Alleen loop je veeeel sneller…
maar is veeeel minder leuk!
We lopen terug op het bospad dat we eerder gelopen hebben. Volgens het kaartje begint wandeling 21 bij de splitsing van het Wetterkreuz. Aangekomen bij dat punt is er geen kruising en geven de bordjes aan dat we terug moeten. We wandelen nog eens over het groene, bemoste pad en verderop staat een stelletje, waarvan de man in een knalrode polo, ook de weg te zoeken. Op het moment dat we het stel passeren, beginnen ze ook te lopen.
De man heeft er stevig de pas in. Het pad begint na een nieuwe splitsing flink te stijgen. Het stel volgt ons. Ik voel me behoorlijk opgejaagd door de ‘rode’ man. Omdat het pad erg smal wordt, kan hij me niet inhalen. Een stukje verder lukt het hem wel. Het lijkt wel of hij een wedstrijd moet winnen. Een meter of 50 verder bereikt hij een uitkijkpunt en stalt zich daar pontificaal wijdbeens. Hij pakt zijn mobiel en steekt twee vingers tussen zijn lippen en fluit luid naar zijn vrouw, zoals je naar een hond fluit. De vrouw, die nog een stuk verder beneden loopt, wordt gemaand te poseren voor zijn foto. Wij passeren hem weer en Amanda en ik kijken elkaar verontwaardigd aan. We lijken allebei te denken ‘Zo roep je je vrouw toch niet?’. Na enkele minuten voegt zijn vrouw zich bij hem. Ze is zichtbaar uitgeput van de stevige klim. Hij, helemaal uitgerust, vervolgt meteen zijn pad. ‘Wat een sukkel’ denk ik nog.
Een paar minuten later loopt de man weer vlak achter ons te duwen. Hij haalt ons niet in want zijn vrouw is ‘achtergebleven’ op haar eerste uit’put’plek. Hij moet wel wachten op haar. Een stuk verder gaat het pad rotsachtig steil omhoog.
Er loopt een bejaard stelletje. De man heeft een groene nikkebokkerbroek aan met knalrode kniekousen eronder. ‘Wat is het toch met de kleur rood vandaag?’ De man beklimt de rots lenig voor zijn leeftijd en geeft zijn vrouw liefdevol een hand en trekt haar omhoog. Ze kijken elkaar aan en lachen. Ik kijk naar het schouwspel en voel meteen een warmte door mijn lijf stromen. ‘Wat een lieverd!’ Hij blijft zorgzaam bij zijn vrouw en helpt haar als dat nodig is. Wat een andere beleving. We maken een praatje met deze mensen. Ze dachten dat ze het seniorenpad bewandelden. Dat blijkt niet zo te zijn maar stoer vervolgen ze hun pad… op hun eigen gezamenlijke tempo.
Ik vraag me af of je aan de manier waarop beide stellen wandelen, kunt zien hoeveel stress ze in hun relatie hebben. Wat zou de snelle man met de rode polo denken als hij naar boven snelt? ‘Ik moet de snelste zijn!’ of ‘Kijk mij eens snel boven komen!’ of ‘Moet ik nu weer op haar wachten, dat ze eens wat tempo maakt!’? En wat zal zijn vrouw denken? ‘Ooooh, wat een geweldige man heb ik dat hij zo snel boven komt!’ of ‘Wat een egoist, moet ie weer aan de hele wereld laten zien hoe goed hij is en laat hij mij hier achter!’ of ‘Hij zal me wel een zwakkeling vinden…’?
En wat zal de oudere man met de rode sokken denken? ‘Ooh, dit is niet zo’n slim pad voor ons… Ik zal zorgen dat mijn vrouw veilig op haar eigen tempo boven komt!’ en zijn vrouw ‘Ooh, dit is wel heel erg steil, maar wat een lieve man heb ik… hij staat letterlijk aan mijn zijde om me te helpen!’.
Tja, ik weet niet wat ik ervan moet denken maar ik weet wel dat ik bij het oude stelletje blije en warme gevoelens ervaar.
En dat ik mezelf gelukkig mag prijzen met Helmut die aan mijn zijde loopt en me verder helpt als het lastig wordt. Samen lopen maakt me veel gelukkiger dan alleen…
N-Mrii
Samen kom je verder!
Prachtige tekst weer, het lijktl op mijn eerste en tweede huwelijk ha ha. Gelukkig lijkt mijn tweede op de senioren! Zo herkenbaar.