The invasion of the slugs!

Dat is de titel van een nooit gepubliceerde blog. Het staat al zeker twee jaar in mijn concepten. Tezamen met 48 andere niet openbaar gemaakte columns. De ‘slug-blog’ zou moeten gaan over het effect van rampdenken. Eerst een smeuïg verhaaltje over de invasie van de naaktslakken. Daarna een korte toelichting over hoe je hersenen met je op de loop kunnen gaan.

Het idee kwam naar boven tijdens een natte zomer. Toen er een ware invasie was van blote slakken in alle soorten en maten. Waar je maar keek, zat er wel zo’n dakloos beest. Naast de saaie bruine variant ontdekte ik ook modieuzere exemplaren met een tijgerprintje. Steeds als ik zo’n slijmerige slak in zijn blootje over de stoep zie glijden, schiet de titel van deze blog door mijn hoofd. De verhalen over deze glibberige glijers nemen alsmaar bizardere vormen aan in mijn gedachten . Als een heus ‘amateur-Stephen King’ zou ik er inmiddels een horrorverhaal over kunnen schrijven.

Nu het regenwater flink heeft huisgehouden, is er wederom een ware intocht van de nudistische slakken. En niet alleen die! Ook de reusachtige escargots doen het goed op de Zuid Limburgse grond. Regelmatig speel ik voor klaar-over. Ik geef ze een gratis tochtje naar de overkant van de weg. Ik peins er niet over om dat te doen met de dakloze variant.

Op dit moment leef ik echter op voet van oorlog met de kleinere huisjesslakken. Mijn poging om snijbonen te kweken, wordt stelselmatig verstoord door ‘sneaky attacks’ van deze op het eerste oog lieflijke beestjes. Als ik ’s morgens vroeg een rondje langs mijn geliefde plantjes en minimoestuintje maak, wijzen de net opgekomen snijboonstengels strak de lucht in. Ruw ontdaan van hun verse blaadjes. Een glibberspoortje verraadt de aanwezigheid van de de kleine monsters. Maar ik betrap ze nooit op heterdaad. Na een inspectie van de omgeving, blijken de kleine veelvraten zich net onder de rand van de pot én onder de heg te verstoppen. Nu ik dat weet krijgen alle exemplaren dagelijks een enkele reis naar de voortuin. Met huis en haard. Ik kan het echt niet over mijn hart verkrijgen om ze in de kliko te mikken.

Terwijl ik vanmorgen bezig was met de verhuizing van de tweede nog jonge huisjesslak gaat er iets gruwelijk mis. Ik pak het slakkenhuis tussen duim en wijsvinger en probeer hem voorzichtig van de pot te rukken. Deze slak geeft zich echter niet zomaar gewonnen. Hij brengt zijn enorme zuignap in het geweer waardoor die nog vaster komt te zitten. ‘Ik wil niet weg! Laat me in alle rust mijn verse maaltje verteren!’ lijkt hij te zeggen. Ineens voel ik een krak. Het huisje begeeft het en breekt tussen mijn vingers. Stuk, kapot! Shit… Daar kan ik me dan echt k-$%# over voelen. Met pijn in mijn hart verhuis ik de gebroken slak alsnog naar de voortuin. In de hoop dat hij zelf zijn huisje kan repareren. ‘Maar ja’, denk ik hoopvol, ‘Hij kan zich altijd nog voegen bij de dakloze naaktslakken’.

Ik ben benieuwd of de publicatie van deze blog mijn griezelige slakkengedachten doet verdwijnen… Met deze blog vier ik mijn vijfjarig blogjubileum. Het is mijn 208-ste publicatie! Vijf jaar lang bijna wekelijks een nieuw verhaal. Op 27 juli 2016 publiceerde ik met angst en beven mijn eerste blog. Want ja… Het oordeel van anderen weegt toch wel heel zwaar. Ik wil lezers die mijn blog waarderen. Maar het risico op kritiek is groot. Iedereen heeft wel een mening en mensen vinden al snel iets stom. Kan ik daar mee omgaan? Daarnaast houden mensen niet van lezen. Een lap tekst van vier minuten leestijd is al snel te lang.

Toch heeft het wekelijks publiceren van mijn blogs onder de titel ‘N-Mrii’s Stressblog’, naast de nodige stress, mij veel gebracht. Ik vind het schrijfproces superleuk. In het begin waren de onderwerpen zakelijk en nogal ‘belerend’ én moesten ze in mijn ogen gaan over stress. Gaandeweg ben ik steeds meer persoonlijker gaan schrijven. Ik heb mijn eigen stijl ontdekt. Het grappige is dat juist die persoonlijke blogs het goed doen onder mijn lezers. Ik krijg regelmatig reacties van mensen dat ze het moedig vinden. Of juist een aanmoediging in de trant van ‘Ik lees elke zondagmorgen je blog hoor!’ alsof ze er stiekem een beetje naar uitkijken. Echt leuk vind ik dat!

Nu is het tijd om te vertragen. Het bruggetje naar de slak ligt voor het oprapen. Een slak glijdt immers kalm en rustig door het leven. Geen gehaast. Geen gestress. Daar heb ik ook behoefte aan. Een schrijfpauze tijdens deze zomer, zoals elk jaar. Even leven als een slak met een trager tempo. Zodat ik in september weer met nieuwe ideeën de pen kan oppakken.

Ik wens iedereen een fijne en vooral trage zomervakantie!

N-Mrii

Creëer beweging met N-Mrii Stress- & Performance Solutions!

Specialist in leiderschapsontwikkeling, strategische procesbegeleiding, groepsdynamiek, communicatieve vaardigheden, persoonlijke effectiviteit en stressmanagement.

Mail: info@nmrii.nl | Telefoon: 06 – 57 33 45 90 | Site: www.minderstressophetwerk.nl

Online live incompany trainingen voor teams! Nieuwe trajecten van zes sessies van 1,5 tot 2 uur!

Keuze uit de training ‘Jongleren met taken en tijd!’, ‘Flow op je werk!’, ‘Positief omgaan met verandering, tegenslag en negativiteit!’ of ‘Effectief communiceren op het werk!’.

Kijk op N-Mrii Online Academy voor meer informatie!