Zwemmend de dag starten…

Het is 7 uur op zaterdagmorgen… Ik doe mijn lenzen in en geniet nog snel van een bak koffie… Nog duf van de slaap kom ik aan in het zwembad in Valkenburg aan de Geul. Zwempak aan, zwembril en badmuts op en langzaam laat ik me in het koele water zakken… Ik zwem naar mijn baan en begin rustig schoolslagen te maken. Normaal stel ik als doel “80 baantjes” (van 25 meter, wat twee kilometer is in een uur zwemmen). Vandaag heb ik daar geen zin in… Ik heb zin om rustig wakker te worden en gewoon lekker te drijven. Na 13 baantjes geef ik het tellen op en geniet ik van het zachte water dat ik langs mijn lichaam voel stromen. Het water voelt zacht en donzig aan. Ik laat me dragen door het water. Bij elke beweging voel ik een weerstand die de scherpe randjes eraf haalt. Het voelt goed. Na een kwartier is mijn hoofd helemaal leeg. Ik wissel schoolslag af met borstcrawl en rugslag. Ik zit in mijn eigen wereld. Alles erbuiten doet er niet meer toe. Ik krijg niets mee van de andere zwemmers. Ook niet van de groepjes die gezellig “hangen” te kletsen aan de rand. Ik blijf maar zwemmen. Alsof ik op de automatisch piloot bezig ben. Telkens als ik onder water ben, adem ik uit via mijn neus en boven adem ik in via mijn mond. Onder water hoor ik het bubbelend geluid van mijn adem. Wat een sereen geluid. Alsof ik in een documentaire over de onderwaterwereld zit. Als ik boven kom hoor ik het klotsen van het water tegen mijn lichaam en de rand. Wat een rustgevend geluid is dit. Ik concentreer me nog meer op het geluid en het geeft me rust.

Ik schakel over op wat ik zie. Onder water is de wereld heel anders. Ik zie de lichtblauwe tegeltjes. Midden onder mijn baan loopt een baan met donkerblauwe tegeltjes. Hiermee kan ik ook onderwater in mijn baan blijven. Ik zie het ondiepe afbuigen naar het diepe deel. Het water kleurt er donkerder. En als je verder kijkt lijkt het water nog donkerder. Ik zie schaduwen van andere zwemmers op de bodem van het bad, soms vergezeld van een been of een arm. Ook het licht aan het klotsende oppervlakte wordt gebroken en geeft mooie schaduwen. Ik zwem achter mijn voorganger… door zijn gespartel maakt hij heel veel kleine belletjes in het water. Wat is het mooi om hier doorheen te zwemmen… Ik voel de kleine belletjes langs mijn lichaam gaan. Het geeft een tintelend gevoel op mijn huid. Wat een rust onder water. Er zijn geen stress signalen. Ik moet denken aan die oervis waarover ik een tijdje terug blogde. Die vis had weinig stresstriggers…. en wij bezitten nog steeds het stresssysteem van die oervis. Ik ervaar ook even geen stresstriggers, geen schreeuwende beelden, geen noodzaak om op mijn smartphone te kijken. Even helemaal niets behalve de geborgenheid van het water. Ik voel me goed, ervaar flow. Het bloed bruist in mijn lichaam, mijn longen zetten zich met alle plezier in om meer lucht te krijgen. Mijn rugspieren zijn al zoveel losser sinds ik zwem. Zwemmen is niet alleen goed voor mijn hoofd, mijn hele lichaam geniet ervan. Wat een genot om zo te kunnen ontspannen. Ik heb weer genoeg energie om aan de dag te beginnen…

Wat geeft jou energie?

N-Mrii

Het zwembad in Valkenburg gaat waarschijnlijk sluiten aan het einde van dit jaar. Het is niet meer rendabel.

Partijen komen er niet uit met een overname van de gemeente vanwege achterstallig onderhoud. Ik snap er niets van dat een toeristische trekpleister als Valkenburg, na de sluiting van het buitenbad in 2016, in 2018 het binnenbad zou moeten sluiten. In mijn ogen heeft dit te maken met het stellen van sportprioriteiten. Maar kan het zijn dat die prioriteiten liggen bij het wielrennen en de kerstmarkten? En minder bij de burgers van het mooie stadje?