Mijn positieve armbandje…
Terwijl ik de eerste online training ‘Hoe kom ik sterker uit een crisis? Een cursus in positief omgaan met verandering, tegenslag en negativiteit‘ afsluit, neem ik me voor om de komende week mee te doen met de oefening van de deelnemers. Dat doe ik vaker als ik een training geef. De eerste les gaat over positiviteit. De deelnemers ontdekken het begrip, de positieve emotiecirkel en de ‘Built-and-Broaden theorie’ van Fredrickson. Hoewel ze elkaar niet kennen, stellen ze zich meteen open en kwetsbaar op. In de break-out-rooms leren ze elkaar beter kennen en blijken ze tijd te kort te komen. Ik ben iedere keer weer verrast hoe snel je online verbinding kunt leggen.
De oefening die ik de deelnemers meegeef, is het wisselen van een armbandje van pols als een kritisch stemmetje in hun hoofd ze naar beneden begint te halen of ze een negatieve situatie ervaren. Ze kunnen ook een voorwerp verwisselen van broekzak. Het doel is bewust te worden van hun eigen mindset.
De volgende morgen zit ik al vroeg in de auto naar een training. Ik verplicht mezelf jaarlijks een specialisatie te volgen op mijn vakgebied. Terwijl ik nog geen half uur onderweg ben, zit er iemand op de derde baan te sukkelen. Ik verwissel het armbandje van pols. Dat gebeurt tijdens de twee uur durende rit nog drie keer.
Op locatie hebben twee deelnemers een mindfulness-oefening voorbereid waar we mee starten. Lekker even ontspannen. Ik merk dat ik echt moe ben na een drukke week en val bijna in slaap. Het bandje blijft zitten. Later op de morgen wordt er lang bij één onderwerp stil gestaan. Daar word ik onrustig van. Het bandje verhuist weer naar rechts. Dan neem ik voor de groep plaats om mijn proces tussen de vorige en deze bijeenkomst toe te lichten. Mijn voorganger heeft vooral het teamproces belicht. Dat deed ze aan de hand van denkvragen, die ze onbeantwoord laat. Mooi! Ik leg de nadruk op mijn eigen proces. Ik licht mijn worsteling toe met de keuze voor een inventarisatiemodel en beantwoord de vragen die ik mezelf de afgelopen maanden heb gesteld. Een aantal studiemaatjes vindt het gaaf om te horen. Anderen niet. Eén laat dat letterlijk horen; ‘Ik haak helemaal af bij dit verhaal. Ik kan er niet eens naar luisteren. Waar gaat het over?‘. Ze steekt haar aversie niet onder stoelen of banken. ‘Oké‘ denk ik ‘Prima toch… Dat iedereen zijn eigen stijl heeft‘ en ik zeg ‘Oké, dat kan‘ en ga er verder niet op in omdat voor mijn gevoel de feedback niet zuiver is. Gaat het om mij als persoon of om de inhoud van mijn verhaal? Voor de groep zittend, verwissel ik zichtbaar het bandje van rechts naar links. Het zinnetje ‘Ik ben oké, jij bent oké!‘ zoeft door mijn hoofd en ik kan het hiermee loslaten.
In de pauze komt de betreffende dame bij me zitten en ze begint onhandig een gesprekje. ‘Ik heb het idee dat wij elkaars polariteiten zijn. Jij bent heel anders dan ik. Jij bent veel taakgerichter, ik ben juist mensgericht‘. Nieuwsgierig vraag ik haar waarop ze dit baseert. Ze valt in herhaling. Het komt erop neer dat ze misschien van mij zou kunnen leren in mijn doelgerichtheid maar dat ze zich daar niet prettig bij voelt. Ik verwissel, met een broodje in mijn ene hand, klungelig het armbandje naar mijn andere pols. Al kauwend vraag ik mezelf af hoe het komt dat ik het anders zie. We hebben nooit één op één geoefend of een gesprek gevoerd. Ik ken haar niet goed. Ik geef haar terug dat ik juist overeenkomsten zie en helemaal geen uitersten. Ik begin letterlijk jeuk te krijgen van dat stempel op een eerste indruk. Dat zeg ik niet hardop. Het bandje verwisselt binnen een paar minuten een paar keer van hand. Ik besef me dat op deze manier vooroordelen worden geboren die zorgen voor beginnend gedoe. Ik zie het vaker gebeuren in teams. Als er verschillende meningen zijn, worden die juist uitvergroot in plaats van samen te onderzoeken wat de groep bindt.
’s Middags vertraagt één van de deelnemers de cursus door steeds de aandacht te vragen. Ze licht de groep herhaaldelijk toe hoe zij het in de praktijk doet. Het tempo waarop het bandje wisselt van hand neemt recht evenredig toe. Enerzijds omdat ik door wil met de training. Ik kom hier om te leren en niet om naar al die %&#-verhalen te luisteren. Anderzijds omdat ik in haar gedrag mijn eigen valkuil herken. Ik heb een hekel aan betweters maar doe precies hetzelfde door in mijn enthousiasme allerlei kennis te delen. Ik word meteen wat milder. ‘Ik ben oké, jij bent oké!‘
Onderweg laat ik de dag nog een keer de revue passeren en ben verbaasd over de hoeveelheid oordelen die de toon zetten in mijn hoofd. Het verwisselen van het armbandje maakt me daar pijnlijk bewust van. Het is tientallen keren verhuisd van plaats. Tegelijk besef ik dat mijn innerlijke criticus niet de hele dag actief was. Ik heb leuke gesprekken gevoerd, lekker geoefend en veel geleerd. Die ‘negatieve’ momenten duren maar kort en beïnvloeden mijn dag veel minder als ik er geen aandacht aan geef. De positieve ogenblikken hebben de overhand… Maar die zijn kennelijk niet interessant voor mijn overlevende brein.
N-Mrii
Wil je minder werkstress? Meer werkplezier? Kijk dan op minderstressophetwerk.nl voor informatie over Stress- en Burn-out Coaching of Teamcoaching.
Interesse in stressreductietrainingen of communicatietrainingen? Kijk dan bij de trainingen die ik geef. Elke training heeft een verdiepingsprogramma van twee maanden. Hiermee kun je het geleerde ook borgen in jouw werkpraktijk. Of kies voor een onlinetraining!
Meer informatie over incompany leiderschapstraining en/of -coachtraject op maat? Neem dan contact op met Anne-Marie via info@nmrii.nl.
