Minder stress door mijn grenzen te verleggen…
We starten op 1.658 meter. Het eerste half uur gaat al flink steil omhoog. De zon brandt stekend op mijn rug ondanks het vroege tijdstip. Zweet loopt in straaltjes van mijn hoofd en drupt van mijn kin op mijn schoenen. Boooh, dit belooft nu al een pittig dagje te worden.
We hebben onze zinnen gezet op een lange bergwandeling naar de top van de berg op 2.509 meter. De wandeling begint werkelijk schitterend. Nadat we de boomgrens overschrijden, komen we in een weide-achtig landschap met her en der koeien. Spannend. Maar we hebben geleerd dat je een koe nooit de rug mag toekeren en zeker niet moet gaan rennen. Daarnaast heb ik mijn wandelstokken bij me als ‘wapen’. Het pad leidt ons naar een stenen muurtje van zo’n 1,5 meter hoog. We klimmen erover en we volgen een klein bergriviertje. Een stuk later verlaten we de rivier en het weiland over een soortgelijk muurtje en belanden we achter de berg in een sprookjesachtig gebied.
In de verte zien we de berg waar we op moeten. De hoogte zorgt voor verkoeling en regelmatig schuiven er wolken voor de zon. Heerlijk. Er liggen verspreid grote rotsen en verderop is er ‘lage’ dennebegroeiing waar het pad ons dwars doorheen leidt. Na dit bijzondere stuk wordt het gebied nog rotsachtiger. Het klimmen wordt minder zwaar doordat ik zo geconcentreerd ben op het pad. Ik spring van rots naar rots en geniet van de bijzondere vormen, de planten ertussen en af en toe een stroompje water. Stiekem stijgen we fors. Nadat we boven zijn, blijkt er nog een hele berg te zijn die we moeten ‘overwinnen’. Inmiddels is de top weer in beeld en zie ik een smal maar enorm steil pad omhoog gaan naar het topje waar we moeten zijn. Dat zal even pittig worden met mijn hoogtevrees. Maar ik heb de afgelopen jaren al veel overwonnen en ook nu ben ik positief gestemd. Vanaf die top gaat de wandeling verder. Ik schat dat het vandaar uit een kilometer is naar het volgende punt.
De rotsen worden steeds groter, de meertjes ook en de lucht steeds kouder. We zitten inmiddels al heel hoog. Ik begin een beetje op te hikken tegen dat laatste stuk dat steeds beter in beeld komt. Maar ik ga het doen! Terug is geen optie en het is dan nog maar een klein stukje voordat we de afdaling weer kunnen inzetten. We beginnen aan het laatste stuk. De steile helling met het smalle pad dat zigzaggend naar boven loopt. Niets om aan vast te houden… Geen bomen die me een beschut gevoel geven. Alleen maar kale koude rotsachtige steile berg. Ik ben gespannen maar loop gewoon. Hoop gloort boven. Want van daar is het nog maar een klein stukje. Daar houd ik me aan vast.
Mijn hart begint sneller te kloppen, mijn ogen zijn extra gefocust op gevaar en mijn ademhaling versnelt. Ik herken de stresssignalen en probeer bewuster en langzamer te ademen. Ik kijk niet naar beneden maar puur naar het pad. Ik blijf zo dicht mogelijk bij de grond. Regelmatig stop ik even. Trots haal ik de top. Bovengekomen ben ik verbaasd. Het plateau waarop we ons bevinden is hooguit vier meter lang en twee meter breed. Oeps, dat valt tegen. Aan de andere kant staat een hek (fijn) waardoor je via een poortje de wandeling langs een rotswand naar beneden kunt volgen. Dat is niet onze route, staat ook niet op ons kaartje. Onze wandeling gaat toch nog verder naar boven. Raar want dit was al een top. Het bordje zegt 1.40 uur tot het volgende punt. Ik schrik. Hoezo moeten we nog zo lang wandelen over die ene kilometer? Is dat kaartje niet goed? Of vergis ik me?
Met tegenzin begin ik aan de volgende klim. Een stuk naar boven via grote rotsblokken met een stalen kabel ernaast. Geen pad, geen treden maar pure grote rotsen met aan beide zijden een afgrond. Geen tuigje om me te zekeren aan de kabel. Dit is K#&*! met een hoofdletter. Mijn ademhaling gaat steeds sneller…. Mijn lichaam verkrampt… Mijn luchtpijp begint zich af te knellen…. Shit, volgens mij begin ik een soort paniekaanval te krijgen. Ik vraag Helmut te kijken hoe deze klim verder gaat en wat er boven is. Want het klopt niet. Als dat kleine stukje pad nog 1 uur en 40 minuten duurt, moet het wel een beklimming zijn. En wat naar boven gaat, gaat ook naar beneden.
Ik draai me voorzichtig om en ga op de rots zitten met beide handen stevig de staalkabel vasthoudend. Ik kijk naar beneden en schrik van de enorme hoogte. Ben ik hier naar boven geklommen? Ik moet janken… Weet me geen raad… Hoe kom ik hier ooit weg? Ik besluit geen stap meer te verzetten… Helmut komt terug en vertelt dat er boven een soort alm is van een paar meter breed met aan beide kanten afgrond. Hij kan niet ver kijken dus hij weet niet hoe het pad verder loopt. Eerder die week hebben we het begin gezien, een steile afdaling langs een rotsachtige bergwand. Het besluit is heel snel gemaakt. We gaan terug… Ook al is die wandeling erg lang. Het kan met niets schelen. Het is niet verantwoord om verder te klimmen met hoogtevrees.
Ik klauter angstig die paar meter langs de staalkabel naar beneden, terug naar het kleine plateau. Daar maken we de afspraak ‘Helmut voor, Amanda achter met hond en ik tussenin’. Niet naar beneden kijken en rustig lopen. We hebben alle tijd. Ondanks de kou heb ik het bloedheet. De afdaling is spannend maar het gaat goed. Hoe verder we beneden komen, hoe rechter op ik weer loop. Onderaan begin ik weer een beetje bij mezelf te komen. Moet ik me schamen dat ik zo’n watje ben? Of is het juist een overwinning dat ik zover gekomen ben… En was dat laatste stuk juist de grens die nu nog te ver voor mij was?
Mijn lichamelijk stressreactie heeft heel veel energie losgemaakt, waar adrenaline en cortisol niet goed voor zijn. Die energie kan ik nu wel gebruiken. Vol goede moed en weer vrolijk beginnen we aan de verdere afdaling naar beneden van zeker twee uur. Ik denk terug aan de top van zojuist. Hoogtevrees is waardeloos! Het is een vorm van angst waarbij ik van alles in mijn hoofd haal van wat er allemaal zou kunnen gebeuren (Wat als ik misstap? Wat als de rots loslaat? Wat als een aardbeving alles doet trillen? En zo kan ik nog vele varianten bedenken). Ik kan op twee manieren terugkijken. Ik kan mezelf naar beneden halen omdat ik de wandeling op de top heb afgebroken. Of ik kan kijken naar wat ik bereikt heb tijdens deze wandeling. Ik heb de steile zigzagweg toch echt alleen beklommen! Dat heb ik nog niet eerder gedaan. Dus dat is stoer van mezelf. Yes!
Angst is een vorm van stress. Het waarschuwt je voor gevaar. Het heeft te maken met dingen die zouden kunnen gebeuren. Het zorgt er automatisch voor dat je vermijdingsgedrag gaat vertonen. Dus als iets spannend is, ga je het juist uit de weg. Zo is het met hoogtevrees, maar ook in het werk. Als je ergens tegenop ziet, ben je geneigd het te vermijden, uit te stellen. En daardoor wordt het steeds groter in je hoofd. Want vermijden heeft geen zin. Dat lastige gesprek of die afwijzing moet toch een keer gedaan worden. Vermijden zorgt dan voor meer stress.
Het is belangrijk om zaken waar je bang voor bent, in kleine stapjes te overwinnen. Dus niet vermijden maar juist beetje bij beetje toestaan. Maar wel tot een bepaalde grens. Maak de uitdaging klein… Kijk naar wat er wél lukt… Geniet ervan…
Ik heb weer een persoonlijke grens overtroffen… maar ik was er bijna overheen gegaan… Ik heb in ieder geval geen nachtmerries gehad van deze bergwandeling. Ik kijk er met trots en plezier op terug. Want het was één van de mooiste en indrukwekkendste wandelingen van deze vakantie.
N-Mrii
