Ik ben oké, jij bent oké!

Na de training praat ik nog wat na met één van de deelnemers. Het onderwerp van vandaag stond in het teken van denkpatronen en de invloed hiervan op stress. Ik drink nog een colaatje light met de groep en neem afscheid om naar Mireille te gaan. We hebben afgesproken in Geldrop en gaan daar een hapje eten. Omdat ik bijna 15 jaar in Geldrop gewoond heb, is het voor mij thuiskomen. En ook het weerzien met mijn hartsvriendin voelt warm aan.

We wandelen relaxed naar het restaurant. Nauwelijks iets opmerkend van onze omgeving gaan we volledig in ons gesprek op. Of we elkaar nu een dag niet hebben gezien, of een jaar niet, het maakt niets uit. We pakken de draad gewoon weer op. De tijd vliegt voorbij. De ober komt drie keer langs om onze bestelling op te nemen… ‘Ooooh, uuuh, ja, we moeten nog kijken’ zeggen we schuldbewust waarna we ons weer verdiepen in ons gesprek en wederom vergeten de kaart te bestuderen. “Mier” vertelt over haar werk, haar kids, haar partner, haar interesses. En ook ik vertel hoe het met mij gaat. Het gesprek gaat als vanouds alle kanten op. En dat boeit ons niet… Het is gewoon gezellig. Ik vertel over het onderwerp van mijn training van vandaag en haal een nogal controversieel boek aan dat ik aan het lezen ben ‘Bewustzijn als medicijn’. Mireille schiet in de lach en slaat met haar hand op tafel. ‘Nou’ zegt ze ‘Das nou ook toevallig, daar ben ik ook mee bezig’. Meteen komen allerlei herinneringen naar boven en gaat het gesprek naar het moment van onze kennismaking.

‘Blinddate’

Want tien jaar geleden heeft Mireille op sportmaatje.nl (site bestaat niet meer) een oproep voor een hardloopmaatje geplaatst. Toevallig op hetzelfde moment zoek ik ook een runningmate. Inmiddels geloof ik niet meer dat toeval bestaat. Op de een op andere manier lukt het ons om onze nummers uit te wisselen via de onderwerpregel zonder betalend lid te worden. We maken eind 2008 contact en begin 2009 hebben we een eerste sportdate. Ik kan me nog goed herinneren dat ik bij haar aanbel, in het donker en in de kou, dik ingepakt met een Khadaffi sjaal om mijn nek. Toch spannend om met iemand te gaan hardlopen waarvan je totaal niet weet of er een klik is en of we hetzelfde tempo hebben. We geven elkaar een hand en wandelen naar een beginpunt waar we rustig starten met rennen. Tijdens het rennen beginnen we elkaar een beetje te ‘verkennen’. Tijdens die eerste tocht vertelt Mireille dat ze met ‘De kracht van het NU’ van Tolle bezig is. En toeval of niet, ik ben ook bezig in dat boek…

Sportmaatje

De klik is er! Er bloeit een mooie vriendschap op. Zij wordt tot ‘Mier’ gedoopt en ik tot ‘Am’. Al snel gaan we trainen voor halve marathons waarvan we er heel wat hebben gelopen. We rennen op de hei, in het bos, in het dorp. We rennen in de kou (-15), in de hitte (+30), in de regen, hagel, storm, sneeuw en ga zo maar door. Ieder weertype vormt weer een nieuwe uitdaging. Maar we hebben twee rondjes die favoriet zijn. Het bosrondje achter mijn huis en het rondje over de Strabrechtse Heide. Soms beiden gecombineerd. En wat doen we tijdens het rennen? Kletsen… Geen onderwerp blijft onbesproken. Daarnaast eten we met onze meiden vaak bij elkaar. Mireille houdt van koken, en experimenteren. Alles wat de kookprogramma’s laten we zien, krijgen we voorgeschoteld. En ik zorg als tegenprestatie voor eenvoudige kaneelpannenkoeken, burrito’s of lasagne.

Wat maakt vriendschap bijzonder?

Maar wat maakt onze vriendschap zo bijzonder? Wat is het dat wij zo’n band voelen? Ik kan het niet anders omschrijven dan dat ‘ik mezelf kan zijn’ bij Mier. Want ze oordeelt niet over mij. Ze komt niet met ongevraagde adviezen over hoe ik alles moet doen. Nee, ze luistert, lacht me toe en geeft haar mening. Maar ze weet niets beter. Ze heft niet belerend haar vingertje over hoe ik mijn uitdagingen zou moeten aanpakken. En zo werkt het andersom ook. Mier is Mier. Ze is wie ze is en daarom waardeer ik haar ook zo. Geen gedoe, geen ego, gewoon authentiek en oprecht. Wij kunnen op elkaar bouwen. Wij weten van elkaar wanneer we ons K&^% voelen. En dat mag er ook zijn. Onze vriendschap is volstrekt gelijkwaardig. Het is een ‘weten’ dat er iemand voor je is, waarbij je terecht kunt als je dat nodig hebt. Ik ben oké, zij is oké!

Sociale steun

Het is een vorm van ‘sociale steun’ die ik iedereen gun. Iedereen heeft minimaal drie mensen nodig waarbij hij met zijn problemen terecht kan. En het liefst mensen waarbij je met verschillende uitdagingen terecht kunt. Stress op het werk kun je bij vriend A kwijt. Zorgen over de kids, die snapt vriendin B het beste. En studiestress, daar heb je maatje C voor. Hoe ziet jouw sociale netwerk eruit? Heb jij genoeg mensen om je heen waar je terecht kunt als het even moeilijk is. En voor wie ben jij een steun en toeverlaat?

Mireille en ik wandelen terug naar haar huis en nemen enthousiast afscheid van elkaar. Een nieuwe wandeldate staat gepland. Ik zie er nu al naar uit.

N-Mrii

Wil jij op een flexibele manier omgaan met uitdagingen in je leven? En investeren in de dingen die belangrijk zijn voor jou? Doe dan mee met de training ‘ACT – The Intensive’!

Ga zes weken met een vaste groep aan de slag op donderdagavond. Kijk op minderstressophetwerk.nl voor meer informatie of mail me op info@nmrii.nl. De training start eind oktober.