmte straalt ze uit. Hier wil ik wel werken! Haar directeur komt me halen en ik voer het gesprek.

Een paar maanden later zijn we collega’s en onze klik komt tot volle bloei, ondanks het leeftijdsverschil. We wandelen tussen de middag door de straatjes van Delft. Shoppen ons suf. En hebben vooral veel lol om de fotograferende toeristen waar we stiekem op de plaat proberen te komen. En dat is niet zo moeilijk met onze lengte boven de 1.80 meter. We gaan gewoon als reuzinnen achter een groep kleine mensjes staan. In de winter eten poffertjes op de Boterbrug en in de zomer overheerlijk Italiaans ijs bij hetzelfde tentje. Ik pas een stel laarzen in een schoenenzaak die ik vervolgens niet meer uit krijg. Daphne vraagt de verkoopster een schaar waarna er paniek uitbreekt in de zaak. We werken keihard maar hebben tegelijk enorm veel lol. De slappe lach zou daar uitgevonden kunnen zijn. Het nummer ‘American Pie’ van Madonna is onze favoriet. Als de melodie voorbij komt, zet Daphne de radio keihard. We zingen luidkeels mee. Ik weet niet meer of het die keer was dat we op de tafel stonden te swingen, maar ineens vliegt de deur open en verschijnt de directeur met een rood hoofd om de hoek. Hij is overduidelijk boos maar kennelijk is hij zo van zijn stuk gebracht door wat hij aantreft dat hij de deur met dezelfde vaart weer dichtgooit. Wij komen niet meer bij van het lachen. En zo kan ik heel wat hilarische anekdotes vertellen over onze belevenissen.

Dankbaar denk ik terug aan deze tijd. Want wat is vriendschap belangrijk. Dat je je veilig kunt voelen en jezelf kunt zijn. Dat je samen kunt lachen en samen kunt huilen. Dat je elkaar niet beoordeelt of veroordeelt om de stomme dingen die je doet. Dat je precies weet wat je aan elkaar hebt zonder ingewikkelde lading. Dat je ergernissen met elkaar uitpraat in plaats van met anderen bespreekt. Of zoals Monique, een medecursist, gisteravond voorlas uit haar stuk over het Facebook-tijdperk “Maar ik ben gewaarschuwd, een vriend die je de waarheid niet durft te zeggen, is er één waar je voor op moet passen”.

Als ik één ding geleerd heb van Daphne is het eerlijkheid en duidelijkheid. Als er iemand op een oprechte manier voor zichzelf heeft leren opkomen, en met anderen omgaat, is zij het. En nog altijd is ze mijn grote voorbeeld.

Steun van collega’s en vrienden is een van de belangrijkste factoren in het al dan niet ervaren van stress. De aanwezigheid van mensen om je heen waar je op terug kunt vallen, ook al heb je ze niet nodig, werkt stress verlagend. Praten over een probleem tegen iemand die naar je verhaal luistert, lost het probleem niet op, maar geeft wel lucht. Op het werk ligt de uitdaging vaak niet in de hoeveelheid werk, maar de manier waarop mensen met elkaar omgaan. Wie zich gewaardeerd en gesteund voelt, kan zonder problemen veel meer werk verzetten dan iemand die het gevoel heeft genegeerd, gekleineerd of gepest te worden. Hard werken én plezier maken met collega’s geven mij vleugels!

Daphne, dankjewel dat jij er bent!

N-Mrii

Vandaag. 18 april 2018, is Amanda 19 jaar geworden! “Wat gaat de tijd toch snel…..”. Voor het eerst is ze niet thuis op haar verjaardag. Ze is een week in Milaan vanwege haar studie aan de kunstacademie in Maastricht.

Gefeliciteerd lieverd! Ik ben trots op je! Veel plezier in Milaan!