Loslaten… Kleine meisjes worden groot…

Onze dochter Amanda is op dit moment flink aan het blokken voor haar HAVO 5-examen. Geen meivakantie dit jaar… alleen maar studeren om vol goede moed haar examen te halen. Zodat ze haar lang gekoesterde droom, om aan de kunstacademie te gaan studeren, waar kan maken. Ze wil docent én fotograaf worden. Met dit zelf bepaalde doel voor ogen is ze enorm gemotiveerd om te studeren… Bewonderenswaardig!

Tja, voor mij als moeder is het volwassen worden van onze dochter soms best lastig. Het drukt mij met de neus op de feiten. Kleine meisjes worden groot. De afgelopen weken is er dan ook heel wat gebeurd.

Ze haalde 1,5 week voor haar 18e verjaardag in één keer haar rijbewijs. Rijdt ze ineens in mijn auto…. moet niet gekker worden.

Vervolgens gaat ze vol goede moed met haar portfolio vol schetsen en tekeningen en website met zelf bewerkte foto’s naar de kunstacademie. Om toegelaten te worden voor de opleiding heeft ze een vooropleiding gevolgd naast haar middelbare school en moet ze een toelatingsgesprek aangaan. Hiervoor heeft ze haar werk in het hele lokaal uitgestald en de beamer aan de praat gekregen om haar website te tonen. De docenten toonden zich meteen enthousiast over haar creativiteit met als gevolg dat ze is aangenomen voor deze opleiding. Mama enorm trots natuurlijk.

Ondertussen worden de voorbereidingen getroffen voor het gala. Een mooie jurk, dikke auto en een knallend feest luidden de laatste lessen van de HAVO in. Pfffff….. Marco Borsato zou zingen “Wat is ze mooi….!”

Als kers op de taart komt er in die periode ook ineens een vriendje om de hoek kijken. Leuke enthousiaste knul, heeft humor en toont initiatief. Echt enorm grappig hoe die twee kunnen kletsen samen. En een verliefd meisje in huis met de onzekerheden die bij een prille liefde horen. Ineens even wat meer afstand. “Maaaammmm, zit niet te zeuren!”

Slik, das even wennen. Zit ik te stralen van trots om mijn dochter. Zit zij zich te ergeren over al mijn nieuwsgierige vragen. Een diepe zucht is hoorbaar… van ons beiden.

Maar als ik afgelopen zondag de handgeschreven brief, die ik voor moederdag van haar krijg, hardop voorlees, moet ik toch echt een paar keer slikken. Met tranen in mijn ogen lees ik de brief voor. Wat een opmerkingsvermogen heeft mijn dochter en wat kan ze haar mening goed verwoorden. Haar boodschap van wat ze ziet en wat ze me wenst raken me diep van binnen. Wow, wat ben ik trots op haar.

En ineens besef ik dat onze dochter niet langer een meisje is. Maar is opgebloeid tot een mooie sensitieve jonge dame, die haar eigen weg aan het vinden is om haar leven op te bouwen. En ik besef dat die 18 jaren voorbij zijn gevlogen. Ik voel me ineens een stuk ouder. Ik moet wennen aan een nieuwe fase, aan loslaten. Maar wil ik dat wel? Kan ik dat wel? Nee, een moeder zal haar dochter nooit “loslaten”. Maar ik zal moeten accepteren dat ze haar vleugels zal uitslaan en zich minder van me zal aantrekken. En ik zal haar alle ruimte geven en van een afstandje genieten… hoe ze groeit en bloeit… en ik zal haar haven zijn waar ze altijd kan aanmeren.

Kortom, ik mag gaan leren loslaten… een nieuwe dimensie in mijn leven. Loslaten kun je pas als je iets hebt “vast gehad”. En als ik eerlijk ben, ik zou wel wat dingen willen loslaten in mijn leven. Zo mag mijn lichaam best wat kilootjes loslaten. No problemo. Morgen meteen maar doen dan! Ook zou ik willen dat ik mijn frustraties zou kunnen loslaten als ik onrecht ervaar. Tja, loslaten is zo makkelijk nog niet. Maar het “gemak” waarmee ik ons huishouden doe, zou ik juist wat minder moeten loslaten. En zo is het altijd wat!

Waaraan klamp jij je vast? En wat zou jij meer willen loslaten?

N-Mrii

Meer werk van Amanda zien?