Schaduwsamenleving…

Luna duikt er met een hoge sprong bovenop. Geen muis deze keer. De opbrengst is een leeg plastic flesje. Achtergelaten door de grote onbekende. Ze neemt het flesje in haar bek en loopt er trots mee verder. Mijn man raapt ondertussen nog een flesje en een leeg blikje op. Die gaan samen met de drol van Luna in de eerst volgende prullenbak.

We lopen twee mensen tegemoet. Ze doen een paar stappen opzij en gaan met hun rug naar ons toestaan. Geen gedag. Alsof we besmet zijn met een of andere enge ziekte. Die 1,5-meter samenleving heeft ook een keerzijde. Ik denk terug aan een bezoek aan mijn favoriete Albert Heijn in Valkenburg een paar dagen eerder. Een wat oudere dame komt met haar karretje dicht bij haar voorganger. Hij flipt en begint te schelden. Zijn vrouw, die ook met een karretje aan het winkelen is, maant hem snel tot rust. Dan roept hij verontwaardigd ‘Belachelijk. Ze mot aafstand houte. Ze kiek wie unne uul’. Ja, daar moet ik hem gelijk in geven. Het oude dametje is zo geschrokken dat ze hem, met haar enorme brillenglazen, als een bevroren uil aanstaart. Ze durft niets uit te brengen. Acherm, denk ik. Ik kan er dan nog om lachen.

Een vroege wielrenner rijdt met zijn maat de Cauberg op. Hij pelt boven gekomen snel twee bananen en flikkert de schillen naast het fietspad. Geërgerd vraag ik me af of hij thuis ook bananenschillen op de grond gooit. Het valt me op dat er de laatste weken veel meer zwerfvuil is.

We kuieren verder het kuurbos in en komen weer twee wandelaars tegen. Ze gaan sneller lopen en kijken, op twee meter afstand, stug vooruit. Alsof we er niet zijn. Overduidelijk hun adem inhoudend. Ook geen hallo. Daar moet ik aan wennen. Voorheen kon ik uitgebreid kletsen met wildvreemde mensen die ook aan de wandel waren. Die gezelligheid is vervangen door afstand. Letterlijk en figuurlijk!

Een stukje verder ligt een grote doorzichtige vuilniszak vol met afval. Daarnaast ligt een lege wijndoos. Gisteren zaten hier drie jonge dames in schaarse kleding te zonnen. Kennelijk was er één jarig. Er hingen vrolijke lichtjes in de bomen en er was flink uitgepakt op het kleed. Eén van de meiden zat een waterpijp te roken. Ze giebelden toen we langsliepen met de honden. Nee, we zijn niet van de politie. En nu is de plek verlaten met als bewijs de zooi die ze achter gelaten hebben. Het bos biedt kennelijk beschutting tegen dat wat niet gezien mag worden. Er lijkt een schaduwsamenleving te ontstaan.

Genietend van de mooie ochtend lopen we verder. Terwijl we een pad inslaan voor het laatste stuk naar boven, zien we een rookpluim stil de lucht in kringelen. We wijken van het pad af om te kijken. Er blijkt een vuur gestookt te zijn in de nacht ervoor. Het bos is hier de afgelopen weken flink onderhanden genomen dus liggen er genoeg houtsnippers om een leuk vuurtje mee te maken. Naast afhaalmenu’s en plastic bekertjes liggen er zeker vijf spuitbussen met rem-olie. Eén bus is ontploft. De rest ligt in de smeulende as of er net naast. Waarschijnlijk ook een feestje dat het daglicht niet kon verdragen. Omdat het bos erg droog is, nemen we het zekere voor het onzekere en bellen we de Gemeente Valkenburg. Na honderd keer doorgeschakeld te worden, komen we bij de verkeerde persoon uit. We vragen het nummer van de handhaving. Ze zegt ‘Daar moet je niet voor bij mij zijn’ en hangt op. Tja, het is weekend. Dan valt het ook niet mee om de juiste persoon te pakken te krijgen. Dan maar de politie. Die reageren precies hetzelfde. Op dat moment wandelen er drie brandweermannen de berg af met water en blussers. Gelukkig is iemand ons voor geweest op dit vroege tijdstip. Ze maken vriendelijk een praatje en gaan aan de slag met de smeulende hoop.

De Corona-pandemie lijkt een keerzijde te hebben. Naast verbroedering leidt het ook tot verloedering. De verplichte afstand zorgt, naast veiligheid, ook voor afstandelijkheid, angst en stress. Ondertussen kijk ik trots ik naar onze jarige dochter, die we sinds een maand weer dichtbij ons hebben. Ze viert haar eigen feestje op deze 21e geboortedag. Dansend voor de Wii leeft ze zich helemaal uit. In haar uppie. Hopend dat we snel weer, samen met familie en vrienden, een feestje kunnen bouwen. Zonder gedoe…

N-Mrii

Wil je minder werkstress? Meer werkplezier? Kijk dan op minderstressophetwerk.nl voor informatie over Stress- en Burn-out Coaching of Teamcoaching.

Interesse in stressreductietrainingen of communicatietrainingen? Kijk dan bij de trainingen die ik geef. Elke training heeft een verdiepingsprogramma van twee maanden. Hiermee kun je het geleerde ook borgen in jouw werkpraktijk.

Meer informatie over incompany leiderschapstraining en/of -coachtraject op maat? Neem dan contact op met Anne-Marie via info@nmrii.nl.