Ik irriteer me mateloos aan jouw gedrag… deel 2

In mijn vorige blog ging ik in op hoe je met irritant gedrag van anderen kunt omgaan. Als jij je irriteert aan een ander, is het belangrijk om eerst bij jezelf te rade te gaan. Immers, waarom heb jij zoveel last van die ander? Misschien heb je andere verwachtingen en klopt het beeld daarom niet. En als het belangrijk voor je is, geef je de ander zuivere feedback door je eigen gevoel helder neer te zetten zonder bedreigend of verwijtend te zijn.

Iemand zei eens tegen mij dat ik aanvallend ben en mijn communicatie veeeeel effectiever kan. Deze persoon noemde erbij dat hij wél goed communiceert omdat hij altijd zijn doel bereikt. Terwijl deze persoon mij slechts enkele keren had zien acteren in één bepaalde setting en mij niet kende. Oh ja, deze persoon had ook van anderen gehoord dat zij het ook vonden. Dus, ik moest toch echt mijn irritante gedrag aanpassen.

Je snapt natuurlijk wel dat mijn luiken gelijk dicht gingen… Ik stelde nog een vraag “Kun je een voorbeeld geven want volgens mij hebben wij nog niet zo vaak met elkaar te maken gehad”. De ander kapte het verhaal meteen af “Dit is mijn mening!”.

Oké, prima, als dat de toonzetting wordt…. Over zuivere feedback gesproken…

Als iemand je feedback wilt geven is het fijn als er concreet gedrag wordt benoemd met een voorbeeld en het gevoel van of effect op die persoon. En dat die persoon dan een stilte laat vallen. Als jij de feedback herkent, zal er een goed gesprek volgen. Als de feedback niet zuiver wordt gegeven, komt deze vaak erg bedreigend over. Dat kan voorkomen als:

• er geen voorbeeld wordt benoemd en het als een waarheid wordt geponeerd (“Zo is het en jij moet veranderen!”)
• jij als persoon wordt beschuldigd (“Jij bent aanvallend!” in plaats van “Gisteren zei je dat en dat tegen mij waarbij de woordkeuze en de toonzetting op mij aanvallend overkwam, weet je dat nog? Was dat je bedoeling?”)
• de ander zijn eigen gevoel niet benoemd (“Ik vind het lastig als…”)
• anderen erbij worden gehaald (“Ja, iedereen vindt dat! Oh, ja, ik ga natuurlijk niet zeggen wie dat ook vinden”)

Uiteraard vertel ik het verhaal lekker eenzijdig vanuit mijn eigen waarheid. Volstrekt niet objectief maar heel illustratief hoe dit soort dingen kunnen lopen. Als feedback niet zo handig wordt verteld (waarschijnlijk wel met de beste bedoelingen), komt deze volstrekt bedreigend en ongenuanceerd over en zorgt ze ervoor dat de relatie op scherp komt te staan. Het resultaat? Ik luister niet meer naar de “feedback” en denk bij mezelf “Who the fuck are you?”. Ik ga mijn gedrag niet aanpassen. Zeker niet…

Vertellen hoe een ander “moet” handelen is meestal geen slim idee. Mensen zijn geneigd “adviezen” te geven hoe een ander zich moet gedragen en heel belerend over te komen. Bij zuivere feedback geef je de ander de ruimte om zelf uit te vogelen hoe het werkt.

Want, wat doen mensen met adviezen die ze krijgen? Die leggen ze per definitie naast zich neer. Zolang het idee niet van de persoon zelf is, hoort hij je wel aan maar luistert hij niet. Hij gaat in ieder geval niet veranderen. Iemand gaat pas bewegen als hij zelf herkent wat hij doet, wat het effect ervan is en er belang bij heeft dat zijn gedrag verandert. Hij moet de “pijn” van zijn onhandige gedrag voelen. Dat kun je bereiken door goede feedback te geven en vervolgens vragen te stellen. Vragen vanuit respect en vertrouwen, niet vanuit een oordeel. Immers, elk gedrag komt voort uit een positieve intentie en kan door angst of onkunde “onhandig” worden.

Om nog even terug te komen op mijn eigen voorbeeld. Natuurlijk snapte ik wat de ander bedoelde. Maar door de manier van feedback geven, lukte het mij niet om op dat moment de positieve intentie van die ander te zien. En mijn poging om te begrijpen wat die ander daadwerkelijk bedoelde door een vraag te stellen, faalde helaas. Terugdenkend is de situatie lachwekkend. Want zijn wij mensen niet in staat om iets heel eenvoudigs, met klunzige communicatie, tot iets heel complexs te verheffen?

N-Mrii