---N-Mrii's Avonturen---Werkgeluk en plezier

Met één pilletje voor altijd van mijn angst af!

10 maart 2019 N-Mrii

Bezorgd kijk ik van mijn knieën naar de besneeuwde helling. Dit is hét moment van de waarheid… Doet ie ’t? Of doet ie ’t niet? Ik schuif voorzichtig naar voren en maak wat snelheid om, voor het eerst in twee jaar, mijn eerste bocht te maken. Alsof ik nooit gestopt ben met skiën, glij ik naar beneden. Enigszins verbaasd stel ik vast dat ik geen centje pijn lijd! Hoe ik me ook focus op ieder pijntje en trillinkje in mijn geblesseerde knie, moet ik vaststellen dat hij het gewoon weer doet. Ik voel vreemd genoeg wel steekjes in mijn andere knie.

We genieten van een lang weekendje op de latten in Oostenrijk. De eerste dagen is het relatief rustig op de piste. Omdat het ’s middags flink dooit, is de sneeuw op de lager gelegen delen ronduit ‘pap’. Dat voelt toch niet zo goed aan mijn tere knieën. Ik zoek bewust naar plattere stukken die wat minder belastend zijn en stuur mijn ski’s die kant op. Enkele ogenblikken later slaat mijn ene ski inclusief been linksaf en besluit mijn rechterski rechtdoor te gaan. Mijn lichaam belandt al snel ergens midden in de sneeuw. Mijn ski’s schieten uit en terwijl ik opsta, zak ik een halve meter weg. Oeps, dit maagdelijk stukje berg blijkt ‘off piste’ te zijn. Na een kwartier klunen, bereik ik gelukkig weer op de geprepareerde helling.

We besluiten het hogerop te zoeken. Daar is de temperatuur nog onder het vriespunt en de sneeuw goed. Ineens word ik geconfronteerd met mijn hoogtevrees. Zolang de liften tegen een helling opgaan, is er niets aan de hand. Maar bungelend in de harde wind boven een ravijn, zorgt voor heel wat spanning. De angst grijpt me letterlijk naar de keel. Gelukkig komt de lift snel weer in beweging. Helaas zitten er een paar relaxte skiërs naast ons die de beugel van de lift ruim vijftig meter voor het eindstation omhoog doen. Weer verkramp ik van de angst. Blij om vaste sneeuw onder mijn ski’s te voelen, zoeven we weer naar beneden.

’s Avonds op de hotelkamer zie ik een programma van EenVandaag bij BVN. Het gaat over angst. Een vrouw met een spinnenfobie slikt één pilletje en is een dag later van haar angststoornis af. Ze streelt een enorme vogelspin alsof het haar kat is. Benieuwd kijk ik verder. Zou dat ook werken bij hoogtevrees? Het blijkt te gaan om een experimentele therapie waarbij mensen binnen één dag van hun angst afkomen. De onderzoekers brengen de proefpersoon in een angstsituatie en laten ze vervolgens een bepaalde variant van een bètablokker slikken. Hierdoor wordt een deel van dat angstgeheugen gewist. Interessant! Als dit onderzoek werkelijkheid wordt, is extreme angst straks zo verholpen. Zonder dure of ingewikkelde therapieën. Gewoon met één pilletje van mijn hoogtevrees af. Of nog mooier ‘vliegangst’! Wow… Ik wacht nog even met onze reis naar Canada… 😉 En hoe gaaf zou het zijn voor al die mensen met spreek- of podiumangst?

De volgende dag is het superdruk op de piste. Terugdenkend aan die uitzending, geloof ik niet dat zo’n pilletje helpt tegen angst voor overmoedige prutsers op een smeltende piste. Barstend van de spierpijn in mijn bovenbenen als gevolg van de ‘papsneeuw’, zorgen onervaren skiërs, die te hard en te ongecontroleerd naar beneden suizen, voor heel wat angstige momenten.

N-Mrii