Collega-schuw…

Met mijn boodschappenlijstje in de hand sta ik te dralen in de keuken. Vrijdagmiddag, niets in huis… Geen zin in friet. Dus moeten er boodschappen worden gedaan. Gebruikelijk doen we dat op zaterdagmorgen. In alle rust. Ik merk dat ik op zie tegen het supermarktbezoek. Wil me het liefst dat ritje naar de winkel besparen. Mezelf tot de orde manend, vraag ik me af waarom ik zulke vermijdende gedachten heb? Dat past helemaal niet bij mij. Is dit hoe je een fobie ontwikkelt? Begint dat met vermijdingsgedrag? Ik sleur mezelf de auto in en rijd naar Valkenburg. Als ik de parkeergarage inrijd, staat die halfvol met auto’s. Mmmm… daar baal ik al een beetje van. Gewapend met een karretje ga ik op de lange rolband naar boven staan. Boven zijn de winkelwagentjes op. Ik zie dat het flink druk is in de winkel. Normaal vind ik die drukte al niet fijn, maar nu, met Corona in de ‘anderhalve meter samenleving’ (wat een woord), krijg ik daar stress van. Het ‘spastische’ gedoe van afstand houden, bezorgt me jeuk. Die boze blik als je even stilstaat om op je boodschappenlijstje te kijken. Mensen die uitgebreid staan te kletsen bij de poortjes en zo de ingang bezet houden. Scheldende figuren omdat hun winkelgenoot te dichtbij komt. De lontjes worden steeds korter. De fysieke afstand wordt steeds psychischer. De winkelende homo sapiens lijkt steeds minder van elkaar te kunnen hebben.

Op mijn weg terug schiet de vraag ‘Hoe moet dat straks dan?’ door mijn hoofd. Als de werkende homo sapiens weer naar zijn organisatie gaat. Want afstand bewaren is in de praktijk ontzettend lastig. En een deel van de werknemers, zonder kinderen, is inmiddels gewend aan de huidige situatie. Vanuit hun bubbel zijn ze productiever dan ooit. In die afgesloten mini-samenleving vinden voornamelijk veilige virtuele contacten plaats. Er is weinig gedoe onderling. Veel thuiswerkers functioneren nu autonomer dan ooit. Dat is mooi! Autonomie is tenslottte één van de werkgelukpijlers. Een andere belangrijke basis voor werkgeluk is evenwel werksfeer en collegialiteit. Die sfeer is anders geworden. Virtueler. Afstandelijker. Medewerkers ergeren zich nu veel minder aan zeurende collega’s. Want die zijn grotendeels uit beeld.

Ik vraag me af in hoeverre autonomie en werksfeer straks gaan botsen. Hoe we uit onze bubbel komen? Zullen we in staat zijn om onze zelfstandigheid een beetje op te geven en ook die klagende collega weer te omarmen? Lukt het ons om ons niet te irriteren aan de continue verstoringen die ons van het werk afhouden? Ik denk dat stiekem heel wat medewerkers met lood in hun schoenen naar het werk zullen gaan. Wellicht zijn ze ‘collega-schuw’ geworden. Het is ook niet gek dat de roep om meer thuiswerken nu al doorklinkt. Met als argument dat thuis veel meer gedaan wordt. En als onderliggende, onuitgesproken reden, een vlucht terug in de veilige cocon. Zonder gedoe. Waar eenieder het eigen werk kan bepalen en er geen gezeur is. Een vorm van vermijdingsgedrag. Ietwat collega-schuw. Net als ik ‘supermarkt-schuw’.

N-Mrii

Wil je minder werkstress? Meer werkplezier? Kijk dan op minderstressophetwerk.nl voor informatie over Stress- en Burn-out Coaching of Teamcoaching.

Interesse in stressreductietrainingen of communicatietrainingen? Kijk dan bij de trainingen die ik geef. Elke training heeft een verdiepingsprogramma van twee maanden. Hiermee kun je het geleerde ook borgen in jouw werkpraktijk.

Meer informatie over incompany leiderschapstraining en/of -coachtraject op maat? Neem dan contact op met Anne-Marie via info@nmrii.nl.