Ik ga op vakantie en neem mee naar huis….

We rijden over de bergpas dwars door de wolken. Langs de kant van de weg staan bordjes ‘Uitkijkpunt Krimmler Wasserfälle’. De grijze mist belemmert ons uitzicht. Beneden gekomen parkeren we onze auto en wandelen naar de ‘bekende’ waterval. Het is nog lekker fris maar de zon doet haar best om de wereld wat lichter te maken. We kopen een kaartje en we beginnen aan de wandeling van zo’n vier kilometer die start op 1.070 meter en eindigt aan het begin van de waterval op 1.460 meter. Een kleine 400 meter klimmen dus. Het pad loopt zigzaggend aan de rechterzijde van de rivier naar boven. Bijna elke haarspeldbocht bevat een soort kansel vanwaar je een schitterend uitzicht hebt op de verschillende niveaus van de waterval.

Ik loop naar de eerste uitstulping en heb meteen een blik op de ineens zonovergoten waterval. Wow, dat is chique. Een paar niveaus hoger vergaap ik me aan de enorme kracht waarmee het water naar beneden dondert. Wat een geweld. Weer wat hoger zorgt de zon voor een regenboog. Waterdruppels worden door de snelheid en de kracht van de rivier overal naar toe gesmeten en zorgen voor een koele vochtige wolk. Je wordt er druipnat van. Maar wat een indruk maakt het water op me. Het is met geen mogelijkheid tegen te houden. Het blijft maar komen… Waar komt het vandaan? Zo’n oneindige hoeveelheid water. De rotsen hellen op bepaalde punten gevaarlijk naar voren. De natuur is zo machtig…

Als we op zo’n 1.300 meter aankomen, is de rivier even ‘vlak’. Hij baant zich een weg tussen enorme rotsen waarover je kunt ‘wandelen’. We pauzeren even en Sky vindt het geweldig om pootje(s) te baden in het water tussen een paar grote keien. Het aantal mensen dat we tegenkomen is inmiddels gehalveerd. We vervolgen onze weg verder naar de top. Het pad wordt een stuk steiler en mijn hartslag zit ver boven de 120. Het gaat als een gek te keer. Ik besluit kleinere stapjes te maken en ga onbewust op mijn tenen lopen. Onderweg komen we de bovenste waterval tegen die je van beneden niet kunt zien. Wat een kadootje is dit om dit te mogen aanschouwen. Dankbaar verplaats ik mijn blik van het water naar de bergen erom heen. Wat een verrassingen kunnen bergen hebben. Boven gekomen staat het zweet op mijn voorhoofd. We belanden in een soort kloof tussen twee bergen. De rivier is even breed en stroomt nog even snel. We besluiten nog een paar kilometer door te wandelen langs de rivier. Stiekem gaat het toch nog bergop maar niet zo heftig als hiervoor. Wat een rust hier! Na een kilometer wijken de bergen ineens uiteen en verschijnt er een schitterende groene ‘alm’. In de verte zien we een hut waar vlaggen hangen. We lopen door in de hoop dat we daar kunnen drinken en eten. De hellingen en weiden staan vol in bloei met allerlei kleurige bloemen en struiken. Ook diverse soorten mos fleuren de hoekige rotsen op. Het is stil. Je hoort alleen de koele wind en in de verte het water van de rivier ruisen.

Intussen doemt er een kudde koeien op. Niet bewust van het gevaar van moederkoeien met jongen wandel ik door. Intussen gezellig kletsend tegen de nieuwsgierige beesten. De stier die de boel bewaakt, lijkt me wat minder aaizaam. Maar goed, ze zijn vooral geïnteresseerd in Sky.

In de berghut bestelt Helmut een Goulash soep en ik Kaisersmarrn, mijn favoriete gerecht in Oostenrijk. We zitten in een soort claustrofobische ruimte van twee bij drie meter met vier tafels erin en nog zeker tien andere bezoekers. Je kunt er je kont niet keren en je zit oog in oog met de andere bezoekers. Het ruikt er ook vreemd. Ik geniet van de primitieve omstandigheden. Na de smakelijke lunch besluiten we dezelfde weg terug te wandelen. We zijn al ruim drie en half uur onderweg. Uit ervaring weten we dat bergaf niet makkelijk is met dit hellingspercentage. Op de terugweg lijken de koeien een metamorfose te hebben ondergaan. Daarover volgende week meer.

Terug bij de top van de watervallen beginnen we aan de afdaling. Het eerste stuk is een beetje beangstigend. Ik kan immers zien wat er beneden is en heb last van hoogtevrees. Maar goed, ik loop wederom op mijn tenen naar beneden. Dat loopt natuurlijk niet echt lekker. Waarom loop ik hier op mijn tenen? Waarom loopt een mens überhaupt op zijn tenen? Als het je teveel wordt? Hmmmm, daar moet ik eens over nadenken. Maar wandelen op mijn hele voet geeft een stuk meer stabiliteit dan mijn tenen op een schuine neerwaartse helling. En het schiet ook meer op. De zon schijnt niet meer op de waterval en dat maakt de lichtinval anders dan op de heenweg. Ik geniet opnieuw van de uitzichten. Hoe verder we dalen, hoe drukker het wordt. We zijn inmiddels zo’n vijf uur aan de wandel.

Beneden gekomen, stromen een paar bussen met nieuwe toeristen leeg. Ze springen uit de bus, lopen naar de onderste waterval, maken snel enkele foto’s en springen de bus weer in. Zo, dat kunnen ze ook afvinken van hun vakantie-to-do lijstje. Wij hebben de Krimmler Wasserfälle gezien. Kijk, hier zijn de foto’s. Oooh ja, en op die dag hebben we ook nog zes andere toeristische hoogtepunten bezocht. Zucht…. Ik word er al moe van als ik het zie.

Wij strijken neer op een bankje en genieten na van onze wandeling. Het water bewonderend dat maar blijft komen. Ik ben blij dat wij ervoor gekozen hebben om elke vakantiedag aandacht te geven aan één wandeling en deze volop te beleven. Aandacht voor elk detail, de geuren en kleuren, de uitzichten, de diversiteit in de natuur, noem maar op. Wij ervaren het moment volledig en genieten. Even los van de snelheid van het dagelijks leven naar een hele andere werkelijkheid. Vertragen én verdiepen. Als wij terugkomen van vakantie, kunnen we niet zeggen dat we ‘veel’ gezien hebben. Maar wat hebben we veel ‘ervaren’.

Fijne vakantie!

N-Mrii

Al een kijkje genomen op mijn vernieuwde website minderstressophetwerk.nl? De planning voor het najaar is bekend!

Schrijf je nu in! Er is nog plaats bij de training ‘Assertief Communiceren’ op 7 september a.s. En op 27 oktober start de 7 weken durende training ACT – The Intensive. Nieuwsgierig wat ACT voor jou kan doen?