Dubbele countdown
Met het gevoel alsof er een bulldozer door mijn keel is gereden, sta ik al vroeg in de rij bij mijn favoriete caissière van de Albert Heijn in Valkenburg. Een andere kassa gaat open maar ik blijf stug bij de band van Chantal staan.
Als ik aan de beurt ben, kijkt ze me vragend aan en zegt…. ‘Ik mis iets!’, doelend op de afwezigheid van mijn man. ‘Dat klopt’ antwoord ik schor. ‘Onze dochter is gisteren voor vier maanden naar Indonesië vertrokken. En onze honden vinden het niet leuk alleen thuis. Dus zul je het met mij moeten doen’. ‘Ooooh’ reageert ze ‘Wat erg! Vier maanden? Ik zou gek worden!’. Hè hè… denk ik. Eindelijk iemand die me begrijpt. Wetend dat onze meid en haar klasgenootje nog onderweg zijn, zie ik hen in gedachten elf kilometer boven de aardbol zoeven, ergens tussen Dubai en Java. Chantal wenst me sterkte en met een volle kar, check ik snel even op NOS op mijn mobiel om te kijken of er intussen geen ramp gebeurd is. Dat is de keerzijde van vliegangst, ook als je met beide benen op de grond staat.
Hoewel onze dame al langer bezig is om in het buitenland te gaan studeren, had ik dit niet verwacht. Londen was het doel. Lekker dichtbij. Toen ze me een maand geleden dolenthousiast belde met de mededeling dat ze naar Indonesië zou gaan, geloofde ik het niet. ‘Oooh en mam… Ik ben over een paar weken al weg!’. Huuu, zo snel? In een razend tempo regelt ze visum, vaccinaties, vlucht en op de valreep huisvesting. Mijn stiekeme hoop dat er vast een kinkje in de kabel komt, vervliegt al snel. Het aftellen voor vertrek is begonnen. Ze gaat echt!
Er wordt hals over kop nog een pannenkoekenfeest bij ons thuis georganiseerd voor een stuk of zes meiden uit haar klas. Of ik zie dubbel of onze dochter kan niet tellen… maar op de avond zelf, tel ik zeker 12 dames en één heer. De kakelende meiden incluis haan produceren bij het afscheidsritueel zoveel herrie dat wij met de honden onze toevlucht buiten zoeken. Als we terugkomen is de blijdschap bekoeld en taaien heel wat meiden huilend af. Wat raar dat zo’n tripje zoveel emoties kan oproepen. Blijdschap, verdriet en bij mij angst. Of liever gezegd ‘bezorgdheid’. Vreemd dat je als ouder heel anders tegen de avonturen van je kind aankijkt dan toen je zelf jong (en onbezonnen) was. Ik vond de vrees van mijn moeder vroeger belachelijk. Kijk mij nu… Toch voel ik ook bewondering. Wat enorm gaaf dat ze dit zomaar doet. Daar is lef voor nodig!
De avond voor haar afscheid maak ik kip met cashewnoten. Het lievelingsgerecht van onze wereldstudent. Als afscheid geeft ze ons een zelfgemaakt ‘countdown-boek’. Elke pagina is voorzien van een datum, een foto en het aantal dagen totdat ze weer thuis is. Dat is nog eens handig! Wij verstoppen die nacht nog een volgeschreven kaart in haar bagage. Benieuwd wanneer ze die zal vinden.
Het afscheid is dubbel. Met zoveel enthousiasme kun je niet ‘niet’ blij zijn voor haar. Dus wensen we onze globetrotter een mooie en leerzame reis. Ze zal een stuk volwassener zijn als ze terug komt.
Nog 115 dagen…
N-Mrii
Wil je minder werkstress? Meer werkplezier?
Kijk dan op minderstressophetwerk.nl voor informatie over Stress- en Burn-out Coaching of Teamcoaching.
Interesse in stressreductietrainingen of communicatietrainingen? Kijk dan bij de trainingen die ik geef. Elke training heeft een verdiepingsprogramma van twee maanden. Hiermee kun je het geleerde ook borgen in jouw werkpraktijk.
