Take me home…

Het is vroeg in de morgen. Mijn haar is nog nat van het uur zwemmen als ik samen met Helmut de auto in stap. Terwijl Helmut uit parkeert, zet ik de radio aan en ineens schalt John Denver door de boxen met ‘Country Road’. Wat een heerlijk nummer… Ik ben sowieso al dol op countrymuziek…

In gedachten keer ik terug naar mijn bed in mijn ouderlijk huis. Mijn vader is vandaag, zoals elke zondagmorgen, vroeg op en dekt de tafel voor het gezamenlijke ontbijt terwijl één van zijn favoriete platen het hele gezin uit bed dwingt. Ik kreun geïrriteerd, draai me om en leg demonstratief mijn hoofd onder het kussen. Het helpt niet tegen John Denver (of Dolly Parton, Kenny Rogers en andere favoriete zangers van mijn vader)… De tekst sijpelt door het kussen mijn oren binnen. Ik kan mijn vaders muziekkeuze niet waarderen! Zeker niet nu ik nog een paar uur in mijn bed wil blijven na een gezellig avondje stappen… Maar ik weet dat ik binnen een kwartier met een chagrijnig hoofd zwijgend aan de ontbijttafel zal zitten. Net als de rest van de familie…

John Denver zingt:

“Almost heaven”
“West Virginia”
“Blue Ridge Mountain”
“Shenandoah River….”

Ik bedenk hoe grappig het is dat één liedje me weer thuis brengt in mijn tienerjaren. Helmut zet de radio heel hard en samen zingen we lachend mee…

“Country roads, take me home”
“To the place I belong”
“West Virginia”
“Mountain Mama”
“Take me home, country roads”

Ook al is het vroeg, we liggen helemaal in een deuk… We voelen ons heerlijk na de inspanning in het water. De zon schijnt en het belooft mooi weer te worden. We staan nog maar aan het begin van een nieuwe dag en die kan nu al niet meer stuk!

Het liedje raakt me. Het gaat over ’thuis’. Hoewel ik van origine geen Limburger ben, voel ik me thuis hier in het Heuvelland. Ik heb me lang nergens thuis gevoeld. Altijd onderweg vanwege drukke baan en studies, lukte het me niet goed om te ‘settelen’. En nu heb ik een thuis waar ik mezelf kan zijn, me veilig voel, me kan terugtrekken als ik dat wil en naar buiten kan treden op andere momenten. En dat geeft een ‘compleet’ gevoel.

“And driving down the road”
“I get a feeling”
“That I should have been home”
“Yesterday, yesterday”

Die laatste twee zinnen komen binnen bij me. Want hoe vaak denken we niet “Ik zou eigenlijk willen dat…..”? Het moment gaat voorbij, een week later heb je nog niets gedaan met dat wat je eigenlijk zou willen en waar je eigenlijk zou willen zijn. En zo veranderen weken in maanden, die vervolgens weer in jaren veranderen terwijl je druk bezig bent met dingen die je verder van huis brengen.

Ik heb geluk dat ik kon kiezen voor een thuis en dat is de beste keuze die ik ooit gemaakt heb! Of zoals Helmut regelmatig tegen me zegt “Du bis inne van os!” En daar ben ik blij mee.

N-Mrii