Hoe elke seconde telt bij vliegangst… (vakantiestress)
Of het nu hoog- of laagseizoen is, als het om vakantie gaat, zijn wij geen planners. Wij zoeken én boeken last minute… Wel full price…
Ook ons laatste tripje. Het is zaterdagmorgen. Met het zonnetje in de rug en een kop koffie in mijn hand blader ik door de krant. Op de achterzijde van het eerste katern staat een paginagrote advertentie van Cor en Don. Ze prijzen vliegreizen aan vanaf Maastricht naar heel wat zonnige bestemmingen. Op de een of andere manier trekt die pagina mij. Toch zwijg ik erover. Want vliegvakanties zijn niet zo mijn favoriet. Mijn man neemt de krant van me over en ook zijn aandacht blijft plakken bij deze kleurige bladzijde. Hij mompelt ‘Ik heb zin om naar de zon te gaan’. En voor ik het weet, geeft mijn mond antwoord. ‘Ik ook!’. We staren samen naar de advertentie… Hij probeert voorzichtig ‘Zullen we dan gewoon boeken?’. ‘Ja’ zegt mijn nimmer zwijgende klep weer. Mijn man zoekt wat leuke bestemmingen en anderhalve week later zit, nota bene, ík achter de laptop een reis te boeken naar Kreta. Met een vlieger…
En dan begint het feest! Slapeloze nachten vanaf dat moment. Met vliegangst kun je niet stommer zijn dan een vliegtuigvakantie boeken. Ik beeld me, als volleerd rampdenker, van alles in. ‘Waarom heb ik in vredesnaam die reis geregeld?’ spookt ’s nachts door mijn hoofd. Ik regel bij de huisarts kalmeringstabletten en vertel vrienden wat voor een schijterd ik ben. Lekker, een stresscoach die haar eigen vliegangst niet kan managen!
De tijd kruipt voorbij en dan ineens worden we door een vriend op Maastricht Aken Airport afgeleverd. We kunnen meteen onze koffers kwijt. Ik vraag de dame voorzichtig om een stoel aan het gangpad. Wat ik daarbij niet zeg, is dat ik niet aan het raam wil zitten omdat ik absoluut niet geconfronteerd wil worden met ook maar iets waaruit blijkt dat ik in de lucht hang, zover verwijderd van de aardbodem. ‘Nee hoor, mevrouw, daar hebben we geen invloed op’. Slik. Ik zie aan de boardingtickets dat we toch plaatsen aan het gangpad hebben. Dat ‘lucht’ op. Vervolgens passeert deze held letterlijk op sokken de douane. Ik neem een half uur voor vertrek twee pilletjes in die moeiteloos hun werk doen op mijn nuchtere maag. We wandelen naar het immense vliegtuig, dat ik meteen op de geringste schade en scheurtjes inspecteer. We moeten achterin instappen. In slow motion loop ik de trap op… De deur komt elke trede dichter bij… Vlak voor de ingang ben ik bewust van mijn keuze. Zal ik…? Nee, ik stap in dat gigantische vliegtuig dat van binnen veel te klein en vol aanvoelt. Te lang moet ik wachten op mensen die relaxed hun bagage opbergen. ‘Schiet op’ denk ik. Maar waarom? Zo graag wil ik nu ook weer niet de lucht in…
Naast me zit een vriendelijk stel van onze leeftijd. We begroeten elkaar kort terwijl ik aangeef dat ik een bangerik ben, maar dat ze van mij geen last zullen hebben. ‘Geen probleem’ antwoorden ze. Ik doe de oortjes van mijn mp3-speler in en pak een boek. Met een schokje komt het vliegtuig in beweging en taxiet rustig naar de startbaan. Met veel kabaal geeft de piloot gas en komen we los van de grond. Pffffff….. Hoogtevrees overmeestert me…. Ik sluit mijn ogen, zet het geluid maximaal en richt me op mijn ademhaling. Eenmaal op hoogte wissel ik mijn bezigheden voor een serie van ‘The good wife’ op de ipad. Ik ben halverwege de aflevering wanneer de dubbele dosis kalmeringsmiddelen me volledig vloeren. B.A. Baracus is in slaap gevallen, op 11 kilometer hoogte. Maar niet voor lange duur. Na zo’n 2,5 uur vliegen word ik ongeduldig en ben ik klaar om uit te stappen, ergens boven de Middellandse Zee. Pijnlijk bewust van het hier-en-nu, zorgt angst ervoor dat de tijd tergend langzaam gaat. Dat vervolgens de landing ruw gaat, maakt me niets uit. Eindelijk vaste grond onder de voeten..
Koffers pakken, bus zoeken en vakantie vieren. Trots denk ik dat ik over mijn vliegangst heen ben! Voor vier hele dagen… Want dan begint het angstcentrum van mijn brein weer overuren te maken… ’s Nacht vraag ik me af hoe ik terug kan gaan… Met de boot… Die suffe gedachte houd ik wijselijk voor mezelf. De terugvlucht verloopt wat pittiger. Tja, pilletjes te vroeg ingenomen. Die zijn ergens halverwege de vlucht uitgewerkt. De overdosis turbulentie in de tweede helft van de reis helpt ook niet echt. Natuurlijk op het moment dat de kalmeringstabletten vonden dat hun dienst erop zat. Ik sluit me af van de buitenwereld door mijn ogen stijf dicht te houden, mijn wijsvingers diep in elk oor te steken en me volledig te focussen op mijn ademhaling. Die ontkenningsstrategie werkt best kalmerend…
N-Mrii
Wil je minder werkstress? Meer werkplezier?
Kijk dan op mijn site minderstressophetwerk.nl voor informatie over Stress- en Burn-out Coaching of Teamcoaching.
Interesse in stressreductietrainingen of communicatietrainingen? Kijk dan bij de trainingen die ik geef. Elke training heeft een verdiepingsprogramma van twee maanden. Hiermee kun je het geleerde ook borgen in jouw werkpraktijk.
