Neem jezelf eens wat minder serieus…

Herken je dat? Dat je gek wordt van je eigen primaire gedachten? Dat er woorden uit je mond rollen, terwijl je achteraf zoiets hebt van “DAT had ik beter niet kunnen zeggen”. Veel te snel, veel te direct, meteen de waarheid… herstel, meteen MIJN waarheid…. En dat je daarna wel door de grond kunt zakken, omdat je zo’n enorme flapuit bent. Heerlijk die genante momenten… Als je eraan terug denkt jaren later! Maar niet op het moment zelf.

Of dat je mimiek je volledig in de steek laat… Dat er enthousiaste woorden uit je mond rollen… “Goh, leuk zeg… Goed plan!” Terwijl je non-verbaal je gedachten verraad… Geen lichtjes in je ogen, wat afstandelijke houding, armen over elkaar… Je zit niet alleen jezelf voor te “liegen” maar ook die ander. Ik kan je verzekeren dat je daar heeeeel gelukkig van wordt.

Of dat je bij dingen die voorbij komen zoals een mail van een niet zo favoriete collega of een eikel van een automobilist, dat je gedachten zoiets meteen een negatief label geven. Je gaat in de weerstand terwijl er nog niets is gebeurd. Je hartslag versnelt, je krijgt een frons op je voorhoofd of je ademhaling gaat een octaaf hoger.

Je verstand kan je het leven aardig zuur maken… mijn verstand in ieder geval wel. Daarom heb ik besloten afstand te nemen van mijn verstand… een beetje afstand dan… gewoon, om mezelf vooral niet zo serieus te nemen. Want ja, alles wat je denkt zijn maar mentale constructen. “Eigenlijk” slaan je gedachten werkelijk helemaal nergens op. Ze zijn niet waar en ze bezorgen je alleen maar ellende. Je verstand is alleen maar goed op het moment dat het om echt rationele en handige zaken gaat, zoals stoppen voor een rood stoplicht. Maar voor de rest maakt je verstand het je alleen maar moeilijk.

Oh ja, je verstand omvat trouwens ook je ego. Ook zo’n lekker ding. Dat ego dat alleen maar met de buitenwereld bezig is.  “Meer, meer, meer…” schreeuwt dat ego. “Kijk mij eens?”, “Ik ben zoooooo goed”… uhuuu…. En juist als je dan zo druk bezig bent met die buitenwereld gebeurt er iets heel onhandigs… Dan stap je in je auto en merk je dat het stuur ineens verdwenen is… Shit, verkeerde deur. Of dat je een restaurant binnenloopt en je ineens met een enorme klap tot stilstand komt tegen een onzichtbare deur…. Of dat je aan het wandelen bent en zo onder de indruk bent van een persoon dat je vol tegen een lantaarnpaal loopt. Dan loopt je ego letterlijk een deuk op.

Oké, even terug naar mijn verstand… Ik heb dus besloten om wat meer afstand te nemen van mijn verstand. En mezelf eens wat minder serieus te nemen. En ik moet zeggen, dat bevalt me goed. Ik heb mijn verstand ook een naam gegeven. Gewoon om te benoemen dat mijn verstand het soms probeert over te nemen. Niet om in discussie te gaan met mijn verstand, want ik ben inmiddels tot de conclusie gekomen dat dat geen zin heeft. Mijn verstand is namelijk enorm druk. Zij houdt werkelijk niet op met piekeren, opdrachten geven en belangrijk gevonden te worden.

Ok, ik wil jullie graag voorstellen aan mijn “verstand” “Jones”, heet ze. Jones van “Bridget Jones”. Waarom “Jones”? Nou gewoon, ik vind Bridget Jones enorm grappig. Ze is onhandig (let’s shake hands). Ze is altijd bezig met haar gewicht (zucht), ze kan niet stoppen met piekeren, denkt hardop, is emotioneel, trekt snel conclusies en flapt er werkelijk van alles uit. Ze is gewoon anders. Voor mij heel herkenbaar… 😉

Iedere keer dat mijn gedachten de teugels in handen proberen te nemen en van alles beginnen te schreeuwen, dan zeg ik “Heee Jones, je bent weer lekker bezig daar boven…” of “Ben je d’er al uit, Jones?”

Hoe serieus neem jij je “verstand”? Ben jij je gedachten of heb jij gedachten?

N-Mrii