Een zwijnenstal in mijn hoofd…

Vorig jaar oktober schreef ik een blog over mijn ontmoeting met een wild zwijn tijdens mijn wekelijkse hardlooprondje (lees mijn blog genaamd “Oog in oog met een wild zwijn! Hoe reageer je?“). Nou, ik heb weer een ontmoeting met de zwijnebeesten gehad.

Nu het ’s avonds langer licht is, kun je weer heerlijk in het bos wandelen. In het warme licht van de ondergaande zon hadden we al twee hertjes ontdekt tussen de bomen en een stuk verderop renden twee wilde zwijnen achter elkaar aan. De voorste was vermoedelijk van het vrouwelijke geslacht en bleef zich maar uit de voeten maken. De achterste leek wel bezeten van het eerste exemplaar en volgde haar op de voet. Een heel grappig gezicht. Volledig in beslag genomen door hun ritueel, hadden de zwijnen deze keer gelukkig geen oog voor ons wandelaars. Hierdoor konden we het tafereel van de heen en weer rennende zwijnen goed aanschouwen in het gebied waar we wekelijks hardlopen.

Een paar dagen later hadden we ons weer in ons hardlooptenue gehesen en de trailschoenen aangetrokken om lekker over de bospaden te rennen. We waren het bos nog niet in of mijn gedachten waren al compleet in beslag genomen door de zwijnen. Ik herinnerde mijn angstige ontmoeting in oktober en de “door elkaar bezeten” zwijnen van een paar dagen eerder. Mijn gedachten gingen weer eens compleet met me aan de haal (Ja, “Jones (de naam die ik mijn verstand heb gegeven) had het er maar druk mee…”).

Al rennend herinnerde ik mijn eerste angstvallige ontmoeting met dat bakbeest incluis slagtanden. Dat beeld voor ogen, begon ik van alles te bedenken voor het geval ik straks weer zo’n eng zwijn tegen zou komen. Ik zag denkbeeldig de zwijnen van een paar dagen eerder in een thrillerachtige variant. Ik was volledig in gedachten verzonken met beelden voor ogen over wat er allemaal zou kunnen gebeuren. En wat de consequenties daarvan zouden kunnen zijn. Ik zag in gedachten mezelf schuilend achter een minuscuul boompje met een hele kudde wilde zwijnen die al samenwerkend mij te grazen zouden nemen.

Pfffff… alleen de gedachten waren al angstaanjagend… ondertussen waren we “hard aan het lopen”. Bij berg nummer 4 (Ja, Jones heeft de paden omhoog een nummer gegeven… onze route heeft 10 “bergen”) werd ik me bewust van mijn gedachten. Wat haalde ik me allemaal in mijn hoofd? Het lukte me om van een afstandje naar mijn uit de hand gelopen fantasie te kijken.

Ik was iets vanuit het verleden zodanig aan het vervormen en dramatiseren naar iets dat wellicht mogelijk in de toekomst zou kunnen gebeuren. En dat beleefde ik op dat moment volledig in mijn hoofd. Ik had geen enkele notie van het bos, de paden en wat er om ons heen gebeurde. Als er al een zwijn op ons pad was gekomen, had ik dat niet eens doorgehad… “Jones was goed op dreef deze tocht”.

Maar gaat het in het echte leven niet ook zo? Zijn we in ons dagelijks bestaan niet continu bezig met gebeurtenissen die ons ooit zijn overkomen terug aan het halen? En maken we die gebeurtenissen in ons hoofd niet erger en groter? Terwijl er in werkelijk helemaal niets, maar dan ook echt helemaal niets, aan de hand is? Ons verstand neemt dan letterlijk een loopje met ons.

Kortom, we dramatiseren een herinnering uit ons verleden en verplaatsen deze naar een mogelijke toekomst en beleven dat alsof het nu gebeurt. Fantaseren is leuk maar niet als je continu aan het piekeren bent over zaken waarvoor je bang bent die zouden kunnen gebeuren. Eén ding is zeker. Op die manier leef je niet in het hier en nu. Denken is toch een wonderlijke (en vaak volstrekt nutteloze) bezigheid.

Hoe vaak overkomt het jou dat je (lichamelijk) onbewust in het nu bent, denkend aan het verleden, vrezend voor de toekomst?

N-Mrii