Crashtype of turbotype?
STAP, stap. STAP, stap. STAP, stap. Links, rechts. Links, rechts… De cadans ziet er al vroeg in. We lopen in een gelijk tempo waarbij het ritme van onze voetstappen rustgevend klinkt. Mijn man loopt voor me met het hondenspan naast zich. Ik ren erachter. Sky en Luna zijn elke week door het dolle heen als ze mee mogen. Hoewel het nog vroeg in de ochtend is, schijnt de laagstaande zon al flink. Met de wind in de rug worden mijn benen snel opgewarmd. Omdat het 7 graden vriest, zijn we dik ingepakt. Muts op ons hoofd, handschoenen aan en een extra broek eronder. Ofschoon hardlopen niet van nature mijn favoriete bezigheid is, geniet ik enorm van dit rondje. De groene weilanden en bruine akkers zijn bedekt met een dun laagje sneeuw. De lucht is blauw en je kunt ver kijken. De skyline van Maastricht tekent zich mooi af met België op de achtergrond. De zon maakt de wereld een stuk lichter. De kou is geen enkel probleem. Terwijl we bij Bemelen via een ‘grubbe’ al dalend de schaduw van een verdekt parkachtig bos in duiken, wordt de kou weer voelbaar. De sneeuw op de grond is hier meer aanwezig. Omdat we ons tussen de heuvels bevinden, waan ik me even in Oostenrijk. De schaduwkant van de berg is een stuk witter terwijl de kant waar de zon fel op schijnt, volledig groen is. Weer zo’n genietmomentje van dit natuurschoon. Onze ronde buigt zich af en begint, nog altijd in de schaduw, langzaam te stijgen. De snijdende wind wordt nu echt voelbaar. Mijn benen koelen in rap tempo af. Gelukkig laten we het bos snel achter ons en doet de zon een poging om mijn benen weer op te warmen, nu vanaf de andere kant. Ik pak de honden over op het moment dat we een steil stuk omhoog moeten. Luna is echt een werkhond en helpt me hijgend naar boven. Op het plateau aangekomen, geef ik het span dankbaar weer over aan mijn man. Na een klein uur rennen komen we bezweet thuis. Dat lekkere gevoel van de runnershigh geeft me een voldaan gevoel.
Mijn man heeft intensieve sport nodig om af te schakelen. Hoewel hij weinig stress ervaart, is hij typisch een ’turbo-type’. Hij geeft extra gas als hij het druk heeft. Gaat juist nog meer doen in minder tijd. Zijn type heeft fysieke inspanning nodig om energie en druk kwijt te kunnen. Het grappige is dat hij denkt dat dit voor iedereen zo werkt. Ik ben echter meer een ‘crash-type’. Ik neem veel hooi op mijn vork en heb een enorm uithoudingsvermogen. Ik ben meer een diesel en kan eindeloos op hoog niveau blijven presteren. Daarbij negeer ik mijn stresssignalen compleet en loop daarmee het risico om in één keer in te storten. Ook niet handig!
Intensief sporten is dus niet de manier waarop een crashtype afschakelt. Ik heb meer me-time nodig. Urenlang met een goed boek in bad liggen. Of op de schommelbank in de zon. Of onder een dekentje op de bank lekker naar een zielige film kijken. Ik sport dan ook meer op wilskracht. Omdat het moet van mezelf. Omdat ik een goede conditie belangrijk vind. Niet omdat ik dat rennen nu persé zo leuk vind. Ook niet in de jaren dat ik continu trainde voor halve marathons. Toen was ik wel verslaafd aan het lopen. De adrenaline gaf me steeds een kick. En het rennen met mijn hardloopmaatje gaf ontspanning omdat we, ondanks een hoog tempo, honderduit kletsten onderweg. Zij was toen, net als mijn man nu, mijn stok achter de deur om te gaan. Misschien moet ik me toch weer inschrijven voor een halve marathon. Want op wilskracht kan een crashtype zoals ik wel lekker trainen!
N-Mrii
Creëer beweging met N-Mrii Stress- & Performance Solutions!
Specialist in leiderschapsontwikkeling, strategische procesbegeleiding, groepsdynamiek, communicatieve vaardigheden, persoonlijke effectiviteit en stressmanagement.
Mail: info@nmrii.nl | Telefoon: 06 – 57 33 45 90
Online live incompany trainingen voor teams! Nieuwe trajecten van zes sessies van 1,5 tot 2 uur!
Keuze uit de training ‘Jongleren met taken en tijd!’, ‘Flow op je werk!’, ‘Positief omgaan met verandering, tegenslag en negativiteit!’ of ‘Effectief communiceren op het werk!’.
