Help, ik krijg stress van een nieuwe collega (3) – “Waarom het niet klikt!”

Nieuwe collega’s kunnen gedoe veroorzaken in de “pikorde” binnen de groep. Sanneke wordt mijn nieuwe collega. De leiding is laaiend enthousiast over deze dame. Ze heeft een mooi trackrecord. “Gelukkig” denk ik “Er komt weer licht aan het einde van de tunnel na een periode van een te hoge workload. Met Sanneke kunnen we weer stappen maken”.

Ze stelt zich meteen aan me voor, ik voel een klik…. ook zo’n lekker direct type! Tegelijk stort ze een emmer ellende over me heen. Ze is nogal verbaasd over wat er allemaal niet goed is binnen ons bedrijf. “Dat hadden ze me niet verteld!” zegt ze me ronduit verontwaardigd en ze wil dat ik haar vertel wat ik hier doe. Ik slik een keer en begin me ongemakkelijk te voelen. Hoe blij kan ik nog zijn met de komst van Sanneke? Ze is niet echt geïnteresseerd in wat ik te vertellen heb en het lijkt erop dat ze het wiel dat ze elders heeft uitgevonden meeneemt naar onze organisatie. Ik vraag me af of dat wiel hier wel past.

De komende blogs kijk ik naar de verschillende vormen van interactie tussen collega’s en zoek ik naar verklaringen waarom er mogelijk geen klik is met die (nieuwe) collega. Hierbij ga ik uit van verschillende invalshoeken. 

Wie heeft het voor het zeggen…

Communicatie bestaat uit verschillende niveaus die altijd tegelijkertijd aanwezig zijn. De communicatie gaat over iets, de inhoud, en met iemand, de relatie met de ander. De inhoud bepaalt wat er gezegd wordt en de relatie bepaalt hoe het gezegd wordt. Het relatiestuk wordt veelal niet uitgesproken en is non-verbaal aanwezig tijdens elke communicatie. Veelal is een gesprek tussen collega’s gelijkwaardig. Als communicatie niet gelijkwaardig verloopt, luidt de impliciete vraag op relatieniveau veelal “Wie heeft het voor het zeggen?”. Tijdens de communicatie zenden we dus meerdere boodschappen uit die niet alleen over de inhoud van het gesprek gaan. In de interactie straal je uit hoe je jezelf ziet, hoe je de ander ziet én ook hoe je de relatie met de ander ziet. De ander bevestigt dit beeld of verwerpt dit.

Erkenning in wie je bent

Dus als je aan iemand wordt voorgesteld geeft die persoon non-verbaal de boodschap “Dit ben ik. En ik wil dat jij mij ook zo ziet!”. Het is een impliciete uitnodiging om het beeld, dat de ander van zichzelf heeft en van jullie startende collegiale relatie, te accepteren. Meestal accepteer je deze onuitgesproken uitnodiging en start een nieuw contact. Op deze manier bevestig je de ander in wie hij of zij is. En dat is wel zo prettig.

Afwijzing

Soms accepteer je het beeld, wat de ander van zichzelf, van jou en van jullie relatie heeft, niet. Dat is meestal als de ander zich leidend of zich boven je opstelt. Je voelt dan haarfijn aan dat er een soort machtstrijd plaats vindt door niet mee te gaan in de dans van de ander. In dit geval nodigde ik Sanneke uit zich voor te stellen, benieuwd als ik was naar mijn nieuwe collega. Maar Sanneke ging niet in op mijn voorstel. Zij stond erop dat ik me als eerste voorstelde waar ík weer niet op in ging. Dat ging al meteen lekker…. Twee dames aan het discussiëren over wie zich als eerste moest voorstellen… lekker belangrijk dus. Maar de lading was meteen voelbaar. En zo hadden we samen een ei van gedoe gelegd, niet bepaald een gouden ei. Op dat moment niet wetend dat onze startende relatie binnen de kortste keren nog meer op scherp stond.

Iemand niet erkennen in hoe de ander graag gezien wil worden, is een verklaring voor de start van stress tussen collega’s. Iets wat onbenullig lijkt aan de oppervlakte, blijkt onder de waterlinie toch iets groter en complexer te zijn.

Herken je soortgelijke interactie?

N-Mrii