Oog in oog met mijn angst…

Afgelopen week hebben we weer heerlijk een week in de Oostenrijkse bergen doorgebracht. Wat is het toch fijn om in de rust van de natuur te kunnen wandelen… Elke keer ben ik weer onder de indruk van de enorme kracht van de natuur. Het had de dagen ervoor hard geregend dus de rivieren stroomden met veel kabaal overvol naar het dal. We planden een wandeling van slechts 4 kilometer maar waarvoor 3 uur aangegeven stond. Volgens het boekje was een stevige voet nodig maar verder zeer goed te doen.

We begonnen met een flinke stijging. De eerste 10 minuten zijn altijd zwaar maar op de een of andere manier kom je dan in een soort ritme en kun je door blijven lopen. Zo ook nu. Hondje mee en regelmatig stilstaan om te genieten van de bijzondere uitzichten. Halverwege de berg, we dachten dat we boven waren, kwam er nog een “berg”. De begroeiing werd minder, de boomgrens gepasseerd. Steilere wanden en smalle en steile paadjes. Ik begon me al een beetje ongemakkelijk te voelen. Zolang we tussen de bomen zijn, word ik nog niet zo geconfronteerd met mijn hoogtevrees (Ja, geloof het of niet maar ik heb zelfs hoogtevrees in een vliegtuig…. ). Maar toen de “afgrond” goed zichtbaar was en de paadjes in de bochten nog steiler leken, kreeg ik het toch wel erg warm. De rest liep vrolijk voor me en wachtte rustig op me als ik achterbleef. Gedurende het laatste stuk had ik toch wel mijn tax bereikt. Een combinatie van steil, smal en afgrond zorgden ervoor dat ik de laatste meters simpelweg op handen en voeten naar boven wandelde (wat overigens niet zo lastig is als het pad zo steil is). Ik kroop dus naar boven en terwijl ik mijn hoofd boven de rand uit stak, zaten daar twee oudjes te genieten van het mooie uitzicht en een boterhammetje. Verbaasd keken ze naar mijn manier waarop ik de top probeerde te bedwingen… Ik kan je wel vertellen dat ik me op dat moment knap lullig voelde…. Die twee zaten lekker te genieten alsof het de normaalste plaats in de wereld was…. En ik kom daar als een kruipend schepsel naar boven alsof deze berg de Mount Everest was. Maar ik had het gedaan, op mijn manier… Met een bonzend hart in mijn keel en mijn ogen die elke losse steen zochten en de afgrond negerend, overwon ik deze uitdaging! OK, Onder toeziend oog van twee fitte maar verbaasde oudjes…

Jezelf bloot stellen aan situaties die je stress geven is een goede methode om stress te leren hanteren. Want dan blijkt dat alles dat je in je hoofd haalt vaak “onzin” is. Of dat voor hoogtevrees ook geldt weet ik niet.

De natuur is enorm krachtig… Aardbevingen, aardverschuivingen, overstromingen, storm, wind, hitte en kou kunnen het ons flink lastig maken. Wij mensen maken daar graag creatief gebruik van. Immers, je kunt wind zien als tegenwind en daarover klagen maar ook gebruiken om bijvoorbeeld energie op te wekken. En zo geldt het ook voor onze eigenschappen. Angst en stress zijn goed! Want het zorgt ervoor dat we niet in 7 sloten tegelijk lopen. Dat we extra alert zijn op “schade”. Het zorgt ervoor dat we kunnen overleven. Tegelijk kunnen we onze angsten ook omzetten om er iets mee te bereiken. Ik heb hoogtevrees én vliegangst (En als je weet dat een vliegtuig 11 kilometer boven de aardbol hangt, zorgt dat beide angsten zich mengen en versterken… Ook fijn!). Maar door deze niet uit de weg te gaan én mezelf bloot te stellen bedwing ik niet alleen mijn angst…. Door de confrontatie ben ik ook andere vaardigheden als doorzettingsvermogen, oordelen en realiteitstoetsing aan het ontwikkelen. En ik vergroot mijn comfortzone… Het resultaat is een geweldige herinnering daarboven op die berg, ook met die verbaasde blik van die oudjes, en trots dat ik het gedaan heb! Ik heb mezelf in een lastige situatie gebracht en het is me gelukt om ermee om te gaan. Op mijn manier… Yes!

Angsten als hoogtevrees zijn basale angsten. Er bestaan ook complexere angsten zoals angst om het niet goed te doen, om niet goed genoeg te zijn. Of angst om niets te betekenen (ook herkenbaar voor mij, ik wil graag iets toevoegen aan de wereld). En een bekende is ook de angst om er niet bij te horen. Zoals ik al zei zit angst vaak in ons hoofd en kijken we vooral naar wat er niet is en verliezen we uit het oog wat er wel is. We maken het onszelf dus best lastig. Maar elke angst heeft met direct of indirect te maken met de wens om te overleven

Iedereen is dus anders en heeft andere angsten. Wat zijn die van jou? Hoe ga jij daarmee om? Vermijd je die of ga jij ook, op jouw manier, de confrontatie met jezelf aan?

N-Mrii

Ik heb me gespecialiseerd in stress en stressoplossingen. Wil je meer informatie over mijn trainingen, coaching of strategiesessies? Kijk dan op mijn site of neem contact met me op. Dan bekijken we samen de mogelijkheden.