Hoe lage frustratie tolerantie leidt tot stress!

We strijken neer op een terrasje voor een heerlijke high tea. Er komt een tafeltje in de schaduw vrij dus verkassen we snel naar de vrijgekomen plek. Peggy en ik hebben flink doorgefietst. Zij met behulp van elektrische aandrijving waar ik na een kwartier bergop buffelen achter kwam. En ik volledig op eigen kracht maar met mijn tong op mijn knieën.

Verkeerde been

De ober(es) komt langs en vraagt wat we willen drinken. We geven aan dat we nog even willen kijken en zonder iets te zeggen loopt ze weg. Oeps, zeer been? We kijken elkaar aan en schieten in de lach. Een half uur later vraagt Peggy of we geholpen kunnen worden. Ja hoor, dat kan. Met een nors gezicht neemt ze onze bestelling op. We praten onderling over de klantvriendelijk van deze ober en vermoeden dat ze met het verkeerde been uit bed is gevallen. Kan gebeuren. Maar Peggy begint zich te irriteren. Ze zegt ‘Dit kan echt niet. Stel je voor dat ik zo met mijn patiënten omga!’. Ik heb er geen last van. Zo erg is het allemaal niet en ik doe een poging om contact te maken met de ober.

Het ijs breken

Op het moment dat de dame de tafel komt indekken, vertel ik haar dat ik nog nooit een high tea heb gehad en dat ik erg benieuwd ben hoe dat werkt. Ik vraag haar of ze me dat wil uitleggen. Ze kijkt me aan, aarzelt even en begint vervolgens te vertellen. Enthousiast luister ik naar haar en stel nog een vraag. Ze beantwoordt deze heel vriendelijk en het ijs is gebroken. Geen centje pijn. Gewoon een aardige dame die wellicht slecht geslapen heeft. Peggy kijkt me verbaasd aan en zegt ‘Zo, dat deed je handig! Ik zou nooit met haar in gesprek zijn gegaan nu ze zo bot tegen ons deed’. Ik wel dus. Ik vind het belangrijk om een leuke en gezellige middag te hebben. Daarbij laat ik mijn humeur niet verpesten door het humeur van een ander. En daarbij gaat het ook nog eens nergens over. Je kunt iets heel groot maken of iets heel klein. Ik kies op dit moment voor het laatste. Te warm om me op te winden. We hebben een erg gezellig middag en fietsen laat in de middag met een volle buik naar huis.

Klacht

Een dag later kom ik Peggy tegen en ze zegt dat ze vanmorgen de horecazaak heeft gebeld waar we gisteren hebben ‘ge-high-tea-ed’. Ik vraag haar verbaasd waarom dan. Ze had zich nog zo geërgerd aan de bediening dat ze een klacht wilde indienen. Ik kijk haar aan en vraag haar waar ze zoveel last van heeft gehad. ‘Nou’ zegt ze ‘Bediening moet altijd vriendelijk zijn en deze was niet vriendelijk. Dat wilde ik hen toch even laten weten’. Ik ben benieuwd wat Peggy hiermee denkt te bereiken. En ik ben nieuwsgierig wat maakt dat ze hier zoveel ‘last’ van heeft. Je kunt overal wel een punt van maken maar dan heb je geen leven meer.

Snel geïrriteerd

En toch herken ik de irritatie van Peggy. Ik kon me echt ergeren aan die mountainbikers die van veraf schreeuwen ‘Pasterop fietsers!’ alsof ze alleen op de wereld zijn. Een tijd lang heb ik terug geroepen ‘Pasterop wandelaar!’ maar ik besefte me dat ik door mijn reactie zelf meer ‘stress’ had dan de snelheidsduivels die allang gepasseerd waren. Dus, even stapje opzij en dan weer genieten van de natuur. En gelukkig zijn er ook veel fietsers die netjes bellen en je bedanken als je even plaatsmaakt.

Lage Frustratie Tolerantie

Ik schaar een geïrriteerde reactie als gevolg van iets kleins onder de noemer ‘Lage Frustratie Tolerantie’ (LFT) afkomstig uit de Rationeel Emotieve Therapie van Albert Ellis. In dit geval verliep de bediening niet zoals Peggy dat wilde. Peggy heeft een overtuiging dat alles moet gaan zoals zij dat wil en die zit haar behoorlijk dwars. Bij ‘Lage Frustratie Tolerantie’ is het niet de situatie die irritatie of stress veroorzaakt maar de gedachten die we hierover hebben. In het geval van Peggy MOET de ober vriendelijk bedienen. En als dat niet zo is, gaat ze hier in haar hoofd een groot ding van maken, dramatiseren waardoor het nog erger wordt. Zelfs zo erg dat ze een dag later belt met een klacht. En dat terwijl ik het allang vergeten ben. Gelukkig blijft de reactie van Peggy beperkt tot geklaag. Want hoe vaak zie je niet dat een kort lontje leidt tot agressie? Dat heeft meestal met een lage frustratie tolerantie te maken. Een hele lage drempel van niet kunnen accepteren dat de wereld niet is zoals hij in jouw ogen zou moeten zijn.

Strenge regeltjes

Peggy ziet de onnozelheid van haar reactie al snel in. Ze snapt dat haar irritatie over de bediening haar probleem is en niet dat van de bediening. En dat ze hiermee haar eigen dag verpest. Door zich krampachtig vast te houden aan haar eigen strenge normen en regels probeert ze de ‘wereld’ naar haar hand te zetten. Telkens als de wereld anders ‘acteert’, leidt dit tot stress. Ik gun Peggy minder strenge regels voor zichzelf en dus een hogere frustratie grens.

Hoe vaak irriteer jij je aan gedrag van anderen? Onderzoek eens wat jouw normen zijn en hoe de ander die ‘overtreedt’. Wat is van jou en wat is van de ander?

N-Mrii

Al een kijkje genomen op mijn vernieuwde website? De planning voor het najaar is bekend!