Een burn-out accepteren…

Ze buigt zich geconcentreerd over het formulier en interpreteert de score van de test die ik zojuist heb ingevuld. Ze staat op, kijkt me aan, terwijl ze zegt ‘Je hebt een burn-out, Anne-Marie!’. ‘Oké’, denk ik, ‘Vertel eens iets nieuws?’. Ik vraag haar hoe ik er vanaf kom. ‘Je kunt hier onmogelijk mee aan het werk blijven!’ antwoordt de therapeut. Stronteigenwijs reageer ik ‘Hoezo niet? Ik kan het me echt niet veroorloven om me ziek te melden’. Een stemmetje in mijn hoofd schreeuwt ‘Als je je ziek meldt, geef je toe dat je iets in je hoofd mankeert!’. Toegeven is geen optie. Dat is persoonlijk falen. Het zorgt voor schaamte ‘Ik kan het niet meer bijbenen’. Zeker in mijn functie als (beginnend) manager. Ik sleep me elke dag naar mijn werk én heb steeds minder energie voor leuke dingen. Heb de weekenden en vakanties nodig om enigszins op te laden.

Eenzelfde opstelling herken ik bij coachees en deelnemers aan mijn trainingen, die worstelen met werkdruk en stress. Accepteren dat de stress je serieus parten speelt, is een belangrijke stap om aan je herstel te beginnen.

Hoe accepteer je dat het je teveel wordt? Allereerst is het zaak dat je de scheiding tussen lichaam en geest loslaat. Elke ziekte uit zich zowel fysiek als psychisch. Iemand die een hartaanval overleeft, kan moeite hebben om zijn lichaam weer te vertrouwen. Iemand die last heeft van werkstress, krijgt steeds ergere fysieke klachten. Als je die blijft negeren, zegt je lichaam uiteindelijk STOP.

Acceptatie is een vereiste om verder te kunnen. Het begint met het herkennen van de stresssignalen. Onderzoek in je lichaam waar de stress zich vastzet. Wat voel je precies? Wat zijn je waarschuwingssignalen? Onderzoek ook hoe de stress zich manifesteert in je functioneren. Bij mij was dat slapeloosheid, piekeren, boosheid en chaos in mijn hoofd. Mijn hersenen stonden tegelijkertijd in de jaagstand (Ik moet presteren!) én de gevaarstand (Ik moet vechten!). Systemen die elkaar versterkten en zorgden voor nog meer actie. Mijn zelfzorgsysteem leek kapot. Lege batterijen…

De volgende stap is het erkennen dat het even niet meer lukt. De stress- en alarmsignalen zijn overduidelijk. Wat gebeurt er als je zo doorgaat? Is dat wat je wilt? Waarschijnlijk zal een flinke huilbui het gevolg zijn. Ontlading is goed. Je moet de pijn in je lichaam en je hoofd ten volle ervaren. Elke manier van controle of vermijding verergert de situatie.

Vergelijk het met het onder water houden van een strandbal. Hoe harder je duwt, hoe meer druk er komt. Als je loslaat, vliegt de bal omhoog. Je kunt ervoor kiezen de bal op het water te laten dobberen. De spanning in de vorm van de bal is er, mag er ook zijn zonder dat je het gaat beïnvloeden. Je hoeft je niet ziek te melden maar je maakt het wel bespreekbaar. Onderzoek met je leidinggevende wat je nodig hebt om weer prettig te kunnen functioneren. Erkenning is de stap naar zelfzorg. Krijg grip op de situatie en zorg dat je energie wordt aangevuld. Doe mindfulness of ontspanningsoefeningen waardoor je beter slaapt en minder piekert. Ga daarna actief aan de slag met je stresspatronen en -strategieën, de manier waarop je met stress omgaat.

Wat heb jij nodig om de stap naar acceptatie en zelfzorg te zetten?

N-Mrii

Wil je minder stress? Kijk dan op mijn site minderstressophetwerk.nl voor meer informatie over Stress- en Burn-out Coaching of Teamcoaching. Of neem contact met me op!

Op 9 mei a.s. start de (7-weken) training Compassie- The Intensive.