Geluksvergroter 7 – Geniet van dierbare momenten!
Amanda, onze dochter, besluit mee te wandelen als ik een lang rondje met Sky ga. Ze kletst honderd uit met verhalen van haar opleiding. Ze zit op de Kunstacademie in Maastricht en barst van de ideeën. Maar het komt ook voor dat ze het even niet weet en dan vraagt ze mij om hulp. Omdat ik een hele andere kijk op dingen heb en zaken anders benader, help ik haar onbewust. Vandaag lukt dat niet. Want ik ben helemaal niet aan het luisteren. Amanda vertelt van alles en ik hum en knik maar het komt niet binnen. Ik zie weinig van het bos en de hond lijkt ook op te gaan in haar eigen hondenwereld.
Ik wil een stukje boom….
Tot het moment dat we op een met bomen versperd pad twee mannen van Limburgs Landschap tegenkomen die het pad aan het vrij maken zijn. Het weekend ervoor zijn vier bomen omgevallen en het is een hele toer om aan de andere kant te komen. Amanda wordt ineens enorm enthousiast. Ze zegt “Ik wil een stukje boom voor mijn opdracht op school”. Zij loopt naar de stoere mannen en vraagt of ze een stukje boom voor haar af willen zagen. Die mannen kijken een beetje raar en ik maak een verontschuldigend gebaar van “tja, tieners….!?!“. Maar ze beginnen, na specifieke aanwijzingen van welk stukje boom ze precies wil, met een hels kabaal gedienstig te zagen voor deze mooie jonge dame. Niet één maar vier stukken boom krijgt ze. Amanda stelt voor dat we de stammen tijdens de wandeling meenemen. En dat zie ik niet zitten. Ik vind het een beter idee dat we de stammetjes even wegleggen en ze aan het einde van de wandeling ophalen. Zo pakken we allebei twee toch wel zware stammetjes en beginnen aan een acrobatisch stuk en overwinnen nog een versperrende boom. Hierbij kukelt Amanda met stammetjes en al voorover en belandt languit gestrekt op het modderige bospad. Ze kan niet meer opstaan van het lachen. De twee mannen schrikken en stoppen pardoes met zagen, kijken gegeneerd weg alsof ze niets gezien hebben en gaan toch maar weer door met hun motorkabaal. Smerig van de modder legt Amanda haar boomstammetjes bij die van mij.
Sky ontwaakt ook uit haar overpeinzingen…
Inmiddels helemaal in het hier en nu wandelden we verder. Geen gedachten meer, samen genietend van het bos en de hond en vol met ideeën voor de stammetjes. Amanda’s creatieve geest lijkt te zijn aangezet en ziet steeds meer mogelijkheden in het bos. Ze raapt verschillende soorten boomschors op om ansichtkaarten te maken, plukt klimop voor een ander project en ga zo maar door. Sky is inmiddels ook ontwaakt uit haar honden-overpeinzingen. Alles wat Amanda opraapt, pikt ze van haar af, bijt het meteen stuk of schudt er wild mee in het rond. Echt handig, die acties van zo’n beest…
We gieren het uit…
Een uur later lopen we van boven op het plateau terug naar de plek waar we de stammetjes hebben achtergelaten, bijna onderaan het hellingbos. Gelukkig zijn de zagers verdwenen en kunnen we over een vrij pad, de stukjes boom oppakken. Met allebei twee boomstammetjes onder onze armen beginnen we aan de tocht terug naar boven. Nu is bergop al best pittig, maar met bepakking wordt het een beproeving. Zeker nu Sky het leuk vindt om alle kanten van het holle pad op te vliegen en continu in de knoop zit met haar lange lijn. Dat zijn echt geen handige acties als het baasje letterlijk haar handen vol heeft. Na drie “ontknopingen” zijn we drie kwart van de “berg”. We komen twee mensen tegen die ons aankijken alsof we niet sporen. We gieren het uit. Want ja, het klopt, wij sporen zeker niet! Maar we hebben wel lol! Bijna boven gekomen besluiten mijn veters van mijn rechterschoen te ontknopen en moet ik echt stoppen om ze opnieuw te strikken. Stammetjes weer laten vallen, veters vast maken, stammetjes oprapen en weer door. Mijn armen lijken inmiddels twee keer zo lang. Gelukkig bereiken we de “top” en zijn we eindelijk boven. Gaat mijn telefoon…. Pffffff…. Stammetjes weer laten vallen, opnemen…. en weer door. We kunnen niet meer stoppen met lachen en daardoor wordt de last steeds zwaarder. Met gevoelloze armen besluit ik de stammetjes te verstoppen bij de weg en ze later met de auto op te halen. Na een stevige discussie met Amanda (want iemand gaat toch echt haar stammetjes stelen als we die hier achter laten) legt ze haar stammetjes erbij. Aan het einde van de dag liggen de stammetjes geduldig te wachten en kan ze deze alsnog in haar armen sluiten.
Terugdenkend verschijnt er een glimlach op mijn gezicht
’s Avonds zit ik op de bank met het gevoel dat mijn armen het niet meer “doen”. Ze zijn loodzwaar en zelfs het optillen om wat chips naar binnen te werken, kost al te veel moeite. Daarbij ontdek ik een enorme blaar op een van mijn vingers. Ik schrik en bedenk me wat er met mijn armen aan de hand is. Maar al snel valt het kwartje, de stammetjes hebben dienst gedaan als trainingsmateriaal voor mijn armspieren. Terugdenkend verschijnt er dankbaar een glimlach op mijn gezicht. Wat een leuke middag hebben wij gehad!
De laatste gelukvergroter…
Dit is de laatste gelukvergroter in de serie van gelukvergroters gedurende de vastenperiode. Je kunt alleen maar bewust zijn als je in het hier en nu bent. Geniet van de kleine dingen die zich onder je neus aandienen. Ze zijn zo dichtbij! Ik word er heel blij van!
Fijne Paasdagen!
N-Mrii
