Mijn hopeloze zoektocht naar rust…

5.30 uur. Mijn wekkerradio wekt me. Ik ben meteen klaarwakker en spring snel uit bed. Omdat ik gisteravond alles al klaar heb gelegd, zit ik binnen een half uur in de auto. Ik hou nauwlettend de fileberichten in de gaten. Het is elke keer weer een race tegen de klok. Mijn snelste tijd is 1 uur en 11 minuten, midden in de zomervakantie. Mijn langzaamste tijd? Nou, gemiddeld rijd ik er twee uur over. Ik hoop om half 8 op kantoor te zijn en de file net te mijden. Dat lukt natuurlijk niet. Het miezert en het is donker. Het recept voor gedoe op de weg. Ik voel me opgejaagd. Intussen spreek ik wat ideetjes in op mijn telefoon. Rond 7 uur kan ik al een collega bellen. Dat scheelt weer een overleg straks.

Door de file kom ik een uur later aan dan gewenst. Hierdoor heb ik geen tijd meer om mijn mail te checken en de stukken voor het overleg van de volgende dag uit te printen. Dat moet dan maar aan het einde van de dag. Ik jaag de afdeling over, maak snel een kletspraatje met een paar collega’s en sluit me vervolgens op in zeven verschillende overleggen. die naadloos op elkaar aansluiten. Geen tijd om mijn gedachten te ordenen. Continu maar doorhollen. Mijn hoofd en mijn lichaam staan in de sneltreinmodus. Ik prop mijn brood tussendoor naar binnen terwijl ik de trap af ren naar de blikjesautomaat. Ik snak naar cola light. De automatenkoffie komt me mijn oren uit.

Aan het einde van de dag print ik de stukken voor de volgende dag en kijk ik met een schuin oog naar nagekomen stukken in mijn mailbox. Drie extra stukken. Shit…. die moet ik vanavond ook nog doorploeteren. Ik kijk met een schuin oog naar de aangrenzende snelweg en zie in de schemering dat het verkeer langzaam voorbij kruipt. Nog een keer shit…. Dat belooft niet veel goeds. En ik wilde vanavond nog hardlopen. Dat streep ik direct van mijn to do-lijstje. Voordat ik thuis ben, gekookt en gegeten heb, is het zeker 21.00 uur. En dan moet ik die stukken van morgen nog doornemen.

Gejaagd sluit ik mijn computer af, haast ik me naar de auto en begin geërgerd aan de slakkengang naar huis. Gelukkig sta ik niet alleen in de file… Ik bel een aantal collega’s en we nemen een aantal zaken door. Het laatste half uur in de auto voel ik me doodmoe. Ik weet nu al dat ik straks niet bepaald gezellig ben thuis. In wat voor ratrace ben ik beland? Waar ben ik mee bezig? Ik loop mezelf compleet voorbij… Ik DOE alles gehaast, echt alles. En ik snak alleen maar naar een heel klein beetje rust!

Maar welke strategie ik ook hanteer, het leidt niet tot rust. Ze verergeren juist mijn problemen en vergroten mijn onrust. Want hoe drukker ik het krijg, hoe harder ik ga werken. Ik neem er ook steeds nieuwe projecten bij. Daarbij moet ik alles wat ik doe, echt perfect doen. Ik ben zelfs dwangmatig aan het hardlopen met mijn Garmin om. Steeds weer iets verder, én harder, in minder tijd. Alle ballen in de lucht houden… Natuurlijk kan ik dat!

Maar word ik daar ook gelukkig van? Ik doe het mezelf aan! Want in mijn eindeloze en inmiddels hopeloze zoektocht naar rust, hanteer ik strategieën waarmee ik mezelf nog dieper ingraaf. Ik veroorzaak steeds meer stress en onrust bij mezelf in mijn zinloze gevecht van meer, harder, beter, sneller en ga zo maar door. En voor wie doe ik dat allemaal? Niet voor mezelf… Dat besef komt ineens keihard binnen. Als ik zo door blijf gaan, raast het leven aan me voorbij. Zonder dat ik ervan genoten heb. En dat is wat ik niet wil! Maar hoe kom ik hier dan vanaf? Want alles wat ik doe in mijn hopeloze zoektocht naar rust, zorgt dat ik mezelf dieper ingraaf in mijn eigen put van overdreven prestatiegerichtheid, doorgeschoten verantwoordelijkheid en buitensporige dienstbaarheid.

Ik besluit te stoppen met die eeuwige haast, die jachtige manier van doen, die overvolle agenda. Ik stop ermee! Ik laat de controle volledig los en wacht wat er gebeurd. Het kan me ook niet veel meer schelen. Ik strijk neer op een bankje in het bos. Ik vertraag en merk dat ik adem begin te halen. Ik begin ruimte te voelen. Ik begin te ontspannen… Er valt een vreemdsoortig gevoel van rust over me heen. Een soort gelukzaligheid. Een glimlach tekent zich af op mijn lippen… Dit is het! Op het moment dat ik gestopt ben met doen… Op het moment dat ik gestopt ben met het zoeken naar die olifant, die ik innerlijke rust noem, blijkt die gewoon naast me op het bankje in het bos te zitten…

Inmiddels jaren verder, geniet ik nog steeds van het olifantje dat naast me zit. Ik neem mezelf een stuk minder serieus. Meer, harder en sneller hebben plaats gemaakt voor minder, zachter en langzamer… Wat een rust!

N-Mrii