Amstel-Gold-Race koorts? Of paria in eigen dorp?
Rauw gekletter wekt mij ruw uit mijn slaap. Met één oog kijk ik op mijn fit-bit. Die geeft met koeienletters 07:35 uur aan. Pffff… Het is zaterdagmorgen en een streepje zon glipt de slaapkamer binnen. Ik draai me om en word om tien over acht wederom gewekt door de herrie buiten. Ze zijn al vroeg bezig met het opzetten van de dranghekken langs het parcours.
Normaal begint de gekte van de Amstel Gold Race twee weken eerder. In ‘no-time’ wordt een compleet ‘dorp’ uit de grond gestampt bij de finish van dit wielerevenement. Toevallig in het dorp waar wij wonen. Het zorgt voor een positieve energie. Een soort ‘vibe’ waar je stiekem een beetje high van wordt. Het geeft me steeds weer een boost. De sfeer is altijd goed. Langs de route kun je relaxed kijken. Bij de kroeg tegenover ons is het altijd gezellig druk en ook in Valkenburg kun je een feestje bouwen terwijl het peloton een paar keer de Cauberg op fietst. Omdat de dorpen rondom de eindstreep behoorlijk wat overlast hebben van dit hele circus worden we beloond met een feesttent waar twee middagen en avonden bandjes staan te spelen. Geen straf dus!
Dat is dit jaar anders. De tourversie is geschrapt. Slechts een paar dagen van tevoren verschijnt een mini-dorp bij de finish. De route is aangepast naar een omloop van 17 kilometer. De dames rijden ’s morgens 7 keer langs en de heren mogen hun krachten ’s middags tonen als ze de route 12 keer afleggen. Op de Cauberg hangt een banner ‘Kom niet naar de Amstel Gold Race… Kijk thuis’. Iedereen wordt ontmoedigd om te komen kijken. Dat snap ik ook. Want het is een van de weinige dingen die lonken in deze Corona-tijd.
Vandaag zijn we dus wat later voor ons rondje door het veld met de honden. We stappen de deur uit en ik loop een paar meter verder tegen een twee meter hoog hekwerk aan dat met zwart doek is dichtgemaakt. Verbaasd kijk ik mijn man aan. ‘Wat is dit?’. Ik had ergens wel gehoord dat ons dorp ‘hermetisch’ afgesloten zou worden van de buitenwereld. Maar dat wij als Viltenaren, het dorp waar de finish plaatsvindt, ook ongewenste gasten zijn, daar had ik niet op gerekend. Ik had gehoopt dat we er, als ‘locals’, nog een beetje van mee zouden krijgen. Dus, trek ik geïrriteerd de conclusie, dat we dit jaar niet alleen de ellende hebben maar ook nog extra gestraft worden voor waar we wonen. We mogen niet eens veilig in de buitenlucht naar een paar voorbij racende wielrenners kijken. Pffff…
Behoorlijk gefrustreerd loop ik verder. Ik zeg niets tegen de hekkenbouwers. Die doen ook maar hun werk. Een stuk verder staan een paar auto’s geparkeerd waarnaast wielrenners zich, in de buitenlucht, staan om te kleden. Om de hoek herhaalt het ritueel zich met twee Belgische auto’s. De wielrenners staan in ontblote bast (niet onaantrekkelijk overigens) hun tenue aan te trekken. Ik heb nooit begrepen waarom wielrenners zich op straat moeten omkleden. Wat ik nog erger vind, is dat ze hun leuter in de heg van de bewoners hangen en daar lekker gaan staan pissen. Niet alleen bij aanvang van hun race maar ook bij terugkomst. Bij die gedachte wordt mijn humeur er niet beter op.
Een stuk verder slaan we een weggetje in (inmiddels gedoopt tot de ‘Mathieu van der Poel straat’ omdat hij daar twee jaar geleden demarreerde en een verrassende overwinning behaalde) waar de rust weer terug keert. Voor korte duur. De eerste groep wielrenners komt al in beeld. Gelukkig schreeuwen ze niet dat we aan de kant moeten en rijdt de meute ons niet met een tering vaart de weg af. Dat maken we ook wel eens mee. Vervolgens komt een auto ons tegemoet ondanks dat het verboden gebied is. Ook die houdt rekening met ons wandelaars. Er volgen nog een paar auto’s waardoor mijn negatieve ‘mood’ nog even aanhoudt. We wandelen vervolgens langs de finish en leuke herinneringen komen weer boven drijven. Ik voel de positieve energie weer. De zon schijnt. Ik besluit mijn dag niet te laten verpesten door het paria-gevoel waar ik de dag een uur eerder mee begon.
Op zondag 18 april, de dag van de Amstel-Gold-Race, is onze dochter jarig. Ze slaapt de avond ervoor bij haar vriend en wil deze dag met ons vieren. In onze eigen bubbel. Het is het tweede jaar dat ze haar geboortedag in zeer kleine kring moet vieren. Uit de informatieflyer over de Amstel Gold Race blijkt dat het gebied rondom het parcours wordt afgesloten in drie lagen. Bewoners hebben wel toegang tot het gebied en worden tijdens de wedstrijd door motards begeleid. Publiek langs het parcours is verder helaas niet toegestaan. De gemeente zal strikt handhaven… Ik waarschuw de jarige dame dat ze haar paspoort op zak moet hebben. Zodat ze kan bewijzen dat ze toch echt in Vilt woont. Fijne verjaardag meid!
N-Mrii
Creëer beweging met N-Mrii Stress- & Performance Solutions!
Specialist in leiderschapsontwikkeling, strategische procesbegeleiding, groepsdynamiek, communicatieve vaardigheden, persoonlijke effectiviteit en stressmanagement.
Mail: info@nmrii.nl | Telefoon: 06 – 57 33 45 90
Online live incompany trainingen voor teams! Nieuwe trajecten van zes sessies van 1,5 tot 2 uur!
Keuze uit de training ‘Jongleren met taken en tijd!’, ‘Flow op je werk!’, ‘Positief omgaan met verandering, tegenslag en negativiteit!’ of ‘Effectief communiceren op het werk!’.
